Η απόφαση της ΓΣΕΕ για εικοσιτετράωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία, δεν είναι μονοσήμαντο γεγονός όπως γενικά και οι εργατικοί αγώνες δεν είναι αυτοσκοπός. Πολύ δε περισσότερο που η πλειοψηφία της διοίκησης της συνομοσπονδίας, συμφωνώντας με την απεργία, προσπαθεί να πείσει ότι με μια τέτοια τακτική ελιγμών, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των εργαζομένων για το ρόλο της, υπερασπίζεται τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, αυτά που την ίδια ώρα έχει ξεπουλήσει με τη συμμετοχή της στο διαβόητο "κοινωνικό διάλογο". Την ίδια ώρα που συμβάλλει στην κατεδάφιση των εργατικών κατακτήσεων, θεωρεί ότι με μια 24ωρη απεργία εκπλήρωσε το σκοπό και την υποχρέωσή της στην ανάπτυξη των αγώνων, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου. Η ακατάσχετη υποκρισία της, η κατρακύλα και ο ξεπεσμός δεν μπορούν να κρυφτούν με το"φύλλο συκής" αυτής της απόφασης. Η υπεράσπιση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, η διεύρυνσή τους είναι αποκλειστικά υπόθεση της ταξικής πάλης, υπόθεση της ίδιας της εργατικής τάξης και του οργανωμένου δικού της κινήματος. Επομένως, μια κινητοποίηση, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη κάθε φορά μορφή της, αντιστοιχεί σ' ένα συγκεκριμένο πλαίσιο στόχων πάλης για τη διεκδίκηση λύσης στα προβλήματα των εργαζομένων και που η ρίζα τους βρίσκεται στην αδυσώπητη εκμετάλλευση του κεφαλαίου. Το εργατικό κίνημα βρίσκεται μπροστά στην εντεινόμενη, ολομέτωπη επίθεση από τις πολυεθνικές και σε μια ιδιαίτερη στιγμή, αυτή της κατάρτισης και συζήτησης του κρατικού προϋπολογισμού, της εισοδηματικής πολιτικής και παραμονή των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή νέων συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ολα δε αυτά κατά την προετοιμασία της έκτακτης Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προαποφασισμένης στο Αμστερνταμ για την αντιμετώπιση, υποτίθεται, της ανεργίας.

Αυτή την περίοδο, η διαδικασία του διαβόητου "κοινωνικού διαλόγου", που βρίσκεται σε εξέλιξη, αποκαλύπτει ολοένα και πιο ανάγλυφα ότι κυβέρνηση και επιχειρηματίες, συνεπικουρούμενοι από τη συμμετέχουσα σ' αυτόν πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, προωθούν την ικανοποίηση των απαιτήσεων του κεφαλαίου για ακόμη μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης, για δημιουργία συνθηκών και προϋποθέσεων ακόμη μεγαλύτερης αύξησης των κερδών του. Το αίτημα του ΣΕΒ και των επιχειρηματιών για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε χρονιάτικη βάση, ή εβδομαδιαία και πάντως όχι σταθερή ημερήσια, (8ωρο, 7ωρο) σημαίνει ελαστικοποίηση ωραρίου, δηλαδή τη μια μέρα 3ωρο, την άλλη 12ωρο, ή τέσσερα 10ωρα τη βδομάδα, αλλά ανοίγουν το δρόμο και στη μερική απασχόληση. Αυτά, σε συνδυασμό με την κατεδάφιση του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, ανοίγουν το δρόμο για να καρπώνεται το κεφάλαιο περισσότερη απλήρωτη δουλιά από την εργατική τάξη, να απομυζά περισσότερο από τον εργάσιμο χρόνο της χρήσης εργατικής δύναμης του εργάτη, δηλαδή μεγαλύτερη υπεραξία, για να συσσωρεύει κέρδη. Ταυτόχρονα, οι πραγματικοί μισθοί και τα μεροκάματα να παραμένουν στάσιμα ή και να μειώνονται. Αυτή η διαδικασία είναι η πιο μεγάλη ανάσα για το κεφάλαιο στις συνθήκες κρίσης.Γι' αυτό η επιμονή κυβέρνησης και επιχειρηματιών να οδηγηθεί όσο γίνεται πιο γοργά σε οριστικές αποφάσεις ο "κοινωνικός διάλογος" γίνεται ο βραχνάς που επιδιώκει να πνίξει τη μοναδική ανάσα που έχει η εργατική τάξη για να αντιπαρατεθεί, το ίδιο το δικό της κίνημα. Βεβαίως, η βιασύνη της κυβέρνησης να οδηγηθεί σε αίσιο τέλος, για την ίδια και την άρχουσα τάξη, ο "κοινωνικός διάλογος", έχει άμεση σχέση με τη Σύνοδο Κορυφής για την ανεργία, στην οποία ο "εκσυγχρονιστής" πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, δίνοντας εξετάσεις στις πολυεθνικές, προσδοκούν να παρουσιαστούν με λυμένα εντελώς τα χέρια, για να τραβήξουν μαζί με τους άλλους Ευρωπαίους εταίρους την ταξική θηλιά των αντεργατικών μέτρων, που προωθούν και μέσω αυτής της Συνόδου, όπου στην ουσία θα αποφασιστούν ρυθμίσεις εφαρμογής της "Λευκής Βίβλου" για την εργασία.

Ο "κοινωνικός διάλογος" αποδεικνύεται πλέον ανάγλυφα σαν τακτική που αφοπλίζει το εργατικό κίνημα από το μοναδικό του όπλο, την πάλη. Γι' αυτό και σαν διαδικασία είναι η πιο επικίνδυνη ολισθηρή πορεία προς τη διάσπαση, τη διάλυση και τελικά την καταστροφή του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Οι συνδικαλιστές ηγέτες της εργατικής τάξης, συμμετέχοντας σ' αυτή, αλλά και σε κάθε άλλη διαδικασία ταξικής συνεργασίας, ουσιαστικά ηγούνται και προωθούν την αυτοκαταστροφή του κινήματος. Αυτοί οι εκπρόσωποι βεβαίως είναι συνεπείς στη δράση τους, αφού είναι λάτρεις της ταξικής συνεργασίας και δεν πρέπει να τους αδικούμε σ' αυτό. Στο κίνημα υπάρχει η τακτική της "διεκδίκησης" αυτών που είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει η αστική τάξη και η τακτική της διεκδίκησης όσων ανήκουν στην εργατική τάξη, αλλά τα καρπώνεται το κεφάλαιο. Ανάμεσα σ' αυτές τις δυο τακτικές η εργατική τάξη πρέπει και μπορεί να διακρίνει τους πραγματικούς ταξικούς της ηγέτες απ' αυτούς που την εξαναγκάζουν στην υποταγή και την πιο άγρια εκμετάλλευση. Γι' αυτό και η εργατική τάξη, μαζί με τις διεκδικήσεις της, έχει χρέος ταξικό να ξεμπερδεύει μ' αυτή την ηγεσία, γιατί δεν πάει άλλο και μπορεί να το κάνει, αγνοώντας την και απομονώνοντάς τη σήμερα με την ενωτική αγωνιστική συσπείρωση των συνδικάτων στην πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων που καταστρατηγούνται και στη διεκδίκηση καλύτερων όρων πώλησης της εργατικής της δύναμης. Οι συνθήκες για τέτοιες διεκδικήσεις όπως (γενναίες αυξήσεις μισθών, μικρότερη σταθερή εργάσιμη μέρα), πάλη κατά της ανεργίας (ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης), είναι υπερώριμες, ώσπου με την αλλαγή των συσχετισμών να αναδείξει ταξικές δυνάμεις στην πλειοψηφία του οργάνου.

Η κήρυξη πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας είναι ένα από τα πιο σημαντικά πρακτικά βήματα στην πάλη της εργατικής τάξης της χώρας και του συνδικαλιστικού της κινήματος. Οι ταξικές δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, με τη δράση τους, αξιοποιούν αυτό το βήμα της απεργίας, για να ενώσουν στη δράση την εργατική τάξη και τα συνδικάτα σε μια πραγματικά ταξική αντιπαράθεση απέναντι στο κεφάλαιο και την κυβέρνηση. Η απαίτηση για οριστική και αμετάκλητη εδώ και τώρα αποχώρηση από το "διάλογο" και αυτών των συνδικαλιστών ηγετών που συμμετέχουν, πρέπει να σηματοδοτήσει, μαζί με τις ταξικές διεκδικήσεις, την απεργία. Η οργάνωση μαζικών διαδικασιών των συνδικάτων και των χώρων δουλιάς για τη συμμετοχή των εργατών στην απεργία και η δραστήρια δουλιά για την επιτυχία της θα 'ναι μεγάλο βήμα του συνδικαλιστικού κινήματος στην ενίσχυση του ταξικού του προσανατολισμού. Θα είναι ένα γερό ταξικό μάθημα σε κάθε κατεύθυνση πως η εργατική τάξη θέλει, μπορεί και ξέρει να αντισταθεί, και να αντιπαλέψει, και να αντεπιτεθεί στην πολιτική των πολυεθνικών και τους υπηρέτες της.