ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΕ,τέσσερις μήνες μόνο θέλουνε οι εξετάσεις των δειγμάτων τροφίμων που εστάλησαν στο εξωτερικό για να δούνε αν έχουν ή όχι καρκινογόνο διοξίνη. Μέχρι τότε, νεράκι και πού και πού ολίγον παξιμάδι....

Μιλάμε για το νερό που και στο παρελθόν αμφισβητήθηκε η ποιότητά του με τα εμφιαλωμένα, τα οποία πάλι κάτι είχαν καρκινογόνο. Οσο για το παξιμάδι, μέχρι στιγμής δεν έχουν πει τίποτε, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

Πάντως, για καλό και για καλό προτιμείστε το ελληνικό...

Και βέβαια σε όλους μας προκύπτει το απλό ερώτημα: Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ξέρουμε τι τέλος πάντων κυκλοφορεί στην αγορά και αν αυτά που τρώμε είναι ή όχι μολυσμένα; Είναι δύσκολο να δημιουργηθεί ένας τέτοιος μηχανισμός;

Μήπως δεν τον βρήκαν άραγε αρκετά χρήσιμο; Η - ακόμα χειρότερα - εμπιστεύονται τις εταιρίες παραγωγής που ποτέ δε θα δέχονταν - υποτίθεται - να κατασκευάσουν κάτι αμφισβητούμενης ποιότητας, λόγω του κέρδους;

Εκτος αν βασίζονται στις μεγάλες αλυσίδες των Σούπερ - Μάρκετ, που... διαθέτουν το μεγαλύτερο ποσοστό των κερδών τους στον ποιοτικό έλεγχο των προϊόντων που βάζουν στα ράφια τους.

Το ειρωνικό βέβαια με την όλη υπόθεση είναι το εξής: Οτι παρουσιάστηκαν όλοι οι αρμόδιοι (υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, κρατικοδίαιτοι ειδήμονες κλπ) και έδωσαν με το πιο ψύχραιμο ύφος συμβουλές. Μάλιστα... απόρησαν για το χαμηλό επίπεδο του ελληνικού λαού που πανικοβάλλεται.

Αυτά για να έρθουν μερικές ημέρες αργότερα, και να μας πουν με τον πιο φυσικό τρόπο ότι... "ξέρετε, ιδέα δεν έχουμε για το τι συμβαίνει και ούτε μπορούμε να αποκτήσουμε".

Αυτό είναι λοιπόν. Η εκσυγχρονιστική Ελλάδα, του Σημίτη που μπαίνει στην επόμενη χιλιετηρίδα, ξέρει τι ζητάει, ξέρει τι χρειάζεται, ξέρει τον τρόπο να το πετύχει, αλλά... δεν ξέρει τι τρώει.