Ετσι, οι συμβάσεις που υπέγραψε τους τελευταίους μήνες για τρία από τα λεγόμενα μεγάλα έργα, κάνουν τις αλήστου μνήμης συμβάσεις που προαναφέραμε να ωχριούν. Μιλάμε, βέβαια, για τις συμβάσεις που αφορούν στην κατασκευή του αεροδρομίου στα Σπάτα, τη ζεύξη Ρίου - Αντιρρίου και τη Λεωφόρο Ελευσίνας - Σταυρού - Σπάτων - Δυτική Περιφερειακή Υμηττού, το κόστος των οποίων - και με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις - ανέρχεται συνολικά στο 1,5 τρισ. δρχ.

Πρόκειται για τρεις συμβάσεις που, όπως ήδη έχει καταγγελθεί και στη Βουλή, προκαλούν δέος με τη σκανδαλώδη μορφή τους και τον αποικιοκρατικού τύπου χαρακτήρα τους. Πρόκειται για συμβάσεις που ξετινάζουν και ανατρέπουν όλες τις γνωστές οικονομικές θεωρίες, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν μερικοί εγχώριοι και ξένοι μεγαλοεπιχειρηματίες που τις επέβαλαν - και ας μην εξετάσουμε αν αυτό έγινε με το αζημίωτο ή όχι, άλλωστε όπως λέει ο λαός "χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει".

Δε θα υπεισέρθουμε επίσης στο γεγονός ότι στις συμβάσεις αυτές περιέχονται όροι και ποινικές ρήτρες που δένουν χειροπόδαρα το ελληνικό δημόσιο ή παρέχουν το δικαίωμα για φοροαπαλλαγές και υπερβάσεις του κόστους υπέρ των εργολάβων. Οι συμβάσεις αυτές είναι εξόφθαλμα σκανδαλώδεις ευθύς εξαρχής και μόνο επειδή οι εργολάβοι, συγχρηματοδοτώντας την κατασκευή των έργων αυτών με "αέρα κοπανιστό", αναλαμβάνουν την εκμετάλλευσή τους για μερικές δεκαετίες. Ετσι καταλαβαίνει φαίνεται το περιβόητο σύστημα αυτοχρηματοδότησης/συγχρηματοδότησης η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και έτσι αναθέτει τα έργα "με σύμμαχο την ...αθωότητά του", όπως έχει δηλώσει ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κ. Λαλιώτης.

***

Ουσιαστικά, πρόκειται για χαριστικές συμβάσεις, αφού το ελληνικό δημόσιο αναλαμβάνει και ένα μεγάλο μέρος του κόστους των έργων απευθείας και τον επιχειρηματικό κίνδυνο με τις εγγυήσεις των δανείων που παρέχει, ενώ οι εργολάβοι, χωρίς να βάζουν τίποτε, μόνο παίρνουν και θησαυρίζουν και μαζί τους και οι τράπεζες. Μιλάμε για τζάμπα ...αυτοχρηματοδότηση. Διεθνής, φανταζόμαστε, πατέντα!

***

Βέβαια, οι μεταφορείς των αντιλήψεων αυτών παραλείπουν να απαντήσουν άλλα ερωτήματα, όπως: Με ποιες προτεραιότητες αποφασίστηκε να γίνουν όλα τα έργα αυτά; Με ποιο πλάνο ανάπτυξης; Τι θα προσφέρουν στην εθνική οικονομία μόλις ολοκληρωθεί η κατασκευή τους; Γιατί προωθούνται σχεδόν αποκλειστικά έργα μεταφορών, ενώ άλλοι παραγωγικοί τομείς, όπως η βιομηχανία, τα ναυπηγεία κ. ά. τίθενται στο περιθώριο;

Είναι προφανές ότι οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δε συμφέρουν στην κυβέρνηση, γιατί θα καταδείξουν ότι η κατασκευή των μεγάλων έργων συμφέρει μόνο σε ορισμένους μεγαλοεπιχειρηματίες και εξυπηρετεί μόνο τους σχεδιασμούς, για τη χώρα μας, των Βρυξελλών. Με τον ...πρωτότυπο μάλιστα τρόπο που ανατίθενται θα χρειαστεί ο ελληνικός λαός να τα πληρώσει τριπλά με τη στυγνή φορολογία και τα "τσουχτερά" διόδια: Μία φορά για την κατασκευή τους, δεύτερη φορά για την αποπληρωμή των δανείων και τους τόκους τους και άλλη μια φορά για να βγάλουν τα υπέρογκα κέρδη τους οι μεγαλοεργολάβοι, που περνούν την εποχή όχι των "τρελών", αλλά των παχιών αγελάδων!

Βέβαια, υφέρπει εσχάτως και ένα άλλο "επιχείρημα": "Αφού χρειάζονται τα έργα, ας γίνουν με όποιο τρόπο και κόστος να 'ναι κι ας φάνε και κάτι παραπάνω μερικοί"! Δε θα σταθούμε στην ουσία του "επιχειρήματος" αυτού, γιατί ασφαλώς μόνο αντιλήψεις πλήρως εξαχρειωμένες αντιπροσωπεύει. Θα ρωτήσουμε όμως μόνο: Αφού είναι τόσο απαραίτητα τα έργα, τότε γιατί δεν ανατίθενται με τον κλασικό τρόπο των δημοσίων έργων και με κατ' αποκοπήν τίμημα; Ας μην τολμήσει κανείς να πει ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Τότε πώς τα βρίσκουν για να τα αναθέσουν με τη μέθοδο της τζάμπα ...αυτοχρηματοδότησης; Νίκος ΠΕΡΠΕΡΑΣ

Πρόκειται για χαριστικές συμβάσεις, αφού το ελληνικό δημόσιο αναλαμβάνει και ένα μεγάλο μέρος του κόστους των έργων απευθείας και τον επιχειρηματικό κίνδυνο με τις εγγυήσεις των δανείων που παρέχει, ενώ οι εργολάβοι, χωρίς να βάζουν τίποτε, μόνο παίρνουν και θησαυρίζουν και μαζί τους και οι τράπεζες