Αποτελεί υποκρισία η κινδυνολογία ορισμένων, για το γεγονός, πως η σχέση ασφαλισμένων - εργαζομένων και συνταξιούχων έγινε 1:1,78 από 1:1,79 πέρυσι, όταν γνωρίζουν όλοι, ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστοι εργαζόμενοι, ενώ η ανεργία και η υπογεννητικότητα της ελληνικής οικογένειας έχουν ως κύρια αιτία τους τις ασκούμενες αντιλαϊκές πολιτικές των πρώην και νυν κυβερνώντων.

Αποτελεί υποκρισία, επίσης, η κινδυνολογία, για το γεγονός, πως το συνολικό πλεόνασμα των ασφαλιστικών Ταμείων παρουσιάζει πτωτική τάση, επειδή έπεσε από το 1,7 δισ. ευρώ στο 1,4 δισ., όταν δε λένε τίποτε για την τεράστια εισφοροδιαφυγή, η οποία υπολογίζεται ετησίως σε 3 δισ. ευρώ. Οταν, την ίδια στιγμή, «κάνουν πλάτες» στην προωθούμενη από την κυβέρνηση ρύθμιση χρεών των μεγαλοεργοδοτών στο ΙΚΑ, ύψους 3,4 δισ. ευρώ.

Ολ' αυτά, βέβαια, δε λέγονται τυχαία, ούτε κατά λάθος. Η συνεχής πλαγιοκόπηση, υπονόμευση και «πριόνισμα» των ασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων αποτελούν συστατικό στοιχείο του λεγόμενου ευρωμονοδρόμου και της στρατηγικής της Λισαβόνας. Αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της φιλομονοπωλιακής πολιτικής των πρώην και νυν κυβερνώντων και είναι η άλλη όψη του νομίσματος «απελευθέρωση» των εργασιακών σχέσεων.