Ενας εκδότης βιβλίων, από τους πιο γνωστούς, εκλήθη χτες από τον ρεπόρτερ ραδιοφωνικού σταθμού να σχολιάσει κάποιο επεισόδιο που δημιουργήθηκε πρόσφατα μεταξύ δύο κυριών και είπε με στόμφο και επιγραμματικά:"Χαρακτηρίζω αυτό το γεγονός ως ...λυπηρές". Δε θα άξιζε ίσως να ασχοληθεί κάποιος με το γραμματικό λάθος - έστω και σοβαρό - του εκδότη, αν αυτό δε μας θύμιζε έντονα δύο πράγματα: Πρώτον, ότι τα ηλεκτρονικά, ειδικά, μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν γίνει από καιρό περιβόλια "μαργαριταριών", με τους βαρβαρισμούς που εξαπολύουν κάθε μέρα οι παρουσιαστές εκπομπών, οι ρεπόρτερς, αλλά και οι φιλοξενούμενοι στα παράθυρα και τα τραπέζια των καναλιών. Και δεύτερον, και κυριότερον, ότι η γλωσσική παρακμή μας έχει πάρει τέτοια έκταση, ώστε και άτομα ακόμη που κατά τεκμήριον θα έπρεπε να έχουν γλωσσική παιδεία, δεν τη διαθέτουν. Και, φυσικά, με την προϊούσα γλωσσική πενία και σύγχυση που παρουσιάζουμε ως λαός, είναι αμφίβολο αν οι μελλοντικές γενιές θα είναι σε θέση να επαναλάβουν τη φράση του Ελύτη: "Τη Γλώσσα μου έδωσαν ελληνική"...

Θέλοντας να θυμίσω τι "γλωσσικά κακουργήματα" διαπράττονται καθημερινά προ των οφθαλμών μας, μέσω των εντύπων ή πόσων άλλων ομοίων κακουργημάτων είμαστε "αυτήκοοι μάρτυρες", μέσω των ερτζιανών, θα αναφέρω μερικά. Από τηλεοπτικούς, λοιπόν, ή ραδιοφωνικούς σταθμούς (κρατικούς και ιδιωτικούς), έχουμε ακούσει κατά καιρούς για το ...περιπολικό του Κανάρη (αντί πυρπολικό), για το τερατώδες τέρας, για αδέσποτους διαβάτες, για τον εξοπλισμό των όπλων, για αλματώδη άλματα και για κακούς φιλάθλους, που ονομάζονται έτσι κατά τρόπο ...επιεικό.

Θα θυμίσω πόσο πίστευε ο Διονύσιος Σολωμός ότι η ελευθερία και η γλώσσα είναι τα βασικά, τα θεμελιώδη στοιχεία ενός έθνους. Γι' αυτό ακριβώς και έλεγε, την εποχή που η Ελλάδα προσπαθούσε να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό και να αναγεννηθεί, ότι αυτός δεν είχε στο νου του τίποτε άλλο "πάρεξ ελευθερία και γλώσσα". Σήμερα όμως, ποιος ενδιαφέρεται, ποιος χολοσκάει, για τη διαρκή παρακμή των Ελληνικών; Ταγοί και άλλοι αρμόδιοι παρατηρούν απαθείς το φαινόμενο, παρότι γνωρίζουν ότι οι ηγεμονεύουσες δυνάμεις στον κόσμο προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιφέρουν πλήγματα στην εθνική συνείδηση των μικρών λαών για να τους καταστήσουν πιο εύκολα υποχείριά τους. Με άλλα λόγια, το σπίτι μας καίγεται και εμείς άδομεν με δήθεν εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, που θα βελτιώσουν - λέει - το εκπαιδευτικό γλωσσικό πρόβλημα της χώρας, ενώ στην ουσία θα το επιδεινώσουν τόσο, ώστε να φθαρεί και άλλο η ελληνική γλώσσα. Και το γεγονός αυτό δεν είναι απλώς ...λυπηρές, είναι, νομίζω, τραγικό.