"Το ΚΚΕ δεν περιορίζεται να προβάλλει το ένα ή το άλλο ύψος αυξήσεων για τους μισθούς, τα μεροκάματα, τις συντάξεις και τα επιδόματα", τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα. "Εμείς συνδυάζουμε τις εισοδηματικές μας προτάσεις με το χρόνο εργασίας και την απόκρουση της εντατικοποίησης της απασχόλησης.

Δηλαδή παλεύουμε και για αυξήσεις και για μείωση του χρόνου απασχόλησης με επίκεντρο το 35ωρο και καλούμε τους εργαζόμενους να μη δέχονται τις μεθόδους και μορφές οργάνωσης της παραγωγικής και γενικότερα εργασιακής διαδικασίας που, στο όνομα της παραγωγικότητας, επιβάλλουν οδυνηρή εντατικοποίηση. Τα συνδικάτα στην Ευρώπη πρόβαλαν με θέρμη το 35ωρο ως μέσο μείωσης της ανεργίας και ταυτόχρονα δέχτηκαν το πάγωμα των αμοιβών. Μια τέτοια θέση όχι μόνο δεν αμβλύνει τη δεινή θέση των εργαζομένων, αντίθετα προσφέρει ευκαιρία στην εργοδοσία και στις κυβερνήσεις να μελετήσουν - εκεί που μπορούν - ένα ψευδεπίγραφο 35ωρο, το οποίο στην πραγματικότητα είναι μορφή μερικής απασχόλησης και μέσο επιμήκυνσης του χρόνου εργασίας. Ορισμένοι θεωρούν ότι το καλό παράδειγμα το δίνει η γαλλική και ιταλική κυβέρνηση, που τάχα κόπτονται για το 35ωρο. Οι σχεδιασμοί και οι προτάσεις των κυβερνήσεων αυτών δεν αφορούν γενικευμένο 35ωρο, αλλά εκεί που συμφέρει τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων και με τον όρο ότι θα δοθούν ειδικά χρηματικά κίνητρα και αποζημιώσεις, ώστε να μη απειληθούν τα υπερκέρδη. Βεβαίως, οι επιδοτήσεις προς τους επιχειρηματίες θα βγουν από τις τσέπες των λαών της Γαλλίας και της Ιταλίας, αν και όποτε εφαρμοστεί το νόθο 35ωρο.

Με βάση την εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης το εισόδημα των εργαζομένων στο Δημόσιο θα μειωθεί παραπέρα. Με προβλεπόμενο πληθωρισμό 3,7% θα δοθούν "αυξήσεις" 2,5%. Στην πραγματικότητα ακόμα κι αυτή η "αύξηση" είναι κάτω από το 2%, επειδή υπολογίζεται μόνο στους βασικούς μισθούς και δε συμπεριλαμβάνει και όλα τα επιδόματα, δηλαδή δεν υπολογίζεται στο σύνολο των αποδοχών.

Οι μισθοί των εργαζομένων αντιστοιχούν πραγματικά στους μισθούς του 1982. Ποτέ άλλοτε η εργασία δεν ήταν τόσο φτηνή στη χώρα μας, όσο την τελευταία τριετία. Αποδείχτηκε μύθος ότι η μείωση των μισθών θα κάνει ανταγωνιστική την οικονομία. Πάνω από το 20% του λαού "ζει" κάτω από το όριο φτώχειας. Αυτή την κατάσταση την επιβεβαιώνει όχι μόνο η καθημερινή πραγματικότητα, αλλά και οι επίσημοι (δηλαδή ωραιοποιημένοι, κατασκευασμένοι) αριθμοί ακόμα και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτές τις αλήθειες.

Για να προστατευτεί το εισόδημα των εργαζόμενων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, όσο και των συνταξιούχων του ΙΚΑ, του δημοσίου, αλλά και ΝΑΤ, του ΤΕΒΕ, του ΤΣΑ, το ΚΚΕ υποστηρίζοντας πλήρως τα αιτήματά τους, συντάσσεται με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων ώστε:

- Το βασικό μεροκάματο από την 1-1-1998 να είναι 8.000 δρχ. και ο βασικός μισθός 200.000 δρχ. Να εισπράξουν αυξήσεις οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα που να αντισταθμίζουν απώλειες της τάξης του 25%.

- Να ικανοποιηθούν στο ακέραιο οι άμεσες διεκδικήσεις των συνταξιούχων όλων των ταμείων και να υιοθετηθούν οι θέσεις τους για την ενίσχυση των ασφαλιστικών οργανισμών με την επιστροφή κατ' αρχήν των κλεμμένων από το κράτος και την εργοδοσία.

- Καθιέρωση του 35ωρου με νομοθετική ρύθμιση και γενικευμένη εφαρμογή (7 ώρες την ημέρα, 5 μέρες την εβδομάδα) με βελτίωση των αποδοχών και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

- Επιβίωση ανέργων: Να δοθεί επίδομα σε κάθε άνεργο, που θα είναι το 80% του ΗΑΕ, μέχρι να βρει δουλιά. Επιδότηση όλων των νέων που πρωτοβγαίνουν στην αναζήτηση εργασίας και μένουν άνεργοι.

- Μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια για τους άντρες και στα 55 χρόνια για τις γυναίκες και για τους εργαζόμενους στα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα στα 55 χρόνια για τους άντρες και στα 50 χρόνια για τις γυναίκες.

Είναι χαρακτηριστική, λ.χ., η οξύτητα με την οποία εμφανίζεται το πρόβλημα της ανεργίας των γυναικών. Ετσι, ενώ οι γυναίκες που μόλις καιξεπερνούν το 35% του συνολικού εργατικού δυναμικού, αποτελούν το 68,1% των ανέργων και μάλιστα το ποσοστό αυτό ανάμεσα στους ανέργους μακράς διάρκειας φτάνει το 72%! Η εξέλιξη αυτή είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που συρρικνώνει την παραγωγική βάση της χώρας, ολόκληρους κλάδους στους οποίους απασχολούνται οι γυναίκες, όπως η κλωστοϋφαντουργία (όπου το 70% των απασχολουμένων είναι γυναίκες) ή ο ιματισμός (90%). Εξάλλου, αποψιλώνονται οι βιοτεχνίες και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όπου οι γυναίκες έβρισκαν δουλιά. Το ξεκλήρισμα της αγροτιάς έχει τις ανάλογες επιπτώσεις και στο γυναικείο αγροτικό πληθυσμό. Στα πλαίσια αυτά η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και η εφαρμογή των λεγόμενων "ευέλικτων" μορφών εργασίας, οι οποίες επιβάλλουν ουσιαστικά καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα, παίρνουν μαζική μορφή στις γυναίκες. Εχει υπολογιστεί, λ.χ., ότι από τους 500.000 απασχολούμενους με αυτές τις μορφές απασχόλησης το 80% είναι γυναίκες".