«Σταθερά, χωρίς ταλάντευση με το ΚΚΕ, για το λαϊκό μέτωπο, για τη λαϊκή εξουσία, για το ριζοσπαστικό πόλο στην Ευρώπη».

Με τη φράση αυτή από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα ολοκληρώθηκε η συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη. Λίγο πριν μέσα σε θύελλα συνθημάτων από χιλιάδες νεολαίους που δε σταμάτησαν να διαδηλώνουν η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωνε:

«Στις ευρωεκλογές πρέπει να δοθεί μάθημα και μήνυμα στη ΝΔ, να μην ελπίζει ότι έχει τους ψηφοφόρους της 7ης Μάρτη στο τσεπάκι της.

Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να πάρει ξανά το δικό του μάθημα, δεν μπορεί και δε θέλει να παίξει ρόλο στην αντιπολίτευση προς τη ΝΔ. Θέατρο παίζει μαζί της, το έργο το έχουμε ξαναδεί, με τη ΝΔ ως αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ.

Το ΚΚΕ θέλει και μπορεί, να βοηθήσει στην ενδυνάμωση της αντίστασης, να έρθει σε επικοινωνία με ριζοσπαστικές δυνάμεις, για να επιταχύνουμε τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας. Να συγκροτηθεί ένας ριζοσπαστικός πόλος στο Ευρωκοινοβούλιο και στην Ευρώπη γενικότερα.

Στις προηγούμενες εκλογές ακούσατε πολλά μεγάλα λόγια για την ενότητα της αριστεράς. Εμείς είχαμε τοποθετηθεί καθαρά τότε, δεν πρόκειται, είπαμε να προκόψει αυτή η συνεργασία. Σήμερα στη θέση της ενότητας της αριστεράς ακούτε μεγάλα λόγια για το ευρωπαϊκό κόμμα της αριστεράς. Πάρτε υπόψη ότι το κόμμα αυτό, δυστυχώς, είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των κατευθύνσεων και των εντολών της Κομισιόν. Η ΕΕ δεν αρκείται στον έλεγχο των κινημάτων, θέλει να ελέγξει το σύνολο των κομμάτων των κρατών - μελών».

«Εμείς, τόνισε από την έναρξη ακόμα της ομιλίας της η Αλέκα Παπαρήγα, πειθαρχούμε και υπακούμε στα δικαιώματα των εργαζομένων, στο δικαίωμα κάθε λαού να αποφασίσει ποιο σύστημα θέλει, ποια ανάπτυξη θέλει. Υπακούμε στα δικαιώματα και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των φτωχών αυτοαπασχολουμένων και μικρομεσαίων της πόλης και της υπαίθρου. Πειθαρχούμε και υπακούμε σε όσες δίκαιες αποφάσεις πάρθηκαν έως τώρα κάτω από την επίδραση ενός διαφορετικού συσχετισμού δύναμης πριν το 1990.

Γι' αυτό και καταψηφίσαμε το "σχέδιο Ανάν" και παλαιότερα δείξαμε την αντίθεσή μας με τη συμφωνία του Οσλο για το Παλαιστινιακό».

«Δεν υπάρχει αγώνας που το ΚΚΕ να μην ήταν μπροστά», υπενθύμισε η Αλ. Παπαρήγα. Και αναφέρθηκε στους αγώνες «για τους μισθούς και μεροκάματα, τις συντάξεις και τους συμβασιούχους, για την Παιδεία και την Υγεία, την Πρόνοια και γενικότερα το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Με τους εργατοϋπαλλήλους, τους μικρομεσαίους της πόλης και της υπαίθρου, με τη νεολαία και τις γυναίκες. Μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, οι κομμουνιστές ευρωβουλευτές αναγνωρίστηκαν στους πιο δραστήριους.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι επειδή εμείς είμαστε ριζικά αντίθετοι με την ΕΕ δε δίνουμε τη μάχη του σήμερα.

Λένε ψέματα, συνειδητά. Εμείς παλέψαμε κατά των ιδιωτικοποιήσεων, όταν αυτοί πωλούσαν, όταν ορισμένοι ανανεωτές και εκσυγχρονιστές έλεγαν ότι δεν έχει σημασία αν μια επιχείρηση στρατηγικής σημασίας είναι στο κράτος ή στους ιδιώτες. Οταν όλοι λιβάνιζαν ότι η κρατική επιχείρηση είναι παρωχημένη, εμείς θέταμε το ερώτημα, ποιο κράτος και ποιος κρατισμός είναι παρωχημένος.

Οταν άρχισε να ξηλώνεται το καθεστώς κανονικής εργασίας, εμείς παλεύαμε, ενώ αυτοί ψήφιζαν τις νέες εργασιακές σχέσεις, με τα Σύμφωνα Τοπικής Απασχόλησης, και με το νόθο 35ωρο του Ζοσπέν.

Εμείς διεκδικούμε από τα όργανα της ΕΕ κατακτήσεις εργαζομένων, με σκληρό αγώνα ως αγωνιστές και όχι ως επαίτες της ελεημοσύνης της ΕΕ».

«ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όταν μας αντιμετωπίζουν ευγενικά, ή ο ΣΥΝ, μας καταλογίζουν έλλειψη ρεαλισμού.

Δεν είναι ρεαλιστικό να διεκδικούμε κανονική δουλιά με λιγότερο ωράριο, 35 ώρες, με μισθούς και συντάξεις που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες;

Οταν πριν από λίγες ακόμα μέρες, πριν υπογραφεί η επαίσχυντη σύμβαση της ΓΣΕΕ με τους βιομηχάνους, διεκδικούσαμε 1.100 κατώτατο μισθό, είχαμε άδικο; Οι αυξήσεις στα καύσιμα είναι μόνο μια πλευρά, έρχονται αυξήσεις τρελές τους επόμενους μήνες. Πώς θα τα βγάλει πέρα η λαϊκή οικογένεια, με ούτε ένα ευρώ αύξηση την ημέρα;

Πώς θα βγουν πέρα οι συνταξιούχοι, περιμένοντας αυξήσεις λίγα ευρώ το μήνα, το 2008, όπως υποσχέθηκε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πριν από τις εθνικές εκλογές;

Δεν είναι ρεαλιστικό να υποστηρίζουμε ότι δεν έχουν δικαίωμα οι επιχειρηματικοί όμιλοι να επενδύουν στην Παιδεία και στην Υγεία; Στον Αθλητισμό και στον Πολιτισμό; Οταν δεν αναγνωρίζουμε, δηλαδή, τη συνύπαρξη ενός καχεκτικού δημόσιου τομέα με τον ιδιωτικό;

Δεν είναι ρεαλιστικό να αρνούμαστε τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις;

Γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να διεκδικούμε να γίνει δημόσια, λαϊκή περιουσία, ο πλούτος που έχει δημιουργήσει ο ελληνικός λαός, ο υπόγειος και υποθαλάσσιος πλούτος που διαθέτει η χώρα μας;

Γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να αρνούμαστε να θυσιαστούν οι εργαζόμενοι στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους, του καπιταλιστικού ανταγωνισμού;

Γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να υπερασπιζόμαστε τα ελληνικά σύνορα από τους χωρίς σύνορα χάρτες του ΝΑΤΟ; Γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να αρνούμαστε το μισθοφορικό στρατό; Τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την ιμπεριαλιστική κατοχή;

Είναι, λοιπόν, εθνικισμός να καταγγέλλεις το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, που καταργεί τα σύνορα για να μπορούν τα στρατεύματά του να ποδοπατούν την πολιτική ανεξαρτησία μιας χώρας, να καταλαμβάνουν εδάφη της και να εγκαθιδρύουν "υμέτερες" κυβερνήσεις;

Ο "Ριζοσπάστης" πριν από λίγες μέρες αποκάλυψε ότι το ΝΑΤΟ συγκροτεί δεξαμενή εμπειρογνωμόνων, οι οποίοι θα προετοιμάζουν τις επεμβάσεις και τις εγκάθετες κυβερνήσεις εκεί όπου νικούν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ.

Δηλαδή, τα λαϊκά δικαιώματα δεν είναι ρεαλιστικά, αλλά τα καπιταλιστικά κέρδη και τα αποτελέσματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι;

Για μας ρεαλιστικό είναι ό,τι δικαιώνει τους λαούς.

Βεβαίως, ξέρουμε ότι σήμερα ο συσχετισμός δύναμης κάνει δυνατή, να έχει αποτελέσματα, την αντιλαϊκή πολιτική, την επιδρομή στα δικαιώματα των εργαζομένων, την αλλαγή συνόρων.

Αυτό, όμως, δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα.

Εμείς παλεύουμε για να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης, για να αποκτήσει ο λαός την ηθική, πολιτική δύναμη που απαιτείται σήμερα, να βάλει φραγμούς στα νέα αντιλαϊκά μέτρα και αύριο να νικήσει.

Ο ρεαλισμός του αγώνα μάς καθοδηγεί και όχι ο ρεαλισμός της υποταγής.

Οι υπερασπιστές της ΕΕ καταφεύγουν σε ένα πλαστό διαχωρισμό μπροστά στα μάτια των λαών, βάζουν από τη μια μεριά την ΕΕ και από την άλλη την πολιτική της, τις επιλογές της στην Ευρώπη και στην παγκόσμια αγορά.

Ετσι η ΝΔ μπορεί να κάνει κριτική στο ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ, ο ΣΥΝ να κάνει κριτική και στους δύο. Ομως η ΕΕ να μένει ουσιαστικά απείραχτη. Ή να πλασάρεται η άποψη των δήθεν ανανεωτών ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει και να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο, αν νικήσουν οι κεντροαριστερές δυνάμεις που συγκροτούνται μάλιστα με τα πιο γνήσια συμβιβαστικά και υπέρ του κεφαλαίου υλικά. Ισως γι' αυτό έγινε αυτές τις μέρες, λίγο πριν από τις ευρωεκλογές ο εναγκαλισμός των κ. Τσοχατζόπουλου και Κωνσταντόπουλου με τη συναίνεση και την ευλογία του κ. Γιώργου Παπανδρέου».