Στις πολλές μορφές κοινωνικής τρομοκρατίας, που σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό εκφράζονται καθημερινά, η τρομοκρατία που ασκείται από τους εργοδότες στους χώρους δουλιάς έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Τόσο από την άποψη της έντασης και της διάρκειας, όσο και του σκοπού της. Αυτές τις μέρες, ο «Ρ» αποκάλυψε την επίθεση που δέχτηκε εργάτης της εταιρίας «ΙΜΑΣ ΑΕ» στο Βόλο, επειδή θέλησε να διατυπώσει το δικό του συνδικαλιστικό λόγο μέσα στο εργοστάσιο και κατέκρινε τη διεύθυνση αλλά και το Σωματείο Εργαζομένων για τη λειτουργία και τη δράση του. Αυτή η περίπτωση δεν είναι η μόνη. Οι εργοδότες χρησιμοποιούν κάθε πρόσφορο μέσο για να επιβάλλουν στους εργαζόμενους τις θέσεις τους. Η απειλή της απόλυσης είναι ίσως το βασικότερο «όπλο». Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει και η περιβόητη «μαύρη λίστα», που εμποδίζει την πρόσληψη του απολυμένου κάπου αλλού. Η παρουσία της Αστυνομίας - όπου δε μετέχει ενεργά για την «προστασία» του εργοδότη - έξω από τους χώρους δουλιάς κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων, συναντάται επίσης συχνά. Πολλοί ακόμη μηχανισμοί βρίσκονται στο πλευρό της εργοδοσίας, φανερά και προκλητικά.

Ηδημοκρατία στους χώρους δουλιάς δεν είναι, λοιπόν, μια «ντε φάκτο»... κατάκτηση, όπως ισχυρίζονται κυβερνητικά στελέχη, πολύ περισσότερο που οι αρμόδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί προσανατολίστηκαν τα τελευταία χρόνια - περισσότερο από πριν - στην κάλυψη της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, είτε μέσω της ουσιαστικής διάλυσής τους, είτε μέσω της αποδυνάμωσής τους. Βεβαίως, η προσπάθεια των εργοδοτών να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους, να τους φοβίσουν για το παρόν και το μέλλον τους στη δουλιά, δεν είναι εκ των πραγμάτων πάντα επιτυχής. Πολλές φορές συναντά τη σθεναρή αντίδραση των εργαζομένων, «σπάει τα μούτρα» της στην αντίσταση ισχυρών ταξικών σωματείων και σε μια ενωτική αντεπίθεση.

Γι' αυτό και η ασυδοσία του εργοδότη «τρέφεται» από τη μη ενότητα των εργαζομένων και από την ύπαρξη εργατικών σωματείων που συμβαδίζουν με τις επιδιώξεις του, κόντρα στα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπούν. Σωματείων που δεν αντικρούουν τις επιθέσεις και αντί να ακολουθήσουν το δρόμο της ταξικής αντιπαράθεσης, συναινούν και συνδιαλέγονται με τους εργοδότες, υποτάσσονται και απεμπολούν δικαιώματα και κατακτήσεις. Αυτή, εξάλλου, είναι και η πραγματικότητα που αντιστρατεύεται το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, το οποίο δουλεύει σκληρά για την αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Είναι ξεκάθαρο, ότι οι εργοδότες δεν είναι λόγω φύσης «κακοί». Τα ταξικά τους συμφέροντα υπερασπίζουν, τα κέρδη τους προσπαθούν να αυξήσουν και, μάλιστα, όσο πιο μεγάλο το κεφάλαιο, τόσο πιο αδίστακτα πράττει, υπακούοντας στην ταξική του συνείδηση. Αντίστοιχα, οι προσπάθειες εκφοβισμού και καθυπόταξης των εργαζομένων δε γίνονται για την ικανοποίηση ενός αισθήματος κυριάρχησης. Οι εργοδότες «πατάνε» πάνω σε μια έντονη ανασφάλεια, που έχει γεννήσει στους εργαζόμενους η ασκούμενη πολιτική της κυβέρνησης και στόχο έχουν να ενισχύσουν την εφαρμογή αυτής της πολιτικής, που περιλαμβάνει σημαντικά μέτρα αφαίρεσης των εργατικών δικαιωμάτων. Οι εργοδότες είναι οι «πρωτοπόροι» της αντεργατικής επίθεσης, που έτσι κι αλλιώς για την εξυπηρέτησή τους εξαπολύθηκε. Ετσι, καταστρατηγούν το ωράριο εργασίας, υπονομεύουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, διογκώνουν τη «μαύρη εργασία», καθορίζουν αυθαίρετα μέρες εργασίας, κλέβουν ένσημα, αδικούν και εκμεταλλεύονται σταθερά, πορευόμενοι στο δρόμο που έχει ανοιχτεί για την «ευελιξία», την «απασχολησιμότητα» και την ανατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.