Αυταπάτες περί συμμετοχής της Αυτοδιοίκησης στην κατάρτιση του Σχεδίου Περιφερειακής Ανάπτυξης προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση, με σειρά από ημερίδες που οργανώνουν οι Περιφέρειες. Η σχετική συζήτηση που έγινε για την Αττική ήταν αποκαλυπτική για το γεγονός ότι ο κυβερνητικός σχεδιασμός υπακούει μόνο στις κατευθύνσεις της ΕΕ, έτσι ώστε να υπηρετούνται οι ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Ηταν, επίσης, αποκαλυπτική για το ότι δεν πρέπει να τρέφονται αυταπάτες περί της συμμετοχής της Αυτοδιοίκησης στην κατάρτιση του σχεδίου, καθώς οι εκπρόσωποί της χρησιμοποιούνται, για να εξασφαλίζει άλλοθι διαλόγου η κυβέρνηση.

Ο "Ρ" παρουσιάζει σήμερα τη συνολική τοποθέτηση που έκανε στη σχετική συζήτηση εκ μέρους του ΚΚΕ ο Σπύρος Χαλβατζής, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος.

"Συζητείται σήμερα το Σχέδιο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΣΠΑ). Υπήρξαν διαδικασίες και πριν από τις Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές για τη διαμόρφωση προτάσεων. Εμφανίζεται μια εικόνα συμμετοχής της πρωτοβάθμιας και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, για την προετοιμασία του ΣΠΑ. Δηλαδή, για τη συμφωνία χρηματοδότησης της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ενωση για το διάστημα από το 2000 ως το 2006. Ως ΚΚΕ θέλουμε να επισημάνουμε από την αρχή: Αυτό το πακέτο για το οποίο συζητάμε δεν είναι ακόμα γνωστό. Κανένας δε γνωρίζει το ακριβές ύψος του. Η αλήθεια είναι ότι θα είναι μικρότερο από το πρώτο, από τα προηγούμενα πακέτα, κι αυτό γιατί:

Πρώτον,γιατί δεν έχει τελειώσει ακόμα η διαδικασία συμμετοχής των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δεύτερον,επειδή θα διατεθούν ποσά για τις χώρες που είναι υπό ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τρίτον,γιατί οι επιλεξιμότητες των περιοχών είναι ακόμα πιο δύσκολες, π.χ.. η Αττική κινδυνεύει να μην ενταχθεί διότι ξεπερνά το ποσοστό του ΑΕΠ που ορίζεται ως όριο για τη χρηματοδότησή της.

Επομένως, μιλάμε για κάτι που δε γνωρίζουμε. Κάνουμε, επίσης, μερικές παρατηρήσεις: Ολα αυτά τα πακέτα χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται για να δημιουργούν αυταπάτες, για να καλλιεργήσουν μια ευφορία, για δήθεν κοσμογονία, για δήθεν αντιμετώπιση της απασχόλησης και της ανεργίας. Αλλά σήμερα έχουμε περισσότερες γνώσεις από χτες, πολλές εμπειρίες από την εφαρμογή των προηγούμενων συμφωνιών που εκτελέστηκαν ή εκτελούνται π.χ.. ΜΟΠ, Ντελόρ Ι και το εκτελούμενο ακόμη Ντελόρ ΙΙ. Ολα αυτά μπορούν βάσιμα, κατά τη γνώμη μας, να αναδείξουν και υποδείξουν τις κατευθύνσεις, το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα της εφαρμογής τους, που ήδη οι εργαζόμενοι, ο ελληνικός λαός βιώνουν καθημερινά.

Πιο συγκεκριμένα:

Πρώτο,σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή. Αν κανείς πάρει τις προτάσεις της ΤΑ για το δεύτερο πακέτο Ντελόρ, τι προωθήθηκε στην Περιφέρεια, στην κυβέρνηση, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τι εγκρίθηκε και σε ποιο βαθμό υλοποιήθηκαν κάποιες απ' αυτές τις προτάσεις, θα διαπιστώσει εύκολα ότι, όλη αυτή η διαδικασία χρησιμοποιήθηκε για το θεαθήναι και ότι σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιήθηκαν αυτές οι διαδικασίες σαν μηχανισμοί προώθησης των ΕΟΚικών αντιλήψεων.

Δεύτερο,πότε και πώς προωθούνται και υλοποιούνται αυτά τα προγράμματα. Τα ΜΟΠ ήρθαν λίγο πριν από την εφαρμογή των προγραμμάτων λιτότητας. Πριν από την προσαρμογή της τότε κυβέρνησης Παπανδρέου στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το πακέτο Ντελόρ ήρθε λίγο πριν από το Μάαστριχτ και την ΟΝΕ. Το πακέτο Ντελόρ ΙΙ μετά τα υποσχόμενα "χρυσά κουτάλια" του 1992, τη διαρκή λιτότητα του προετοιμαζόμενου κοινού νομίσματος.

Τρίτο,πού διατέθηκαν αυτά τα ποσά; Κυρίως διατέθηκαν, για να ενισχύσουν το μεγάλο κεφάλαιο, πολυεθνικό αλλά και ελληνικό. Να ενισχύσουν νέα τζάκια. Να στηρίξουν εν πολλοίς, ακόμα, συμφέροντα και στενούς κυβερνητικούς κύκλους. Για να διαμορφώσουν άλλα και να αλλοιώσουν συνειδήσεις. Να δημιουργήσουν νέους υποστηρικτές της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη βάση όχι ιδεολογικών και πολιτικών απόψεων, αλλά καθαρά χρηματικών σχέσεων, κρατώντας δέσμιους ανθρώπους και φορείς. Ιδρύματα, Τοπική Αυτοδιοίκηση, άλλοι φορείς λειτουργούν στη βάση δαπάνης αυτών των χρημάτων και όχι στη βάση των πραγματικών αναγκών της χώρας.

Τέταρτο,συχνά μάς θέτουν το ερώτημα: Μα καλά δεν πρέπει να παίρνουμε αυτά τα χρήματα; Θέλουμε να επαναλάβουμε ότι όλα αυτά τα χρήματα και πολύ περισσότερα τα δικαιούται η χώρα μας από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης γιατί: έχει χάσει πολύ περισσότερα η χώρα μας από τις ανισότιμες σχέσεις της, πρώτα με την ΕΟΚ και σήμερα με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Από την αποδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης. Από τη διαστρέβλωση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Υπολογίζεται, από μελετητές, ότι σε κάθε δραχμή που παίρνουμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση έχουμε πληρώσει 2,5 έως 3 δρχ.

Δε θα παραλείψουμε να υπογραμμίσουμε ότι: και οι εθνικοί μας πόροι κατευθύνονται στην εξυπηρέτηση των επιλογών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αφού είναι δεσμευμένοι, για να συμπληρώσουν τα υπόλοιπα κονδύλια στις κεντρικές της επιλογές, στην επιλεξιμότητα έργων που αυτή καθορίζει.

Πέμπτο,θα περίμενε κανείς σε μια τέτοια συνάντηση, να παρουσιαστεί ένας θετικός απολογισμός για τους εργαζόμενους και για τη χώρα. Απολογισμός θετικός, αφού τόσες πολλές φορές, ακούστηκαν τόσα πολλά και τόσα θετικά που θα έπρεπε, αν ήσαν αληθινά, όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας να είναι ευχαριστημένοι. Ομως, κανένας δεν τολμά έναν τέτοιο απολογισμό δράσης των προηγούμενων προγραμμάτων, γιατί η πραγματικότητα είναι ολότελα διαφορετική.

Η ανισότητα στην ανάπτυξη της χώρας μας σε σύγκριση με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης μεγαλώνει. Η σύγκλιση των οικονομιών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι μια ουτοπία. Η ανισότητα ανάμεσα στις διάφορες περιοχές της χώρας μας ακολουθεί αντίστοιχη πορεία. Η ανεργία ακόμα και με τα κυβερνητικά στοιχεία γνωρίζει διψήφια νούμερα. Η λιτότητα δεν έχει καταληκτική ημερομηνία. Η Ελλάδα αποδιαρθρώνεται βιομηχανικά και παραγωγικά. Λένε ότι υπάρχει οικονομική ανάπτυξη, υπάρχουν κέρδη. Το ερώτημα είναι: ποιος καρπούται το όποιο θετικό οικονομικό αποτέλεσμα, εάν και εφόσον υπάρχει; Τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου εκτινάσσονται στα ύψη. Το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, η πιο σκληρή μορφή του κεφαλαίου και τα κέρδη του γίνεται προσπάθεια να περάσουν στη συνείδηση των ανθρώπων ως κάτι θετικό για τους εργαζόμενους και τον τόπο. Η Παιδεία γίνεται το μέσον για τη δημιουργία στρατιών εύκολων απασχολήσιμων, με ειδικά προνόμια στην ιδιωτική εκπαίδευση και τα κονδύλια για την Παιδεία, χρησιμοποιούνται ακόμα και για το άνοιγμα μπαρ, μέσω των ΚΕΚ. Η Υγεία και η Κοινωνική Πρόνοια αποδιαρθρώνονται και ιδιωτικοποιούνται. Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας συνεχώς υποβαθμίζεται. Η κοινωνική ασφάλιση ανατίθεται στον ιδιωτικό τομέα, μέσω των επιφανών εκπροσώπων του. Το παράδειγμα του διορισμού του νέου Διοικητή του ΙΚΑ είναι χαρακτηριστικό και ταυτόχρονα προκλητικότατο. Ο πολιτισμός, ανατίθεται στον ιδιοκτήτη του Μεγάρου Μουσικής.

Εμείς, ως ΚΚΕ, θεωρούμε ότι ο χαρακτήρας και της σημερινής συνάντησης θα έπρεπε να είναι:

Πρώτον,η πραγματική και ουσιαστική συζήτηση. Και μέσα απ' αυτή θα μπορούσε να αποκαλυφθεί το περιεχόμενο, οι κατευθύνσεις και τα αποτελέσματα των μέχρι σήμερα συμφωνιών με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Θα έπρεπε να γίνει συζήτηση στα Δημοτικά και Νομαρχιακά Συμβούλια, για να αποκαλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, των περιοχών και συνολικά της χώρας.

Δεύτερον,θα έπρεπε να καταγραφούν οι ανάγκες και οι προτεραιότητες που έχει η χώρα μας, για μια ανάπτυξη που θα έχει στο κέντρο της προσοχής της τον εργαζόμενο άνθρωπο και όχι τα κέρδη και τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών, στις οποίες μοιράζεται το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρημάτων.

Τρίτον,θα έπρεπε να 'ναι μια συζήτηση, που με τεκμηριωμένες επιστημονικά προτάσεις, θα κατέληγε στην ενίσχυση και τη χρηματοδότηση εκείνων των τομέων και κλάδων της παραγωγής - και είναι πολλοί αυτοί - που η χώρα μας έχει εμπειρία, παράδοση, δυνατότητες και συγκριτικά πλεονεκτήματα, ώστε να επιτυγχάνεται και η ανάπτυξη της χώρας και η μείωση της ανεργίας.

Θα πρέπει να παραμεριστούν και να τεθούν σε δεύτερη προτεραιότητα έργα και δαπάνες που εξυπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο, δε στεριώνουν και δεν αναπτύσσουν την παραγωγική βάση της χώρας (δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια). Εργα που μετατρέπουν τη χώρα μας σε διαμετακομιστικό κέντρο εξυπηρέτησης των αναγκών των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Μια τέτοια συζήτηση, είναι αλήθεια, θα απαιτούσε μια άλλη αντίληψη για την ανάπτυξη. Οχι αποκλειστικά δεμένη με τους αριθμούς και τα νούμερα. Αλλά με το πραγματικό της περιεχόμενο, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτιστικό, κλπ. Θα απαιτούσε μια άλλη Τοπική Αυτοδιοίκηση πρωτοβάθμια και Νομαρχιακή. Ουσιαστικό παράγοντα και συμμέτοχο στο σχεδιασμό της ανάπτυξης της χώρας και στον έλεγχο αυτού του σχεδιασμού. Μια Τοπική Αυτοδιοίκηση που θα έχει αποτινάξει το ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας της, που τη θέλει μέσο διοχέτευσης και εφαρμογής των αντιλαϊκών πολιτικών και των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης".