Αλλο ένα δείγμα της διαχειριστικής πρότασης του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς έρχεται από την ομιλία του προέδρου του, Φ. Μπερτινότι, στο συνέδριο του ΚΕΑ. Μια ομιλία στην οποία για ακόμα μια φορά ο πρόεδρος των «Ευρωπαίων αριστερών» καταπιάστηκε με το ρόλο του ΚΕΑ, την άλλη Ευρώπη (την εφικτή) και τα καθήκοντα του κόμματος.

Οπως λέει ο Φ. Μπερτινότι, «η εναλλακτική Αριστερά για πρώτη φορά μπορεί πραγματικά να ελπίζει να πετύχει κάτι συγκεκριμένο: να πάψει να είναι μειοψηφία και να γίνει μια πολιτική δύναμη ικανή πραγματικά να επηρεάσει την οικονομική, πολιτική, πολιτιστική και θεσμική κοινωνική δυναμική σε ολόκληρη την Ευρώπη». Λόγο στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή, ζητάει το ΚΕΑ, δε διεκδικεί κάτι διαφορετικό, ανατρεπτικό, ριζοσπαστικό. Απλά να μετέχει στους θεσμούς, να παίζει ρόλο στα ευρωπαϊκά όργανα λήψης αποφάσεων. Και αυτό είναι και το συγκεκριμένο που «για πρώτη φορά» ελπίζει να πετύχει η εναλλακτική Αριστερά!

Στην ίδια ομιλία καθορίζει τα καθήκοντα του ΚΕΑ ως εξής: «το πρώτο καθήκον, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει μέλλον, είναι να αποκτήσουμε μια συστηματική, ισχυρή και συνεχή παρουσία ανάμεσα στα κινήματα που υπάρχουν στην ευρωπαϊκή κοινωνία». Προφανώς επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος να προσεταιριστεί τη δυναμική ορισμένων κινημάτων και να κερδίσει «πόντους» προσφέροντας ομπρέλα σε άλλα κινήματα. Για πολιτικό όραμα, σύνδεση των κινημάτων με το εργατικό και λαϊκό κίνημα, για διεύρυνση των μετώπων πάλης, βέβαια, ούτε λόγος.

«

Το δεύτερο καθήκον έχει να κάνει με την ικανότητά μας να χρησιμοποιήσουμε την παρουσία μας για να παρέμβουμε στην κρίση που υπαγορεύεται από την έλλειψη προοπτικών για τη σοσιαλδημοκρατία, ακριβώς όταν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν αποδειχτεί παταγώδης αποτυχία εφαρμοζόμενες με διάφορους τρόπους σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες». Είδαν και απόειδαν στη... μια «Αριστερά» - την ώρα που η άλλη «Αριστερά», η σοσιαλδημοκρατία, ως διαχειριστική πρόταση, χάνει τη δυναμική της στην ΕΕ - και αισθάνθηκαν ότι χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Γιατί μέχρι στιγμής, οι σοσιαλδημοκράτες όλο και συνεργάζονταν με την «εναλλακτική Αριστερά», όλο και κάποιο καίριο πόστο τους έδιναν. Τώρα όμως δε βρίσκουν τέτοια διέξοδο και για το λόγο αυτό αναλαμβάνουν δράση. Και το κενό πάνε να το καλύψουν επαναλαμβάνοντας όσα και η σοσιαλδημοκρατία έλεγε και εξακολουθεί σε πολλές περιπτώσεις να λέει. Ετσι, αξιοποιώντας την πορεία των σοσιαλδημοκρατών, που αποκαλύφτηκε στα μάτια των λαών μέσα από τη διαχείριση της εξουσίας, από τις αντιλαϊκές πολιτικές που εφάρμοσαν, προσπαθεί να πάρει τη θέση της. Να πείσει ότι δε φταίει η σοσιαλδημοκρατία αλλά αυτοί που τη... χειρίστηκαν και απέτυχαν. Να γίνει σοσιαλδημοκρατία στη θέση της σοσιαλδημοκρατίας. Για να βλέπουμε τώρα τους «αριστερούς» να δεσμεύονται ότι θα εφαρμόσουν ό,τι διακήρυττε και δεν εφάρμοσε η σοσιαλδημοκρατία. Και προφανώς βαδίζοντας στα χνάρια της σοσιαλδημοκρατίας, ελπίζουν να επαναληφτεί η ιστορία και να πετύχουν αυτό που σημείωσε ο Φ. Μπερτινότι στην ομιλία του: «την εποικοδομητική διαχείριση των συγκρούσεων» και «τον κοινωνικό και δημοκρατικό συμβιβασμό».