Η υπόθεση της ευρωαμερικανικής συνεργασίας και της συμφωνίας του 2003, επί Ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως αποκάλυψε ο «Ρ», για να πετούν ελεύθερα και να προσγειώνονται στα ευρωπαϊκά αεροδρόμια τα αεροπλάνα - φυλακές και θάλαμοι βασανιστηρίων της CIA, είναι άκρως αποκαλυπτική της πορείας, στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα, αλλά και των νέων προκλήσεων, μπροστά στις οποίες βρίσκονται οι λαοί και τα κινήματά τους. Μιας πορείας, που οδηγεί στην κατάργηση βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαών, ακόμη και σ' αυτήν την αστική δημοκρατία, στην Ευρώπη και σ' όλο τον κόσμο.

Αποκαλύπτει, για μια ακόμη φορά, τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που εξυφαίνει νέα δεσμά για τους λαούς, αυτοί είναι οι εχθροί, στο όνομα του «αντιτρομοκρατικού πολέμου», που έχουν κηρύξει από κοινού με τους Αμερικάνους. Ενώ, όσον αφορά στη χώρα μας, αποκαλύπτει την κυνική δικομματική συμπαιγνία, καθώς το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση της ΝΔ, με περισσή υποκρισία, ομολόγησαν τη συνενοχή τους στην ελληνική συγκατάθεση για τις απαγωγές από τη CIA και τα αεροπλάνα της, που αλωνίζουν τον εναέριο χώρο και τα αεροδρόμια των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Οσα τον τελευταίο καιρό βλέπουν το φως της δημοσιότητας (ιπτάμενες φυλακές της CIA, απαγωγές και ανακρίσεις «υπόπτων» για τρομοκρατία στο ελληνικό έδαφος), μαζί με τις αποφάσεις που λαμβάνονται στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (η συγκατάθεση του Ευρωκοινοβουλίου στην καθολική παρακολούθηση και καταγραφή των τηλεπικοινωνιών), είναι μόνο μια μικρή γεύση όσων θ' ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια, εάν οι λαοί δε σηκώσουν ανάστημα στον ιμπεριαλισμό.

Η ευρωαμερικανική συνεργασία, σε επίπεδο κατασταλτικών μηχανισμών και μυστικών υπηρεσιών, με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, είναι ένα αποφασιστικό βήμα, στην κατεύθυνση της κλιμάκωσης του πολέμου κατά του «εσωτερικού εχθρού», αναδεικνύοντας, ταυτόχρονα, και τον πραγματικό χαρακτήρα και τη στρατηγική του λεγόμενου «αντιτρομοκρατικού» πολέμου, που είναι το τσάκισμα κάθε ιδέας για αντίσταση των λαών ενάντια στην εκμετάλλευσή τους. Αυτό, εξάλλου, το καθεστώς υπαγορεύει η κυριαρχία των μονοπωλίων. Αυτές τις κοινωνίες θέλουν οι πολυεθνικές, για να μπορούν ανεξέλεγκτα να αυξάνουν τα κέρδη τους.

Θέλουν ανθρώπους, συνολικά λαούς, τρομοκρατημένους και ανασφαλείς και, τελικά, ευάλωτους και υποταγμένους στις διαθέσεις της πλουτοκρατίας, που θα εργάζονται με σκυμμένο κεφάλι. Αν, από τη μια, η εξουσία των μονοπωλίων, προκειμένου να διευκολύνει την επίτευξη των σχεδίων της, τσαλαπατάει κατακτήσεις και δικαιώματα λαών ποτισμένα με αίμα, από την άλλη, προβάλλει η πρόκληση για αντίσταση και ανατροπή. Αλλωστε, αυτή η άκρατη επιθετικότητα αναδεικνύει και την αδυναμία του συστήματος να κυβερνά διαφορετικά, αφού οι ίδιες οι αντιφάσεις του οξύνουν τα λαϊκά προβλήματα και τις ταξικές αντιθέσεις, δημιουργώντας και τις συνθήκες υπονόμευσής του. Αυτός είναι ο φόβος των κυριάρχων. Η αξιοποίηση από το λαϊκό κίνημα μιας γενικευμένης κρίσης για την ανατροπή του. Οι αποκαλύψεις αυτές ηχούν, όχι μόνο σαν προσκλητήριο για τη μη νομιμοποίηση από τον ελληνικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης των σκοτεινών ιμπεριαλιστικών σχεδίων, αλλά και σαν πεδίο ανάπτυξης της αντεπίθεσής τους. Οταν οι λαοί θέλουν, μπορούν. Η δύναμή τους είναι ανεξάντλητη.