Η «απελευθέρωση» των αγορών είναι το μόνιμο μοτίβο των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Απελευθέρωση της αγοράς των τηλεπικοινωνιών, απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, η απελευθέρωση των ναυτιλιακών μεταφορών, η απελευθέρωση των αερομεταφορών, η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας είναι αυτή την περίοδο στην πρώτη γραμμή της πολιτικής των κοινοτικών οργάνων.

Η πολιτική αυτή που παρουσιάζεται ως μονόδρομος, ενισχύεται και με τα επιχειρήματα περί «παγκοσμιοποίησης». Εξάλλου το υπόβαθρο της «παγκοσμιοποίησης» είναι η ελευθερία στην κίνηση των κεφαλαίων, η ελευθερία στην κίνηση του εργατικού δυναμικού, η ελευθερία στην κίνηση των εμπορευμάτων και η ελευθερία στην κίνηση των υπηρεσιών. Φυσικά πίσω από κάθε «ελευθερία» του κεφαλαίου, κρύβονται νέα και βαρύτερα δεσμά για τους εργαζόμενους σ' όλο τον κόσμο.

Η «απελευθέρωση» προτείνεται από τους θιασώτες της «παγκοσμιοποίησης» και της ΟΝΕ ως πανάκεια για οποιοδήποτε πρόβλημα. Ομως, όσο «απελευθερωτικές» εμφανίζονται οι δυνάμεις του κεφαλαίου όταν είναι να προωθήσουν τα συλλογικά τους συμφέροντα, ενάντια στην εργατική τάξη, τόσο προστατευτικές και ανελεύθερες εμφανίζονται όταν είναι να λύσουν τις μεταξύ τους διαφορές και τους ανταγωνισμούς.

Το παράδειγμα του εμπορικού «πολέμου» μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι χαρακτηριστικό. Οπως είναι γνωστό, αυτός ο πόλεμος, μεταξύ άλλων, διεξάγεται και για τους δασμούς. Οι ΗΠΑ κατηγορούν την ΕΕ ότι επιβάλλει δασμούς στα εισαγόμενα αμερικανικά προϊόντα για να προστατέψει τα προϊόντα των δικών της πολυεθνικών. Αντιστρόφως, η ΕΕ κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι ενώ φωνάζουν για τους δασμούς των Ευρωπαίων, οι ίδιες επιδοτούν μέσω φοροαπαλλαγών τις αμερικανικές εξαγωγικές επιχειρήσεις. Και οι δυο αλληλοκατηγορούνται για νόθευση του ανταγωνισμού. Σ' αυτό, τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, ξεχνούν τις «ελευθερίες» και τις «απελευθερώσεις», το παιχνίδι για την παγκόσμια κυριαρχία δεν αφήνει τόπο για τέτοιου είδους πολιτικές.

Η «απελευθέρωση» είναι το εργαλείο της «Νέας Οικονομικής Τάξης» όταν οι δυνάμεις της πρόκειται να επιτεθούν κατά των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Οταν πρόκειται να χτίσουν τους νέους μηχανισμούς εκμετάλλευσης και αναδιανομής του πλούτου από την εργασία προς το κεφάλαιο για να φτιάξουν την «πίτα» των κερδών τους. Η «απελευθέρωση» μένει λέξη χωρίς περιεχόμενο όταν οι ίδιες δυνάμεις συγκρούονται για το μοίρασμα αυτής της «πίτας».