"Εις το επανιδείν" | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

"Εις το επανιδείν"

"Αποστασιοποιήσου. Κοίτα τα γεγονότα αντικειμενικά. Γράψε ό,τι βλέπεις κι ό,τι ακούς". Δημοσιογραφικές συστάσεις. Συνταγές ρηχές, κενές περιεχομένου. Δεν ισοπεδώνονται η καρδιά και το μυαλό του ανθρώπου. Και τα μάτια βλέπουν μέσω του μυαλού, τ' αυτιά ακούν πρώτα τα σκιρτήματα της καρδιάς και μετά τους ήχους και τις λέξεις. Υστερα, μπορείς να λειτουργήσεις μόνο με τις δυο αισθήσεις; Και η αφή της σφιχτής χειραψίας, η όσφρηση της συναναστροφής, η γεύση του κεράσματος;

Εσύ δεν πήγες εκεί απλώς για να καλύψεις τα γεγονότα. Και τι είναι είδηση; Ο αριθμός των τρακτέρ, ο αποκλεισμός της Εθνικής, το άνοιγμα, η αποχώρηση; Μόνο; Και δεν είναι είδηση η συντροφικότητα, η λεβεντιά, η ντομπροσύνη, η προσμονή, η αγωνία, ο φόβος, η αποφασιστικότητα, η οργή, η αποκοτιά, το χιούμορ, τα εναλλασσόμενα συναισθήματα που δημιουργεί ο αγώνας;

Γι' αυτό εσύ έγραψες κυρίως γι' αυτά που ένιωθαν και ένιωθες κι όχι μόνο γι' αυτά που έβλεπες κι άκουγες. Εγραψες γι' αυτά που ένιωθες τα ξημερώματα, όταν φεύγοντας από τα μπλόκα άκουγες μουσική, όταν στεκόσουν στην τρεμάμενη γέφυρα των Τεμπών και κοιτούσες τον Πηνειό να φεύγει, όταν μετρούσες τους φίλους, άγνωστους πριν και ίσως παρεξηγημένους. "Γιατί, εκεί που γεννιούνται οι μορφές, σβήνουν τα ονόματα".

Εκείνοι έφυγαν. "Με ψηλά το κεφάλι", είπαν. Αλλοι δεν τους πιστεύουν. Εσύ ξέρεις. Δε λυγίζει το κεφάλι από την πίκρα και την αγανάκτηση. Από το δίπλωμα της μέσης λυγίζει. Και οι φίλοι σου δεν έχουν μάθει να προσκυνούν μπροστά σε κοντοπίθαρους. Δε σου έλεγαν "θα τουν κλείσουμι του δρουμάκου", όταν οι κοντοπίθαροι έστελναν τα "παιδάκια με τα ροπαλάκια"; Σου είπαν ψέματα; Οχι. Δε σου λένε τώρα "θα ματασυναντηθούμε"; Αλήθεια πάλι σου λένε.Ο γυρισμός στα χωριά είναι επιστροφή στην πηγή της δύναμής τους. Φορτώνουν τις μπαταρίες για τους νέους αγώνες. Σου το είπαν πολλές φορές: "Εμείς εδώ είμαστε κι εδώ θα μείνουμε". Τώρα που τους άκουσες να μιλούν τη γλώσσα τους, που είδες από κοντά τις σπίθες των ματιών τους, που ακούμπησες τους ρόζους των χεριών τους, που οσφρίστηκες τη μυρωδιά της βελέντζας στα νάιλον καταλύματά τους, που γεύτηκες την πίτα του σπιτιού τους, κατάλαβες πως αυτό το "είμαστε" το εξαρτούν απόλυτα από το "θα μείνουμε".

Σου "έκλεισαν" ραντεβού για τις 15 του Μάρτη, για το Κιλελέρ. Θα 'ρθεις. Εκεί θα κλειστούν τα άλλα ραντεβού. Είναι μακριά το φθινόπωρο; Μεσολαβεί η άνοιξη και το καλοκαίρι. Εκείνοι θα βρίσκονται στα χωράφια. Κι εσύ στο ρεπορτάζ. Ψάχνοντας πίσω από τα γεγονότα. Προσπαθώντας να στολίσεις τα "κομμάτια" με συναίσθημα, αδειάζοντας την ψυχή σου.

Γιατί δεν είναι μόνο ο αγρότης που σε ενδιαφέρει. Είναι ο εργάτης που τραγουδάει δουλεύοντας σκληρά στη φάμπρικα, ο μαθητής που ανοίγει το βιβλίο στην τάξη και ταυτόχρονα γράφει το "ραβασάκι - ποίημα" στη συμμαθήτρια, ο συνταξιούχος που διαδηλώνει στο πεζοδρόμιο την αντοχή του, ο ποιητής που σε σεργιανάει στους στίχους του, ο Κούρδος κι ο Αλβανός που σου μιλούν στην πανανθρώπινη γλώσσα, ο συνάδελφός σου που σε νιώθει. Είναι πολλοί και πολλά που πρέπει να προλάβεις. Γι' αυτό πρέπει να πας στο ραντεβού στις 15 του Μάρτη. Για να φορτώσεις κι εσύ τις μπαταρίες σου.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ