Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει στην ΕΕ; Ποια η προοπτική και το μέλλον των εργαζόμενων και του λαού μας;

Δε μας εκπλήσσει το γεγονός, νιώθουν τη συνευθύνη της άσχημης έως οδυνηρής θέσης μεγάλου κομματιού της Εργατικής Τάξης (ΕΤ) και του λαού της χώρας μας. Γι' αυτό σιωπούν ή προσπαθούν να παραπλανήσουν με φρασεολογία που συχνά είναι αταίριαστη με την πρακτική τους, με ψέματα και μισές αλήθειες.

Φλυαρούν για πρόοδο και εξέλιξη που δήθεν έφερε στη χώρα η συμμετοχή μας στη συμμαχία των καπιταλιστών.

Δεν απαντούν όμως στο απλό ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν να ωφελούνται και οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, όταν μάλιστα οι εκμεταλλευτές ενώνονται για να ισχυροποιηθούν περισσότερο; Τι κέρδισαν οι εκμεταλλευτές και τι οι εκμεταλλευόμενοι;

Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο ενώθηκε για να υπερασπιστεί την εξουσία και τα κέρδη του και να τα αυγατίσει. Τα κέρδη όμως βγαίνουν από την απλήρωτη δουλιά του εργαζόμενου, άρα η εργατική δύναμή του αγοράζεται πολύ φθηνότερα τώρα και μεγαλύτερο μέρος απλήρωτης εργασίας κερδίζει το κεφάλαιο. Αλλωστε, το κεφάλαιο ζει και μεγαλώνει από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Κάποιοι, βέβαια, που αυτοονομάζονται αριστεροί και προοδευτικοί, συμφωνούν ότι έτσι είναι, αλλά μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση, και όχι να ανατραπεί, γιατί δεν είναι ρεαλιστικό.

Η ΕΕ του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης θα γίνει ΕΕ των εργαζόμενων, λένε. Παραλείπουν (τυχαία;) να προσδιορίσουν πώς αυτό θα πραγματοποιηθεί. Πώς η βάση και το κίνητρο αυτής της συνεργασίας, που είναι η μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, θα πάψει να υπάρχει, ενώ θα εξακολουθεί να υπάρχει η ΕΕ.

Ταράζονται και χάνουν τον ύπνο τους στο άκουσμα και μόνο της λέξης «αποδέσμευση».

Αποκαλούν τους κομμουνιστές εθνικιστές, γιατί παλεύουμε για τη δημιουργία και ισχυροποίηση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού κινήματος, πρώτα απ' όλα στη χώρα μας, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να συντονιστούν τα κινήματα των χωρών της Ευρώπης και ν' ανοίξει ο δρόμος για τη συμμαχία που οι ίδιοι οι λαοί για τα δικά τους συμφέροντα θα φτιάξουν.

Δεν απαντούν και δεν εξηγούν πώς θα ορθοποδήσει ο αγώνας που ευαγγελίζονται για έναν άλλο κόσμο εφικτό, που ο άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη!

Αν αυτό δε λέγεται ουτοπία, τότε είναι σκόπιμη παραπλάνηση για τη δημιουργία ενός άνευρου και παρδαλού κινήματος χωρίς ταξικό προσανατολισμό και στόχο. Ενός κινήματος που στην ουσία θα στηρίζει και θα βοηθάει τον καπιταλισμό, ώστε να ζει και να βασιλεύει στους αιώνες.

Στο παρά ένα των ευρωεκλογών μάς προέκυψε και η λεγόμενη κίνηση «Γυναίκες για μια άλλη Ευρώπη». Από πότε όμως οι γυναίκες είναι κοινωνική τάξη;

Οι γυναίκες της αστικής τάξης υπερασπίζονται τα συμφέροντα της τάξης τους και όχι της εργατικής τάξης, αντίστοιχα και οι εργάτριες και εργαζόμενες παλεύουν για τα δικά τους συμφέροντα.

Περισσεύει όμως η υποκρισία «των γυναικών για μια άλλη Ευρώπη», αφού δεν είδαμε καμιά τους να διαφωνεί στο πρόσφατο παρελθόν με τις αντιλαϊκές αποφάσεις της ΕΕ, ενώ τώρα εμφανίζονται έξω από το κλειστό εργοστάσιο της «Palco» να παρουσιάζουν τη διακήρυξή τους. Δεν είδαμε καμιά τους να καταγγέλλει αυτούς που ευθύνονται που οι απολυμένες της «Palco» είναι ακόμη άνεργες, ενώ τα πρώην αφεντικά τους «ανοικοδομούν» τα Βαλκάνια της πάμφθηνης εργατικής δύναμης και με την επιδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό!

Η αλήθεια είναι πιο δυνατή από το ψέμα, όταν μάλιστα τη βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι.

Κι αυτή η αλήθεια λέει: Παρά τις αναδιαρθρώσεις του καπιταλισμού της τελευταίας 15ετίας η ανεργία σπάει κόκαλα, κύρια στους νέους και τις γυναίκες.

Η μερική απασχόληση, η μερική ασφάλιση, η μερική ζωή αντικαθιστά το αυτονόητο δικαίωμα του ανθρώπου για μόνιμη και σταθερή δουλιά. Η γυναικεία εργατική δύναμη γίνεται συμπληρωματική και η ανισοτιμία των δύο φύλων μεγαλώνει. Ο ελεύθερος χρόνος μειώνεται δραματικά και οι εργαζόμενοι δεν είναι παρά σύγχρονοι σκλάβοι.

Ο στόχος του εργατικού κινήματος πριν έναν αιώνα για 8 ώρες δουλιάς, 8 ώρες ξεκούραση και 8 ώρες ύπνο μοιάζει σήμερα άπιαστο όνειρο. Αυτή είναι η πρόοδος και η εξέλιξη της ΕΕ;

Μητέρες κρύβουν ή απαρνιούνται την εγκυμοσύνη τους για να βρουν ή να μη χάσουν μια προσωρινή, τις περισσότερες φορές, απασχόληση. Ανεργες και άνεργοι ειδικεύονται, καταρτίζονται και ξανακαταρτίζονται στα πλαίσια της «διά βίου εκπαίδευσης», για να χρησιμοποιηθούν ως φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, για τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Νέες γυναίκες μπαίνουν στο στίβο της «επιχειρηματικής δραστηριότητας» και βγαίνουν σύντομα άνεργες, φτωχές και καταχρεωμένες στις τράπεζες, μη αντέχοντας στον έντονο οικονομικό ανταγωνισμό της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς. Ο στόχος της Λισαβόνας για μείωση του ποσοστού ανεργίας, στο 8% μέχρι το 2006, πάση θυσία πρέπει να πιαστεί. Συνεπώς, όποια μορφή απασχόλησης... Καλοδεχούμενη. Καλοδεχούμενες είναι και οι επιδοτήσεις της εργοδοσίας με τις εργοδοτικές εισφορές για την πρόσληψη εργαζομένων που θα αναπληρώνουν εργαζόμενες μητέρες με άδεια κύησης ή λοχείας!

Μετά, βέβαια, θα είναι ξανά άνεργοι. Σ' αυτό το τοπίο ο στόχος για περισσότερες γυναίκες εκλεγμένες στα λεγόμενα κέντρα λήψης αποφάσεων φαντάζει όχι μόνο άνευ ουσίας, αλλά και καλά μελετημένη σκόπιμη παραπλάνηση της συνείδησής τους.

Η αντίσταση και η απειθαρχία στις εντολές και στις αποφάσεις των καπιταλιστών είναι μονόδρομος.

Είναι το όπλο για να κρατήσεις όσα δικαιώματα απέμειναν.

Είναι το όπλο για να απαιτείς τις σύγχρονες ανάγκες σου.

Είναι το όπλο για να αδυνατίσεις την εξουσία του κεφαλαίου.

Τη δύναμη την έχουν οι λαοί στα χέρια τους και στο μυαλό τους, αρκεί να το πιστέψουν και να οργανώσουν τον αγώνα τους.

Το ΚΚΕ τη δύναμή του την αξιοποιεί για την ενίσχυση του λαϊκού κινήματος. Οσο μεγαλύτερο ποσοστό κερδίσει το Κόμμα μας και σ' αυτή την εκλογική μάχη, τόσο η ελπίδα για τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου θα ψηλώνει, τόσο οι προϋποθέσεις θα μαζεύονται για ν' ανοίξει ο δρόμος που ο λαός θα γίνει ο πραγματικός ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει.

Αυτός ο στόχος του Κόμματός μας, που στην πραγματικότητα είναι συμφέρον και πρέπει να γίνει στόχος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας, δε χωρά στα πλαίσια αυτής της ΕΕ.

Γι' αυτό μιλάμε για αποδέσμευση και ανατροπή αυτής της συμμαχίας των καπιταλιστών, θα το αποφασίσουν βέβαια οι λαοί και θα φτιάξουν τη δική τους συμμαχία στην Ευρώπη των λαών της, της ειρήνης, των κοινωνικών δικαιωμάτων και του σοσιαλισμού.

Υπάρχει αναγκαιότητα, αλλά και δυνατότητα για κάτι τέτοιο.

Οσο γρηγορότερα γίνει αυτό, τόσο το καλύτερο για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας και τη χώρα μας.