"Εδώ τα πράγματα βοούν", δήλωσε η ομιλήτρια.

- "Είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη στα τροχαία και εργατικά ατυχήματα, αλλά δεν υπάρχει ούτε πολιτική πρόληψης, αλλά ούτε και αποκατάστασης. Ολα εγκαταλείπονται στον ιδιωτικό τομέα. Την ίδια στιγμή οι παραπληγικοί και κινητικά ανάπηροι, θύματα τέτοιων ατυχημάτων ή που έπαθαν κάποια βλάβη από ένα εγκεφαλικό, ενώ με βάση την επιστήμη μπορούν ν' ανακτήσουν μια σειρά δεξιότητες και ικανότητες, ή μένουν χωρίς αποκατάσταση ή ξετινάζονται οικονομικά, είτε για κάποιες φυσικοθεραπείες στη χώρα μας, είτε για να μεταβούν σε κάποιο κέντρο του εξωτερικού. Εδώ μιλάμε για θεραπείες μακρόχρονες, που σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνουν και τα 70 εκατ. δρχ. το τρίμηνο ή και το εξάμηνο. Βεβαίως, ούτε κουβέντα για τους ανθρώπους με βαριές κινητικές αναπηρίες για κάποια βοήθεια, που μένουν μόνοι τους στο σπίτι λόγω της κατάστασής τους.

- Οι Σχολές Τυφλών Αθήνας και Θεσσαλονίκης δε διαθέτουν κονδύλια για ν' ανανεώσουν την υλικοτεχνική τους υποδομή. Οι τυφλοί μαθητές δεν μπορούν να έχουν τη στοιχειώδη ειδική γραφομηχανή. Οι Σχολές Τυφλών Τηλεφωνητών έχουν μείνει κλειστές εδώ και ενάμιση χρόνο και συζητιέται πώς τελικά θα λειτουργήσουν. Οργανισμοί απαρχαιωμένοι, μακριά από τις σημερινές ανάγκες. Η παραγωγή βιβλίου για τυφλούς στη γραφή braill είναι σε υποτυπώδη επίπεδα, εξαντλούμενη στα σχολικά βιβλία. Η Σχολή Θεσσαλονίκης κυριολεκτικά παραπαίει από τις τεράστιες ελλείψεις σε εποπτικά μέσα και προσωπικό. Τα ειδικά τεχνικά μέσα, που είναι αναγκαία για την εκπαίδευση, την επαγγελματική τους αποκατάσταση, αλλά και για την καθημερινή τους ζωή, είναι απλησίαστα λόγω του υψηλού κόστους. Εδώ μιλάμε για ειδικές γραφομηχανές, υπολογιστές, ειδικά εξαρτήματα για τη χρήση από τους τυφλούς υπολογιστώνκλπ.

- Οι παραπληγικοί και κινητικά ανάπηροι, που είναι το μεγαλύτερο κομμάτι των ΑΜΕΑ, φτάνουν στο 5% του πληθυσμού της χώρας μας. Τα αναγκαία τεχνικά μέσα είναι πανάκριβα, οι πόλεις απροσπέλαστες, τα δημόσια Κέντρα Αποκατάστασης ελάχιστα. Υπάρχουν ολόκληρες περιφέρειες χωρίς κανένα τέτοιο Κέντρο, όπως είναι η Βόρεια Ελλάδα, η Ηπειρος, η Πελοπόννησος και η Κρήτη. Οι δαπάνες για τη δημιουργία τέτοιων Κέντρων, καθώς και τη λειτουργία τους είναι από ανεπαρκείς έως ανύπαρκτες.

- Τα παιδιά με νοητική υστέρηση, αυτισμό και πολλαπλές αναπηρίες υπολογίζονται γύρω στις 300.000, μαζί με τους ενήλικες, και είναι οι πιο βαριές περιπτώσεις. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν από μόνοι τους να διεκδικήσουν λύσεις στα προβλήματά τους. Η κατάσταση εδώ είναι τραγική. Τα δημόσια Ιδρύματα ελάχιστα, και αυτά με τεράστια προβλήματα σε προσωπικό και υποδομή, ενώ η λειτουργία τους είναι ασυλικού τύπου. Τοποθετούνται παιδιά εκπαιδεύσιμα στα ίδια Ιδρύματα, ακόμα και στους ίδιους θαλάμους μαζί με μη εκπαιδεύσιμα. Παιδιά με νοητική υστέρηση, μαζί με παιδιά που απλώς έχουν μια κινητική αναπηρία. Το προσωπικό ελάχιστο, μια νοσηλεύτρια για 25 παιδιά με βαριές αναπηρίες τη νύχτα και χωρίς την παρουσία γιατρού κατά τις νυχτερινές ώρες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της λιτότητας για το μεγαλύτερο Οργανισμό Πρόνοιας. Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών των κατηγοριών αυτών είναι κλεισμένα στα σπίτια τους ή σε Ιδρύματα φιλανθρωπικού τύπου, τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν λειτουργίες ασυλικού τύπου.

- Τεράστια είναι τα προβλήματα των οικογενειών αυτής της κατηγορίας. Γίνεται φανερό ότι με ένα επίδομα των 40.000 δρχ. το μήνα δεν καλύπτονται οι τεράστιες ανάγκες που συνεπάγονται τα προβλήματα αυτής της κατηγορίας. Για αποκατάσταση των εκπαιδεύσιμων παιδιών, στο βαθμό που πέρασαν από ένα τέτοιο Κέντρο, ούτε κουβέντα, ενώ στις ελάχιστες περιπτώσεις που γίνεται παρεμβαίνει ο παράγων ρουσφέτι. Τα περισσότερα Ιδρύματα ανακυκλώνουν τα παιδιά στα διάφορα εκπαιδευτικά προγράμματα, επειδή δεν έχουν πού να πάνε. Η ιδιωτικοποίηση εδώ έχει περάσει σε μεγαλύτερο βαθμό στα περισσότερα Κέντρα και οι γονείς καλούνται να πληρώνουν όλο και περισσότερα από αυτά που καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία".

"Το ΚΚΕ", κατέληξε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, "υπογραμμίζει ότι, καταψηφίζοντας το Γενικό Κρατικό Προϋπολογισμό του 1998, στην ουσία καταψηφίζει την κυβέρνηση και ολόκληρη την πολιτική της, που τίποτα καλό δε φέρνει στην πατρίδα μας, στο λαό και τη νεολαία. Το θέμα είναι η αγανάκτηση και δυσαρέσκεια του ελληνικού λαού να μετατραπεί σε συστηματικό πολιτικό αγώνα. Σ' αυτό το έδαφος υπάρχει ελπίδα να έχουν μια ορισμένη αποτελεσματικότητα και οι συνδικαλιστικοί μαζικοί αγώνες".