"Κοσμογονία", "τέλος εποχής", "καινούρια σελίδα στη σύγχρονη πολιτική ιστορία", "λύτρωση". Ιδού μερικοί από τους βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς με τους οποίους "κόσμησαν" οι εφημερίδες την παραίτηση του Α. Παπανδρέου από τη θέση του πρωθυπουργού.

Προφανώς από την οπτική γωνία που αντιμετωπίζουν τα συγκροτήματα του Τύπου τις πολιτικές εξελίξεις, αναμφίβολα η αποχώρηση του Α. Παπανδρέου και η δρομολόγηση εξελίξεων, οι οποίες θα ελέγχονται περισσότερο ασφυκτικά από τα "μεγάλα αφεντικά", ασφαλώς έχουν δίκιο.

Είναι πράγματι ελπιδοφόρες από τη δική τους σκοπιά οι εξελίξεις που ξεκινούν και έχουν εναποθέσει σε αυτές σοβαρές προσδοκίες για την πιο γρήγορη και αποτελεσματικότερη εφαρμογή της νεοσυντηρητικής πολιτικής που υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Πιστεύουν ακόμα ότι το πολιτικό σύστημα - ο γερασμένος δικομματισμός - με τα "νέα" πρόσωπα και, ίσως, με τα "νέα" σχήματα, θα εμφανίσει προς τα έξω εικόνα "ανανέωσης" και άρα θα αυξήσει τα όρια της "σταθερότητάς" του.

Δεν είναι όμως καθόλου ελπιδοφόρες, αντίθετα, οι εξελίξεις που δρομολογούνται στο πολιτικό σκηνικό για το λαό. Και μόνο το γεγονός ότι ο λαός εξωθείται και υποχρεώνεται να παρακολουθήσει ως θεατής αυτές τις εξελίξεις, είναι αρκετό για να αποδειχτεί ο αντιλαϊκός χαρακτήρας και προσανατολισμός τους.

Οι εργαζόμενοι αρκετές φορές μέχρι τώρα έχουν αισθανθεί "θύματα" σε παρόμοιες εξελίξεις, ενώ δεν είναι λιγότερες οι φορές που νιώθουν να παίζονται στις πλάτες τους τα άθλια παιχνίδια τους.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από αυτές τις "κοσμογονικές" εξελίξεις. Μόνο στον ενωμένο, μαζικό και αποφασιστικό αγώνα, μπορούν να στηρίξουν τις ελπίδες τους.