- Από τη Δευτέρα 1η του Απρίλη ξεκινά η λειτουργία του 2ου Παιδικού Σταθμού για παιδιά Αφρικανών στη χώρα μας. Ποιες ανάγκες σάς οδήγησαν σ' αυτή την απόφαση και πόσο εύκολη ήταν για σας η δημιουργία του;

- Δεν ήταν καθόλου εύκολη, αλλά δεν υπήρχε για μας άλλη επιλογή. Παλιότερα ο Παναφρικανικός Σύνδεσμος έκανε έρευνα σε σπίτια αφρικανικών οικογενειών και διαπίστωσε κυριολεκτικά τραγικές καταστάσεις. Αφρικανοί που εργάζονταν δεν μπορούσαν να απευθυνθούν πουθενά για βοήθεια - αφού βρίσκονται στην Ελλάδα χωρίς άδεια παραμονής και ο φόβος τούς ακολουθεί σε κάθε βήμα τους - με αποτέλεσμα να αφήνουν τα παιδιά μόνα στο σπίτι για 10-12 ώρες. Τα παιδιά των Αφρικανών, όπως θα γνωρίζεται, δεν έχουν δικαίωμα εγγραφής σε κρατικό παιδικό σταθμό, γιατί δεν έχουν πιστοποιητικό γεννήσεως! Αποφασίσαμε, λοιπόν, εκεί που θα συνέβαινε το χειρότερο, να βάζουμε από την τσέπη μας κάποια χρήματα, ώστε να ανοίξουμε ένα δεύτερο παιδικό σταθμό, που θα φιλοξενεί από τη Δευτέρα 30 παιδιά Αφρικανών. Είναι κρίμα να είμαστε στη χώρα που γέννησε τη γνώση και τα παιδιά μας να γυρίσουν μια μέρα στην πατρίδα τους αμόρφωτα...

- Χρησιμοποιείτε συνεχώς τις εκφράσεις "μόνοι μας", "χωρίς βοήθεια"... Θεωρείται, δηλαδή, ότι στην Ελλάδα υπάρχει ρατσισμός και ξενοφοβία;

- Το επίσημο κράτος, ναι, είναι ρατσιστικό. Οι Ελληνες - ανεξάρτητα αν έχουν σημειωθεί και κάποια κρούσματα ξενοφοβίας - όταν τους πλησιάσεις, μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι μας. Από την πολιτεία όμως έχουμε τρομακτικά παράπονα. Οι περισσότεροι από μας είμαστε εδώ πάνω από 15 χρόνια, αλλά το κράτος συνεχίζει να μας αγνοεί, να μας περιφρονεί, να μας κάνει να αισθανόμαστε ανεπιθύμητοι. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην Ελλάδα γύρω στις 9.000 Αφρικανοί, οι οποίοι δουλεύουν πάνω από 12 ώρες τη μέρα. Αναγκαζόμαστε για να ζήσουμε να καθαρίζουμε σκάλες, να είμαστε υπηρέτες σε σπίτια πλουσίων, να πουλάμε διάφορα αντικείμενα στους δρόμους. Και πολλοί από μας είμαστε πτυχιούχοι. Αλλά ούτε κλέφτες γίναμε, ούτε δολοφόνοι. Ζούμε το δράμα μας βουβά. Το κράτος δε μας δίνει άδεια παραμονής, γεννιούνται τα παιδιά μας και δεν έχουν πιστοποιητικό. Τυπικά, δηλαδή, είναι σαν μην υπάρχουν! Φοβόμαστε να βγούμε απ' τα σπίτια μας, μη μας πιάσει η Αστυνομία και μας απελάσουν. Φοβόμαστε να μιλήσουμε, να διασκεδάσουμε, να πιούμε και μεις σ' ένα μαγαζί έναν καφέ σαν άνθρωποι. Φύγαμε κυνηγημένοι απ' τις πατρίδες μας, ήρθαμε στην Ελλάδα και ζούμε το ίδιο κυνηγημένοι. Δεν υπάρχει ευτυχισμένος Αφρικανός στην Ελλάδα...

- Με ποιον τρόπο νομίζετε ότι μπορούν να επιλυθούν τα προβλήματά σας;

- Πρέπει να ξεπεράσουμε το φόβο μας, να αρχίσουμε επιτέλους να μιλάμε, να ακουστούν όλα αυτά τα ζητήματα. Πρόσφατα βιάστηκε μια Αφρικανή στην Αθήνα και της είπα να πάει στην Αστυνομία. "Θα με απελάσουν", είπε και σιώπησε. Είναι απάνθρωπο αυτό που ζούμε. Από το κράτος ζητάμε την τροποποίηση του Ν.1975/91 περί αλλοδαπών και από τους πολίτες ζητάμε τη συμπαράστασή τους. Δεν είμαστε εχθροί τους, συνάνθρωποί τους είμαστε. Αγαπάμε τους Ελληνες και θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά μαζί τους...

Μ. Τ.