Μεγάλη απογοήτευση αισθάνονται οι αστυνομικοί υπάλληλοι του λεκανοπεδίου Αττικής από τα δείγματα της συνδικαλιστικής δράσης ορισμένων συναδέλφων τους, που τοποθετούν εαυτόν στον κυβερνητικό χώρο.

Με νωπές ακόμα τις μνήμες για τις προσπάθειες του προέδρου της Ενωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής Δ. Γόγολου, να ακυρώσει τις κινητοποιήσεις που είχαν προγραμματιστεί κατά την περίοδο συζήτησης του προϋπολογισμού, πολλοί αστυνομικοί διερωτώνται ποιος είναι τελικά ο ρόλος εκείνων που καθορίζουν τις τύχες τους. Να αφουκράζονται τις αγωνίες των ανθρώπων που εκπροσωπούν και να τραβούν μπροστά το δρόμο του αγώνα ή να χασομερούν σε κυβερνητικά και μη γραφεία, ρίχνοντας γέφυρες δεξιά κι αριστερά στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν πλάτες;

Στο "Ρ" έχουν φτάσει καταγγελίες από πολλούς αστυνομικούς, οι οποίοι θέλουν να εγγραφούν στο σωματείο, αλλά βρίσκουν, λένε, κλειστές τις... πόρτες του. Αλήθεια, μήπως είναι κι αυτή μια τακτική της σημερινής διοίκησης, για να εξασφαλίσει τη σημερινή της εκλογική δύναμη ενόψει των επικείμενων αρχαιρεσιών, που έτσι κι αλλιώς καθυστερούν να γίνουν; Θα περίμενε κανείς από ορισμένους συνδικαλιστές του κέντρου, που εκπροσωπούν σχεδόν τη μισή αστυνομική δύναμη της χώρας, να δείξουν μεγαλύτερη ωριμότητα και να αποτελέσουν το καλό παράδειγμα. Να χρησιμοποιήσουν την πολυετή πείρα τους όχι για την προσωπική τους προβολή, αλλά για την εδραίωση του συνδικαλισμού στο χώρο των Σωμάτων Ασφαλείας. Μιας πραγματικότητας που αποτελεί σήμερα τη μοναδική, ίσως, πηγή δημοκρατίας σε ένα χώρο αυταρχικό και με πολλά προβλήματα.