"Οι δημοσιογράφοι που υποδέχονται την Παγκόσμια Μέρα του Τύπου στη Γιουγκοσλαβία ασφυκτιούν ανάμεσα στους δύο ρόλους που τους προσδίδει αυτός ο πόλεμος: του όπλου και του θύματος.

Κάθε δημοσιογράφος στο Βελιγράδι καλείται να βιώσει την επαγγελματική τραγωδία του: δεν μπορεί να αναζητήσει την αλήθεια, που όλοι δήθεν ψάχνουν, στα συντρίμμια των βομβαρδισμών. Μπορεί μόνο να δει το πιο σκληρό πρόσωπό της, μπορεί μόνο να σκιαγραφήσει μερικές γραμμές από τα αδρά χαρακτηριστικά αυτού του περήφανου λαού.

Ακολουθήστε το 24ωρο ενός απεσταλμένου στη Γιουγκοσλαβία: θα εξαργυρώσει με τον ύπνο του και τον κίνδυνο της ζωής του το ρεπορτάζ, υπό τον ήχο των σειρήνων και τις εκρήξεις των πυραύλων. Θα τρέξει σε όλες τις πηγές ενημέρωσης, θα προσπαθήσει να αντλήσει πληροφορίες από παντού. Και ως αντάλλαγμα για όλα αυτά καλείται να αποδείξει το αυταπόδεικτο: Πως απλά κάνει, όσο καλύτερα μπορεί, τη δουλιά του.

Ας μην αδικούμε την πραγματικότητα. Η σκιά της λογοκρισίας, που κάποιοι λένε ότι υπάρχει, ταυτίζεται με τη λογική του πολέμου. Αλλωστε το λιγότερο που μπορείς να κάνεις όταν σε βομβαρδίζουν είναι να είσαι προσεκτικός...

Ωστόσο, κάπου 20 μέρες που είμαι στο Βελιγράδι δε γνωρίζω Ελληνα δημοσιογράφο που να έχει δει τη δουλιά του να απορρίπτεται από Γιουγκοσλάβο λογοκριτή. Ταυτόχρονα, δε γνωρίζω και Ελληνα δημοσιογράφο που να μην έχει θέσει την αντικειμενικότητα ως κύρια και μοναδική προτεραιότητα της απασχόλησής του στο Βελιγράδι.

Ολοι εμείς που είδαμε τα συντρίμμια του κτιρίου της σερβικής ραδιοτηλεόρασης, αφήσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας να συντροφεύει τους συναδέλφους που έφυγαν για πάντα την ώρα της δουλιάς. Στα συντρίμμια. Και όχι στα "παράθυρα"...".