Ας βάλουμε σε μια σειρά ορισμένα πράγματα.

Πρώτον, για την απορία του Παπανδρέου.

Η ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ δε γίνεται από κάποιο βίτσιο. Από κοινού έχουν ψηφίσει το Μάαστριχτ, αυτό το ευαγγέλιο του κεφαλαίου. Από κοινού υποστηρίζουν το Ευρωσύνταγμα. Από κοινού υιοθέτησαν τη σύνοδο της Πράγας, όπου αποφασίστηκε ότι το ΝΑΤΟ έχει δικαίωμα για το λεγόμενο προληπτικό χτύπημα.

Μόνοι τους, λοιπόν, έχουν μπει στο ίδιο τσουβάλι.

Οτι εναλλάσσονται στην κυβέρνηση δεν τους κάνει και διαφορετικούς. Ο Κλίντον βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία, ο Μπους το Ιράκ. Είναι διαφορετικοί, επειδή η κυρία Δαμανάκη είδε στο πρόσωπο του Κλίντον τη σύγχρονη Αριστερά;

Μαζί, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, εκφράζουν τη σύγχρονη συντήρηση, τη στήριξη στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, τη στήριξη στις αντιδραστικές επιλογές της ΕΕ. Είναι - και τα δύο - κόμματα που υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο. Το πρόβλημα δε βρίσκεται στο τι εκφράζουν οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων, αλλά στο πόσο ακόμα θα παραμένουν εγκλωβισμένοι εκεί αγωνιστές που διαδήλωσαν ξανά και ξανά ότι «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».

Ούτε λίγο-ούτε πολύ, Κωνσταντόπουλος και Τσοχατζόπουλος προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι συναντήθηκαν γιατί ήταν φίλοι από παιδιά. Οταν ακόμα και στο εσωτερικό μιας οικογένειας, άνθρωποι με διαφορετικό πολιτικό «πιστεύω» αποφεύγουν παραμονές εκλογών να πριμοδοτούν με την παρουσία τους αυτόν που εκλογικά τουλάχιστον είναι αντίπαλός τους. Εδώ η πρόκληση ξεπερνά τα όρια. Του ήρθε ξάφνου του Τσοχατζόπουλου να πιει καφέ υπό τα φλας των φωτογράφων με τον παλιό του φίλο. Μια βδομάδα πριν την κάλπη. Και τράβαγε διπλοβάρδιες το γραφείο του προέδρου του ΣΥΝ επί μία βδομάδα μη και υπάρξει δημοσιογράφος που δε θα μάθει ότι εδώ πρόκειται να γίνει μία «ιστορικού τύπου» συνάντηση...

Σε ανύποπτη στιγμή είχαμε εκτιμήσει ότι διάφορες κινήσεις από τον πλευρά του ΣΥΝ δε στοχεύουν πουθενά αλλού, παρά υπακούν στη στρατηγική της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Το πρόβλημα πάντα ήταν από ποια θέση γίνεται η διαπραγμάτευση. Ο ΣΥΝ έπαιξε - είναι αλήθεια - με επιτυχία για τους στόχους του το χαρτί της «συνεργασίας της Αριστεράς» προεκλογικά, κατόρθωσε να αρπάξει μια σειρά από κρίσιμες ψήφους κι αφού έκανε ταμείο, πέταξε το έρμα στη θάλασσα και έβαλε πλώρη για το λιμάνι του, που δεν μπορεί να είναι άλλο από το ΠΑΣΟΚ.

Ανοιχτά, καθαρά πλέον ο Τσοχατζόπουλος μιλάει για χτίσιμο κεντροαριστερής συνεργασίας, ο Κωνσταντόπουλος όχι μόνο δεν το διαψεύδει αλλά με χτεσινή συνέντευξή του στο ΣΚΑΪ φροντίζει να το ενισχύσει, κλείνοντας το μάτι στους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και λέγοντάς τους «εδώ θα χτίσουμε πάλι το καλό ΠΑΣΟΚ». Εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι ο Παπανδρέου, θέλοντας να φτιάξει ένα άλλο κόμμα στα πρότυπα του αμερικάνικου Δημοκρατικού, που να μην έχει καμιά σχέση με τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, κλοτσάει όσους θεωρεί βαρίδια σ' αυτό το στόχο. Ο ίδιος ο Παπανδρέου δεν το διακηρύσσει ανοιχτά, το μαρτυρούν όμως όλες του οι πράξεις. Το πρόβλημα είναι πως θα σύρουν όλο τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ στην επιλογή τους. Εδώ και ο ρόλος του ΣΥΝ. Να συγκρατήσει αυτόν τον κόσμο που είτε σκέφτεται - κακώς βεβαίως - να απέχει από τις εκλογές, είτε εμφανίζεται έτοιμος για ένα αποφασιστικό βήμα προς το ΚΚΕ. Σ' αυτήν ακριβώς την επιλογή θέλουν να χτίσουν τείχος.

Η επιλογή βρίσκεται στα χέρια των ίδιων των οπαδών του ΠΑΣΟΚ.

Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που δεν μπορεί να υπάρχει σήμερα κοινή δράση, το ΚΚΕ λέει ανοιχτά σ' αυτό τον κόσμο ότι κατ' αρχάς πρέπει να εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ. Να διαμορφώσει τη δική του πολιτική στέγη αν σήμερα δεν μπορεί να εκφραστεί με κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα. Δεν προσπαθεί να τους κλέψει την ψήφο. Τους λέει όμως ότι ως Κόμμα, το ΚΚΕ είναι μόνιμα προσανατολισμένο, ανιχνεύει όλες τις δυνατότητες να υπάρξει συνεργασία. Είναι στο χέρι αυτών των αγωνιστών να επιλέξουν τον τρόπο. Αυτοί θα αποφασίσουν. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να τους κοροϊδεύει. Αρκετά τους έχει κοροϊδέψει το ΠΑΣΟΚ. Ας αποφύγουν το καινούριο δόλωμα κι ας αποφασίσουν με βάση - όσοι διαθέτουν τέτοιες - τις πραγματικά αριστερές, προοδευτικές επιλογές τους.

Εν κατακλείδι: Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ σε όποια έκφρασή της δεν μπορεί να έχει σχέση με τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. Κι απ' αυτήν την άποψη κάθε επαφή με διάφορους Λαλιώτηδες η Τσοχατζόπουλους το μόνο που ετοιμάζει είναι καινούρια δεσμά γι' αυτόν τον κόσμο.

Αυτοί όλοι έχουν ένα μόνο επάγγελμα: Πολιτικοί απατεώνες με ειδικότητα στο μάντρωμα, στο ξεγέλασμα του κόσμου. Αν υπάρχει κάποια εξαίρεση είναι ευθύνη του/της στην πράξη να δείξει ότι περπατά σε άλλο δρόμο. Πεδίο δόξης λαμπρό για όλους τα μέτωπα πάλης που η ίδια η πολιτική του ΠΑΣΟΚ άνοιξε.

Το Ασφαλιστικό, η Παιδεία, η Υγεία, τεράστια μέτωπα όπου - κοντός ψαλμός αλληλούια - θα εκφραστεί η συνέχεια της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη.

Οσοι είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι μπορεί ένας υπουργός Αμυνας χώρας του ΝΑΤΟ, δηλαδή ένας που έχει βάλει την υπογραφή του σε σφαγές, να πρωτοστατεί για την «αριστερά» του μέλλοντος ας βαδίσουν μαζί μ' αυτόν και τον Κωνσταντόπουλο.

Ας μας επιτραπεί να μη θέλουμε τα παιδιά μας μισθοφόρους του ΝΑΤΟ και του ευρωστρατού. Κατά συνέπεια να αρνούμαστε όποια συνδιαλλαγή οδηγεί με όρους «αριστεράς» στα σύγχρονα σφαγεία.

Αλλο πράγμα είναι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ με τον οποίο έχουμε παλέψει ξανά και ξανά μαζί, κι άλλο τα ηγετικά στελέχη αυτού του κόμματος που με πλήρη συνείδηση επιχειρούν να οδηγήσουν ξανά αυτόν το κόσμο στην αγκαλιά του κεφαλαίου, αυτή τη φορά στο όνομα της «κεντροαριστεράς».