Κι ύστερα σου λένε ότι η... κεντροαριστερή κυβέρνηση Σημίτη δεν αντιτίθεται σήμερα στις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου! Δηλαδή - αγνώμονες άνθρωποι - τι άλλο έπρεπε να κάνει η υπουργός Ανάπτυξης Βάσω Παπανδρέου, μετά τις άγριες και απειλητικές δηλώσεις που εκστόμισε εναντίον του γνωστού επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη; Να τεθεί επικεφαλής ομάδας κρούσεως του υπουργείου και να εισβάλει στην "Ιντρακόμ", να σπάσει τις πύλες, να πλακώσει στις "τσαντιές" τους "σεκιουριτάδες", να κάνει "γης Μαδιάμ" γραφεία και μηχανήματα και στο τέλος να αποχωρήσει νικήτρια, αφού την πυρπολήσει; Ε, όχι. Αυτές οι πράξεις βίας δεν ταιριάζουν στον εκσυγχρονισμό, πολύ δε περισσότερο στα "νέα ήθη", που εδώ και καιρό έχει εξαγγείλει ο πρωθυπουργός. Αλλωστε, όταν είμαστε μία από τις τυχερές εκείνες ευρωπαϊκές χώρες που ευτυχήσαμε να έχουμε μια σοσιαλιστική κυβέρνηση για να προασπίζει με πάθος τα συμφέροντά μας, χωρίς να κωλώνει μπροστά σε κανέναν, τι άλλο θέλουμε;

Για του λόγου το αληθές, σας διαβεβαιώνω ότι οι δηλώσεις της Β. Παπανδρέου για τον Σ. Κόκκαλη, ότι δηλαδή "η κυβέρνηση δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντά του", έχουν προκαλέσει μέγα πανικό στον επιχειρηματικό κόσμο. Κρυμμένοι σε ανήλιαγα υπόγεια, φοβισμένοι και αβέβαιοι για το τι μέλλει γενέσθαι με τις επιχειρήσεις τους, δεκάδες βιομήχανοι, μεγαλοεισαγωγείς, εφοπλιστές, τραπεζίτες αναζητούν τρόπους αντίδρασης στη διαφαινόμενη σοσιαλιστική λαίλαπα. Οχι τίποτε άλλο, μα για να ξεφύγουν από την καταστροφή, πρέπει υποχρεωτικά να διαφύγουν στην Αμερική ή σε καμιά μικρή τριτοκοσμική χώρα. Στην Ευρώπη τούς... την έχουν στημένη. Ξέρεις τι είναι να καταφέρεις να ξεφύγεις από τον Σημίτη και την Βάσω και να καταλήξεις στα νύχια του αιμοδιψή Τόνι Μπλερ; Για την Ιταλία ούτε συζήτηση, άμα σε τσιμπήσει ο Ντ' Αλέμα της Κεντροαριστεράς με τα παλικάρια του, θα νοσταλγήσεις τους Ούνους του Αττίλα... Τέτοια ζόρια, λοιπόν, τραβάνε οι Ελληνες μεγαλοεπιχειρηματίες και, στριμωγμένοι σε μιαν άκρη, παρακολουθούν τους εκσυγχρονιστές να εγκαθιδρύουν τη λαϊκή εξουσία...

Ειρωνικά - θα πείτε - τα παραπάνω. Πολύ λίγο έως ελάχιστα. Τουλάχιστον, πολύ λιγότερο από τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς περί "μη εξυπηρέτησης συμφερόντων" ή τις πρόσφατες προκλήσεις της υπουργού Ανάπτυξης προς τον Σ. Κόκκαλη να ασχοληθεί με την πολιτική. Κατ' αρχάς ας μην το αποκλείουν και αυτό το ενδεχόμενο τόσο αβασάνιστα οι κυβερνώντες. Δε μιλάμε για τον συγκεκριμένο επιχειρηματία, αλλά γενικότερα. Αν κρίνουν ότι χρειάζεται, θα το κάνουν, άλλωστε δεν είναι και τόσο μακρινά - χρονικά - τα παραδείγματα σε άλλες γειτονικές χώρες (π. χ. Μπερλουσκόνι). Μέχρι στιγμής δεν έχει προκύψει τέτοια ανάγκη. Ο "επιχειρηματικός κόσμος" θεωρεί ότι εκπροσωπείται θαυμάσια και μάλιστα με ιδιαίτερο ζήλο. Τόσο που υποχρεώθηκε - αν θυμάστε - προεκλογικά ο Μ. Εβερτ να δηλώσει πως έχει χάσει την υποστήριξη των "οικονομικών παραγόντων". Βέβαια, κανείς δεν είναι τέλειος κι η κυβέρνηση φαίνεται ότι παρέκκλινε κάπως από το "χρυσό κανόνα" της τήρησης των πρεπουσών ισορροπιών. Ολα αυτά δε μας αφορούν άμεσα, αν και μας επηρεάζουν. Γεγονός είναι ότι για μια φορά ακόμα διαφάνηκε ο "ομφάλιος λώρος" πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, το πόσο έχουν ενταθεί αυτοί οι δεσμοί. Το παράδειγμα αυτό είναι υπεραρκετό. Δε χρειαζόμαστε κι άλλο ένα "φαινόμενο Κοσκωτά" για να αντιληφθούμε την πραγματικότητα...