Αυτή η διαρκής πορεία υποτέλειας και ενίσχυσης της εξάρτησης βάζει σε κίνδυνο το λαό μας και αποτελεί το "πράσινο φως" για την επισημοποίηση του καθεστώτος διχοτόμησης του Αιγαίου και της Κύπρου. Οσα πυροτεχνήματα, όσα προπαγανδιστικά τεχνάσματα κι αν εφεύρει ο κ. Σημίτης και τα επικοινωνιακά επιτελεία του, η αλήθεια είναι καταγεγραμμένη. Και η αλήθεια είναι πως τούτη η κυβέρνηση αισθάνεται "περήφανη" και το δηλώνει ως "επίτευγμα" (!) ότι, επί των ημερών της, οι γκάνγκστερ, πριν εκτοξεύσουν τις απειλές τους, πριν προβούν στους τραμπουκισμούς τους, πριν επιβάλουν το ιμπεριαλιστικό δίκαιο της "νέας τάξης", έχουν την ...ευγένεια να μας ενημερώνουν τηλεφωνικώς! Τέτοιο"συμμαχικό" πνεύμα και "ειλικρινής" εξυπηρέτηση του Δικαίου...

***

Μα, θα πουν ορισμένοι, ο πρωθυπουργός, εκτός των άλλων, είπε και ένα "όχι" στον Κλίντον. Αυτό γιατί δεν το προσμετράτε, θα ρωτήσουν.

Μα, και βέβαια, όλα προσμετρούνται. Οπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει καταντήσει τέτοια μπανανία, που ο κύριος πλανητάρχης δεν έχει καμία δυσκολία να σηκώνει μέσα στην άγρια νύχτα το τηλέφωνο και να συστήνει στον πρωθυπουργό της Ελλάδας τι πρέπει να πράξει.

Οπως, για παράδειγμα, ότι είναι τέτοια η κυβερνητική οσφυοκαμψία, που μετά από κάθε υπόκλιση (η τελευταία έγινε πριν μια βδομάδα, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της προώθησης των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης), τα αφεντικά ζητούν μια ακόμα βαθύτερη υπόκλιση.

Οπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι το "όχι" του κ. Σημίτη θυμίζει εκείνο το δίλημμα των αρχαίων Λακεδαιμονίων, που η άπραγη επιστροφή τους στη Σπάρτη ήταν πολύ χειρότερη, από τις συνέπειες ενός εξευτελισμού, που θα συνέβαινε στο πεδίον της μάχης...

***

Πρώτον, η ελληνική κυβέρνηση εισέπραξε στο Κάρντιφ, δημοσίως, εκείνο που της διαμηνύουν ανεπισήμως οι φίλοι της: Οτι η Τουρκία έχει τέτοια γεωστρατηγική θέση, που την καθιστά πολύτιμη για τους ιμπεριαλιστές. Ως εκ τούτου, τα όποια μικροϊμπεριαλιστικά όνειρα της ελληνικής άρχουσας τάξης θα πρέπει να προσαρμοστούν στη σκακιέρα των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών. Βέβαια, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και το εγχώριο κεφάλαιο συνεχίζει να προσπαθεί για το χρίσμα του "πρώτου τη τάξει χωροφύλακα" στην περιοχή.

Δεύτερον, στη διαπάλη μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων των ΗΠΑ και της ΕΕ, η πρώτη πολύ θα ήθελε να δει την Αγκυρα να παίζει, μαζί με τη Βρετανία, το αμερικανικό χαρτί "από τα μέσα" της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κάτι που δεν ευχαριστεί καθόλου τους Γερμανούς.

Τρίτον, ο κύριος Σημίτης και η κυβέρνησή του έχει το μόνιμο πρόβλημα των εξαρτώμενων από πολλά αφεντικά: Το πρόβλημα να ισορροπεί και στον αφέντη που λέγεται Κλίντον, και στον αφέντη που λέγεται Κολ. Ετσι, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ "βαράει προσοχές" έναντι των ΗΠΑ, ενώ στα πλαίσια της ΕΕ προσπαθεί να είναι προσεκτικότερη έναντι της Γερμανίας. Το να γίνεσαι, όμως, πότε "λαγός" του ενός και πότε "λαγός" του άλλου, το μόνο που σου εξασφαλίζει είναι τη θέση του στόχου μεταξύ των "κυνηγών" που διασταυρώνονται τα πυρά τους...

Τέταρτον, και ίσως σημαντικότερο σ' αυτήν τη φάση, είναι το εσωτερικό μέτωπο που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. Τι άλλη επιλογή είχε η κυβέρνηση από το να εμμείνει στις αποφάσεις του Λουξεμβούργου; Μπορούσε να κάνει το "αναγκαίο βήμα" (σ.σ.: οι ίδιοι οι κυβερνώντες το χαρακτηρίζουν έτσι) στα Ελληνοτουρκικά, και μάλιστα τώρα; Σε μια στιγμή που η κοινωνική κατακραυγή στην Ελλάδα φουντώνει γύρω από την οικονομική πολιτική και που το εσωκομματικό πεδίο στο ΠΑΣΟΚ θυμίζει "ναρκοπέδιο";

***

Συμπερασματικά, εδώ έχουμε μια ακόμα επανάληψη - φάρσα, όπου οι εξουσιαστές επιχειρούν να καπηλευτούν ένα "όχι", που ποτέ δεν είπαν και δεν τους ανήκει. Εχουμε την επανάληψη της καπηλείας του "όχι" του λαού απέναντι στον Κλίντον και στον κάθε Κλίντον, από τους συνεργάτες του Κλίντον και του κάθε Κλίντον. Το πρόβλημα, όμως, για τον ελληνικό λαό είναι άλλο και σημαντικότερο: Οτι το δήθεν "όχι" που πλασάρουν οι κυβερνώντες θα κληθεί να το πληρώσει ακριβά, αν δεν αντιπαρατεθεί εφ' όλης της ύλης σε μια πολιτική, που καθιστά τη χώρα αμερικανοκρατούμενη επαρχία, με το σημαιάκι της ευρω-ενωσιακής επαρχίας καρφιτσωμένο στο πέτο των αρχόντων της. Των αρχόντων, που αισθάνονται ικανοποίηση και "ευχαριστούν" τον Κλίντον, επειδή, τώρα, τους παίρνει τηλέφωνο για να τους "ενημερώσει", πριν στήσει καταστάσεις τύπου Ιμια στο Αιγαίο ή στην Κύπρο!

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ