ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΝ τα παζάρια στις Βρυξέλλες, όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές και η πιθανότητα συμφωνίας των «25» ήταν 50 - 50. Τούτο, όμως, έχει μικρή σημασία, αφού η ουσία του όλου ζητήματος δε βρίσκεται στην επίτευξη ή μη, τελικά, κάποιας συμφωνίας. Ετσι ή αλλιώς, υπάρχουν μια σειρά δεδομένα, τα οποία δεν αλλάζουν, είτε υπάρξει συμφωνία, είτε όχι, και αυτά είναι τα πλέον σοβαρά και κρίσιμα.

Δεδομένο πρώτο: Ο αντιλαϊκός προσανατολισμός της ευρωενωσιακής πολιτικής, ο οποίος ξεδιπλώνεται εντεινόμενος και δεν αμφισβητείται στο παραμικρό από καμιά κυβέρνηση χώρας - μέλους της Ευρωένωσης, αλλά και όσες δυνάμεις δηλώνουν οπαδοί, με τον έναν ή άλλο τρόπο, του «ευρωμονόδρομου» (Στρατηγική Λισαβόνας και άλλες ευρωενωσιακές κατευθύνσεις και αποφάσεις).

Δεδομένο δεύτερο: Οι αντιθέσεις και τα παζάρια μεταξύ των «25» αφορούν στους εντεινόμενους ανταγωνισμούς μεταξύ των αντίστοιχων ολιγαρχιών, στις προτεραιότητες και τους ρυθμούς προώθησης των καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών και, βέβαια, την ενδοευρωενωσιακή αντανάκλαση των γενικότερων αντιθέσεων μεταξύ των αμερικανικών και των μεγάλων ευρωπαϊκών πολυεθνικών και επιχειρηματικών ομίλων.

Κι όλ' αυτά, μέσα σ' ένα γενικότερο πλαίσιο όξυνσης - στον έναν ή άλλο βαθμό - των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων σε όλες τις χώρες - μέλη της Ευρωένωσης και μιας εντεινόμενης αμφισβήτησης της λογικής του «ευρωμονόδρομου» από τους λαούς, όπως φανέρωσαν και τα «όχι» στο «ευρωσύνταγμα», σε σειρά δημοψηφισμάτων. Ενα πλαίσιο, δηλαδή, που περιορίζει τα περιθώρια ελιγμών και συμβιβασμών μεταξύ των κυβερνήσεων, αφού οι τελευταίες είναι υποχρεωμένες, λίγο - πολύ, να πάρουν υπόψη τους την αυξανόμενη συνεχώς όξυνση των ταξικών αντιθέσεων στις χώρες τους.

Δεδομένο τρίτο: Είτε υπάρξει τελικά συμφωνία, είτε όχι και αυτή μετατεθεί για αργότερα, ο όποιος ευρωενωσιακός προϋπολογισμός και κονδύλια - ποσά, που έχουν ληστευτεί από τους λαούς - θα είναι προσανατολισμένα στην εξυπηρέτηση της φιλομονοπωλιακής ευρωενωσιακής πολιτικής: Στην προώθηση των καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών, στην εφαρμογή της σημερινής - ή μιας ακόμη χειρότερης - αντιαγροτικής ΚΑΠ, στην παραπέρα ενίσχυση της κερδοφορίας και της ισχύος των πολυεθνικών της ΕΕ, για να τα βγάλουν πέρα στον αδυσώπητο ανταγωνισμό τους με τις αντίστοιχες αμερικανικές.