Οι παιδικές τους μνήμες διδάχτηκαν από μια και επίμονη συμβουλή του πατέρα. Διαβάστε για να σπουδάσετε. Να μην εξαρτάστε ούτε από το Θεό, ούτε από κανέναν άλλο. Θεό εννοούσε τον καιρό, που τις περισσότερες χρονιές λες και έπαιρνε την εκδίκησή του από τον καημένο τον πατέρα, που δε σπούδασε και έγινε αγρότης. Αλλοτε οι βροχές και το χαλάζι, άλλοτε οι παγωνιές και όταν "γλίτωνε" από αυτές και έλεγε "επιτέλους θα έχουμε καλή σοδειά φέτος", ερχόταν κάποιος λίβας και έκαιγε πάλι το "όνειρο". Και πάλι η συμβουλή του πατέρα, που δεν ήταν παρά ελπίδα. Ειλικρινά, δική του ελπίδα, αφού και ο Θεός και η ζωή και το όνειρο κοίταζαν αλλού. Μόνο τα παιδιά του τολμούσαν να τον κοιτάξουν στα μάτια. Και τη δική του ελπίδα την έκαναν δική τους. Πρώτοι μαθητές. Πώς έλαμπαν τα μάτια του πατέρα όταν οι βαθμοί από το σχολείο "ακύρωναν" τις κυκλοθυμίες του καιρού. Τα μυστικά του δάκρυα συντρόφευαν και τα χαμένα όνειρα της μητέρας και γίνονταν φτερά για τα παιδιά τους.

Μεγάλη γιορτή η επιτυχία και των τριών παιδιών τους στο πανεπιστήμιο. Τα κεράσματα στο καφενείο ξεκίνησαν το πρωί της ευχάριστης είδησης και συνεχίστηκαν στο σπίτι με τα υπέροχα γλυκά της μητέρας. Η μοναξιά τους θα "κατοικούσε" πλέον στο μεγάλο σπίτι. Στην καρδιά τους, όμως, θα φώλιαζε το δικό τους χαμένο όνειρο, που βρήκε επιτέλους έδαφος να ξανανθίσει. Η πάλη με τους "θεούς" στους ίδιους πάντα ρυθμούς, έπαιζε τη δική της συμφωνία, καλώντας σε συμμαχία το χρόνο που θα έφερνε τους κάθε λογής καρπούς. Οι καρποί της γης γίνονταν επένδυση στις σπουδές των παιδιών τους. Λιγοστοί τις περισσότερες χρονιές, πλούσιο, όμως, "κομπόδεμα" οι γνώσεις των παιδιών τους. Του χρόνου θα είναι καλύτερα. Και ο καλύτερος χρόνος θα ήταν αυτός που θα έπαιρναν το πτυχίο.

Και ήρθαν και τα πτυχία. Το ένα μετά το άλλο. Η καλύτερη επένδυση του πατέρα. Τόσοι κόποι γραμμένοι σ' ένα χαρτί. Και η γιορτή. Η ορκωμοσία. Η συγκίνηση. Η μητέρα πήρε τη χαρά της και ταξίδεψε πολλά χιλιόμετρα μακριά από τα "αδικημένα" της χρόνια και ήρθε να μοιραστεί τη χαρά των παιδιών της, φέρνοντας μαζί της και τη χαρά του πατέρα, που έμενε ωστόσο ανολοκλήρωτη, αφού οι "επιταγές" του καιρού δεν του επέτρεπαν να έρθει. Σπορά την πρώτη φορά, θέρισμα την άλλη, όργωμα την τρίτη. Μέσα από τα δάκρυα της μητέρας, όμως, εμφανίστηκε η μορφή του χαμογελαστή, σχεδόν ευτυχισμένη.

Τώρα είναι και πάλι όλοι μαζί. Τα πτυχία στους τοίχους μαρτυρούν τους κόπους πολλών χρόνων. Ο ένας γιος δουλεύει σε δουλιά άσχετη με αυτό που σπούδασε. Ο άλλος ακόμη περιμένει απάντηση από τις δεκάδες αιτήσεις. Και η κόρη αναρωτιέται μήπως έκανε λάθος επιλογή. Ο πατέρας πάντα κάτω από τις "ορέξεις" του καιρού. Και η μητέρα πάντα να ελπίζει. Η συμβουλή του πατέρα έρχεται και ξανάρχεται στη μνήμη. Σπουδάστε. Να μην εξαρτάστε ούτε από το Θεό, ούτε από κανέναν άλλο. Τι κρίμα που δεν ήταν έτσι!