Η αντιλαϊκή πολιτική γεννάει δυσαρέσκεια ανεξάρτητα από τον τρόπο που εκφράζεται μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα όμως με τη δυσαρέσκεια είναι έκδηλη ή δυσπιστία ή αμφιβολία για τη δυνατότητα να υπάρξει διαφορετική πορεία των πραγμάτων στον τόπο μας. Με άλλα λόγια, αυτό διατυπώνεται ως εξής: «Καλά είναι όσα λέτε, αλλά είναι ποτέ δυνατόν να γίνουν πράξη;», «Καλά τα λέτε, αλλά δε γίνονται, δεν είναι ρεαλιστικά», «Καλά είναι τα αιτήματα για μισθούς, συντάξεις κλπ., αλλά δε γίνονται, δεν υπάρχουν χρήματα». Ολα αυτά, με τις διάφορες παραλλαγές τους, εκφράζουν βέβαια ένα ορισμένο επίπεδο συνείδησης εργατικής τάξης - λαϊκών στρωμάτων. Μέσα από τις απόψεις αυτές εκφράζεται μια ορισμένη στάση ζωής, πολιτικές προτιμήσεις που με τη σειρά τους επιδρούν στην πορεία ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Κατά συνέπεια, έχει μεγάλη σημασία το αν και πώς απαντάμε στις απόψεις αυτές, όπου και όπως τις συναντάμε, στην καθημερινή πολιτική και συνδικαλιστική δουλιά. Στο παρόν κείμενο επιχειρείται μια παράθεση σκέψεων που εκτιμάται ότι συμβάλλουν στην όλη μας προσπάθεια.

1. Να πάρουμε υπόψη μας ότι τα προβλήματα, η κακή κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων, από μόνα τους, δεν εξασφαλίζουν την ταξική συνειδητοποίησή τους. Επίσης, δεν εξασφαλίζουν τον πολιτικό απεγκλωβισμό, από τις «δαγκάνες» των κομμάτων που υπηρετούν το σύστημα, το κεφάλαιο. Η διαμόρφωση της συνείδησης, η ταξική συνειδητοποίηση, γίνεται στο έδαφος σκληρής ιδεολογικής αντιπαράθεσης της ιδεολογίας του μαρξισμού - λενινισμού με την κυρίαρχη ιδεολογία. Αυτό, με άλλα λόγια, σημαίνει ότι η πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το Κόμμα, οι κομμουνιστές, δίνουμε καθημερινά τη μάχη ενάντια στην αστική ιδεολογία και στον οπορτουνισμό σε όλες τις μορφές και εκφράσεις τους, μέσα στο εργατικό κίνημα και στην κοινωνία γενικότερα. Αυτή η απλή αλήθεια φυσικά δεν είναι κάτι καινούριο, έχει όμως μεγάλη σημασία η επισήμανσή της, στις συνθήκες της ολομέτωπης ταξικής επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη. Πρακτικά σημαίνει, έντονη ιδεολογική δραστηριότητα, πόλεμο ενάντια στην αστική ιδεολογία και στον οπορτουνισμό κάθε μορφής.

2. Τι είναι τελικά ρεαλισμός; Είναι μια έννοια ανεξάρτητη από το χαρακτήρα της κοινωνίας που ζούμε, ανεξάρτητη από τα αντιτιθέμενα ταξικά συμφέροντα; Οχι βέβαια. Ο ρεαλισμός έχει ταξικά χαρακτηριστικά. Προσδιορίζεται από την τοποθέτηση των πολιτικών δυνάμεων με την πλευρά των εκμεταλλευτών-καπιταλιστών ή με την πλευρά των εκμεταλλευόμενων, εργατική τάξη και άλλα λαϊκά στρώματα. Με βάση αυτό τον προσδιορισμό, οι δυνάμεις που διαχειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα και οι ίδιοι οι καπιταλιστές θεωρούν ρεαλιστικό κάθε τι που κινείται μέσα στα πλαίσια-όρια της κυρίαρχης πολιτικής. Αντίθετα, θεωρείται μη ρεαλιστικό, ουτοπικό ή ανεφάρμοστο ό,τι θέτει σε αμφισβήτηση τα δικά τους συμφέροντα και εξέρχεται των ορίων της κυρίαρχης πολιτικής. Για παράδειγμα, θέλουν-«απαιτούν» από το ΚΚΕ να φρονιμέψει και να διατυπώνει «ρεαλιστικές προτάσεις». Προτάσεις που να κινούνται μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, της Συνθήκης του Μάαστριχτ, των άλλων αντιδραστικών συνθηκών, προτάσεις μέσα στα πλαίσια της «ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων». Ορθά-κοφτά οι εμποροβιομήχανοι - πρόεδρος ΕΒΕΑ, Σεπτέμβρης 2005 - είπαν: Οι εργαζόμενοι που αντιδρούν σ' αυτές τις πολιτικές καλά θα κάνουν να σταματήσουν τις «λαϊκίστικες προσεγγίσεις» και την «εμμονή σε παρωχημένες τακτικές». Αν πάλι διαφωνούν, να το εκφράζουν με τρόπο που να μην εμποδίζει την ...εφαρμογή τους και την κερδοφόρα δραστηριότητα των επιχειρήσεων!

3. Στον αντίποδα του «ρεαλισμού» των άλλων, το ΚΚΕ προβάλλει το δικό του ρεαλισμό. Ενα ρεαλισμό όχι ουτοπικό ή μαξιμαλιστικό - όπως προσάπτουν οι πολέμιοι της εργατικής τάξης - που βλέπει ταξικά τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και τα λαϊκά προβλήματα. Προβλήματα, που ταλανίζουν σήμερα τους εργαζόμενους, στα μεγάλα αστικά κέντρα, στις πόλεις και στα χωριά. Αυτές οι ανάγκες σε συνδυασμό με τον πλούτο που υπάρχει αποτελούν τη βάση για το δικό μας ρεαλισμό. Το ρεαλισμό που απαντάει στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων σήμερα. Χωρίς τα βαρίδια της «ανταγωνιστικότητας» και τις δεσμεύσεις των αντιλαϊκών συνθηκών, το ΚΚΕ μπορεί και διατυπώνει αιτήματα - και τα παλεύει σε όλα τα μέτωπα -που απαντάνε στις ανάγκες αυτές. Ο ρεαλισμός του ΚΚΕ προσδιορίζεται από την αναγκαιότητα να ζήσει ο εργαζόμενος άνθρωπος, να ζήσει πραγματικά και όχι με τα ψίχουλα που θα περισσέψουν από την «ανάπτυξη».

4. Στην αναγκαιότητα αυτή δεν έχει υπάρξει σοβαρός πολιτικός αντίλογος με επιχειρήματα και στοιχεία. Τα κόμματα του δικομματισμού, ο ΣΥΝ και άλλα τσιράκια του κεφαλαίου, απαντάνε με χιλιοειπωμένα και στερεότυπα πράγματα μακριά από την ουσία των πολιτικών θέσεων και στόχων - αιτημάτων του ΚΚΕ για τους εργαζόμενους. Αντίθετα, οι απλοί άνθρωποι - ανεξάρτητα από κομματική προτίμηση - λένε, μακάρι να γίνονταν όσα ζητάτε και ποιος δε θα το ήθελε. Να δεχτούμε ότι στο ποιος δε θα το ήθελε εντάσσονται οι ίδιοι όχι όμως και οι ηγεσίες κομμάτων και συνδικάτων που κλίνουν το γόνυ στην «ανταγωνιστικότητα». Δε θα ήθελαν να καλύψουν αυτές τις ανάγκες γιατί η ικανοποίησή τους θέτει σε «κίνδυνο» την κερδοφορία του κεφαλαίου, την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας. Δε γίνεται «και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολάκερη», πώς να το κάνουμε.

5. Λέγεται, επίσης, ότι θέλουν οι κυβερνώντες -τούτοι και οι προκάτοχοι - να κάνουν παροχές, αλλά δεν μπορούν, τους εμποδίζουν τα όρια αντοχής της οικονομίας. Να επισημάνουμε καθαρά και ξάστερα ότι κανένα όριο και καμία αντοχή της οικονομίας δεν εμποδίζουν την παροχή προνομίων (κίνητρα, φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές), τις πανάκριβες αγορές όπλων, τα πανάκριβα έργα, κλπ. Κατά συνέπεια, είναι θέμα ταξικής - πολιτικής επιλογής πού δίνεις και για ποιο σκοπό. Από την άλλη, υπάρχει πλούτος, πολύς πλούτος που παράγεται με το μόχθο και τον ιδρώτα εκατομμυρίων εργαζομένων. Δε χρειάζεται να παραθέσουμε πολλά στοιχεία. Λίγα φτάνουν για να κατανοηθεί ότι ο ρεαλισμός μας έχει βάση και από αυτή την πλευρά.

Αρα ο ρεαλισμός του ΚΚΕ είναι πολλαπλά βάσιμος, πατάει γερά στα πόδια του. Πρώτο, γιατί απαντάει άμεσα στις σύγχρονες ανάγκες της ζωής των εργαζομένων. Δεύτερο, γιατί υπάρχει η υλική βάση ικανοποίησης αυτών των αναγκών και, τρίτο, γιατί όλη η σύγχρονη πολιτική ιστορία μαρτυράει ότι αυτός ακριβώς ο ρεαλισμός μαζί με την ασίγαστη δράση του ΚΚΕ υπήρξαν το θεμέλιο σειράς σημαντικών κατακτήσεων της εργατικής τάξης (ωράριο, ασφάλιση, συλλογικές συμβάσεις, κλπ.). Αποκρούουμε τα κηρύγματα του ρεαλισμού της υποταγής στη λιτότητα και βγαίνουμε επιθετικά με το ρεαλισμό αναγκαιότητας και δυνατότητας ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών.