Ανταποκρινόμενοι στο σύνθημα του ΚΚΕ, "όταν ο λαός θέλει μπορεί", οι κάτοικοι των δυτικών συνοικιών της Αθήνας, του Αιγάλεω, του Περιστερίου, της Πετρούπολης, των Αγίων Αναργύρων, του Χαϊδαρίου, του 4ου Διαμερίσματος της Αθήνας, του Θριασίου Πεδίου, με την παρουσία τους στην προσυγκέντρωση στην πλατεία Βάθης απέδειξαν ότι και θέλουν και μπορούν.

Από νωρίς το απόγευμα οι κάτοικοι των εργατοσυνοικιών της πρωτεύουσας, αυτοί που αντικρίζουν κάθε μέρα το σκληρό πρόσωπο της φτώχειας, της ανεργίας, της εκμετάλλευσης γέμισαν την πλατεία, προκειμένου να πάνε όλοι μαζί στη γιορτή της... νίκης. Αφού έτσι αποκαλούν τη συγκέντρωση του Κόμματος.

Με τις κόκκινες σημαίες στα χέρια, τα κόκκινα μαντίλια να ανεμίζουν στον αέρα και να στέλνουν μήνυμα αγώνα σε όλη την πρωτεύουσα, οι κάτοικοι της δυτικής μεριάς αυτής της πόλης ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΚΚΕ για αγωνιστική συσπείρωση, προκειμένου να δημιουργηθεί το μεγάλο μέτωπο πάλης του λαού.

Από τους γύρω δρόμους "ένοπλες" ομάδες με πανό και ενθουσιασμό γέμισαν το χώρο. Τώρα, πιο πολύ από άλλες φορές, γιατί το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο, γιατί δεν πάει άλλο...

Με τους νέους στην πρώτη γραμμή να δίνουν "βήμα" και παλμό, εργαζόμενοι, άνεργοι, ηλικιωμένοι όλοι ήταν εκεί. "Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι με το ΚΚΕ αντίσταση και πάλη", φώναζαν, "βγάζοντας" την πόλη και τους "κρατούντες" από το λήθαργό τους.

"Κανένας φαντάρος στη Γιουγκοσλαβία. Εμείς δεν πολεμάμε για ΗΠΑ - Γερμανία", "Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι Περσικός. Εδώ δε θα περάσει ο ιμπεριαλισμός", τα συνθήματα των νέων, που με την παρουσία τους δήλωναν στην εξουσία ότι δεν υπάρχουν ακόμα πολλοί φαντάροι, ακόμα πολλοί "ξύλινοι" στρατιώτες, που θα υποκύψουν στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ.

Φτάνοντας στο Πεδίον του Αρεως τα συνθήματα γίνονταν πιο δυνατά, οι σημαίες ανέμιζαν πιο ψηλά και οι γροθιές ήταν πιο σφιγμένες και το βήμα έγινε πιο σταθερό. Η απαίτηση ήταν μια: "Θέλουμε ειρήνη και τη θέλουμε τώρα. Θέλουμε τη ζωή μας και είμαστε διατεθειμένοι να παλέψουμε για αυτή".