Της απόφασης 724 είχαν προηγηθεί δύο ιστορικές συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, η πρώτη το 1964 και η δεύτερη το 1976. Ηταν στα μέσα του Οκτώβρη, όπως και τώρα, όταν στις 13/10/1964 συνεδρίασε το ΔΣ με θέμα τον τρόπο συμμετοχής του δήμου "εις τας εορταστικάς εκδηλώσεις επί τη 20ή επετείω της απελευθερώσεως εκ των στρατευμάτων κατοχής", που η κυβέρνηση Παπανδρέου με Βασιλικό Διάταγμα είχε προγραμματίσει για τις 18 του Οκτώβρη.

Μόνο που ο δήμος δεν είχε συμμετάσχει στην κατάρτιση του προγράμματος, το ΕΑΜ παρέμενε παραγκωνισμένο, οι αγωνιστές μόλις είχαν βγει απ' τις φυλακές, και επιπλέον ο δήμος μάθαινε μέσω των εφημερίδων ότι πρόκειται να τιμήσει με το μετάλλιο της πόλης τον πρωθυπουργό, καθώς ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε το ίδιο αξίωμα και στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας της απελευθέρωσης.

Για την "περιφρόνηση της αυτοδιοίκησης" και την "πραξικοπηματική τακτική του αιφνιδιασμού" διαμαρτυρήθηκαν στο δήμαρχο Γ. Πλυτά κατ' αρχήν οι δημοτικοί σύμβουλοι Δ. Νίτσος και Θ. Κατριβάνος,με συνέπεια το Δημοτικό Συμβούλιο να επικεντρώσει την πολύωρη συζήτησή του στην απαίτηση να τιμηθεί ουσιαστικά η Εθνική Αντίσταση και να εκδώσει ψήφισμα με το οποίο προέβλεπε όσα είχε φροντίσει να ξεχάσει η κυβέρνηση:

"Οπως κληθώσιν να μετάσχουν εις τας εορταστικάς εκδηλώσεις του δήμου εκπρόσωποι των αντιστασιακών Σωματείων, των Σωματείων θυμάτων κατοχής, τραυματιών, αναπήρων και εν γένει ο λαός των Αθηνών, ίνα προσδοθεί εις την εορτήν πάνδημος χαρακτήρ". Επιπλέον να αποδοθεί το "χρυσούν μετάλλιον τιμής της Πόλεως" εκτός του προέδρου της κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου και "εις τον ανώνυμον αγωνιστήν Εθνικής Αντιστάσεως και εις τον Αγνωστον Στρατιώτην".

Εκεί αποφασίστηκε για πρώτη φορά "όπως ονομαστεί ειδική κεντρική πλατεία ή χώρος ανάλογος σε σημασία, μέγεθος και τοποθεσία, προς το τιμώμενον γεγονός, σε Πλατείαν Εθνικής Αντιστάσεως, η δε ανάρτησις των πινακίδων να λάβει πανηγυρικόν χαρακτήρα".

Στη συζήτηση που είχε προηγηθεί με παρόντες τους δημοτικούς συμβούλους Σ. Πούλο, Α. Ζαχαράτου, Δ. Ρίτσο, Ν. Αγγελόπουλο, Ι. Ακρινάκη, Σπ. Ανέστη, Γ. Αποστολάτο, Π. Γκάζγκα, Π. Δαράκη, Ι. Δουλγεράκη, Γ. Κακανιά, Α. Κανελλόπουλο, Θ. Κατριβάνο, Ι. Κουτσοδήμο, Α. Μαρκόπουλο, Α. Μιχαλόπουλο, Δ. Μπακομιχάλη, Δ. Νίτσο, Δ. Ντόγκα, Ι. Παπαθεοδώρου, Α. Πετρομανιάτη, Α. Προβελέγγιο, Δ. Τσέντο, Χρ. Τσιγάντε και Α. Τσουκαλά προτάθηκαν για τη μετονομασία αρκετές πλατείες - Κοτζιά, Βάθης, Κάνιγγος.

Το ΔΣ επιφυλάχτηκε να αποφασίσει σε επόμενη συνεδρίαση, ωστόσο η πλάστιγγα είχε γύρει αποφασιστικά υπέρ της μετονομασίας της πλατείας Κοτζιά. Δεν ήταν μόνον οι αριστεροί - Νίτσος, Προβελέγγιος, Κατριβάνος, Παπαθεοδώρου- που την πρότειναν ως την ιδανική λύση. Ο Χρ. Τσιγάντες απαντώντας ειρωνικά στη διαμαρτυρία συναδέλφου του για την υποβάθμιση του μεταξικού δημάρχου σημείωσε: "εγώ δεν έχω καμίαν αντίρρησιν να... εκπαραθυρωθεί ο Κοτζιάς".

Δώδεκα χρόνια αργότερα η απαίτηση του ελληνικού λαού για αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης δεν έχει ικανοποιηθεί. Στη συνεδρίασή του της 12ης Οκτώβρη 1976, στην επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας, αυτό είναι το μοναδικό θέμα του Δημοτικού Συμβουλίου. Ο χώρος του δημαρχείου έχει κατακλυστεί από πλήθος Αθηναίων που ξεσπάει σε χειροκροτήματα διακόπτοντας από φράση σε φράση τους δημοτικούς συμβούλους που διαβάζουν τις αποφάσεις του σώματος. Ο πρόεδρός του, Θ. Τσουκόπουλος,μιλά συγκινημένος για "αναβίωση της αρχαίας Εκκλησίας του Δήμου Αθηναίων που φωτίζει μαζί με τη Δημοκρατία την ανθρωπότητα, καθώς ο ένας θεσμός χωρίς τον άλλο δεν μπορεί να ζήσει"!

Ο Δήμος Αθηναίων έχει μόλις αποφασίσει ομόφωνα να αναγνωρίσει την Εθνική Αντίσταση,επαναβεβαιώνοντας την παλιότερη απόφασή του και "κάνει έκκληση στην κυβέρνηση να προχωρήσει και νομοθετικά στην αναγνώρισή της". Επιπλέον απαιτεί " να καταργηθεί κάθε διάταξη νόμου που προσβάλλει την Εθνική Αντίσταση και αναγνωρίζει σαν αντιστασιακούς, δοσίλογους και με νέο νόμο να αναγνωριστεί χωρίς καμία εξαίρεση η πραγματική Εθνική Αντίσταση ". Αποφασίζει τέλος η πλατεία μπροστά απ' το δημαρχείο να ονομαστεί "πλατεία Εθνικής Αντίστασης" και η απόφαση να υλοποιηθεί αμέσως μετά τη συνεδρίαση."Εις το σημείο αυτό ψάλλεται ο Εθνικός Υμνος", σημειώνουν τα πρακτικά του Δημοτικού Συμβουλίου, πριν καταγράψουν τη λύση της συνεδρίασης. Μόνο που το υπουργείο Εσωτερικών και η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν μακριά για να τον ακούσουν. Γι' αυτούς τον ύμνο παιάνιζαν οι μπάντες, δεν τον έψελνε ο λαός.