"Τις πταίει;", τίθεται το "αιώνιο" ερώτημα. Οι ευθύνες έχουν τη μορφή της πυραμίδας.

Στη "βάση" της, οι "άμεσοι εκτελεστές" του εγκλήματος, οι ασυνείδητοι κερδοσκόποι εργολάβοι και μηχανικοί. Αυτοί που, στην προσπάθειά τους να μειώσουν τα έξοδα και να αυξήσουν τα κέρδη, χτίζουν "όπου κι όπως λάχει".

Στα "πλευρά" της, οι υπεύθυνοι των κρατικών και άλλων αρμόδιων υπηρεσιών που έχουν την υποχρέωση να ελέγχουν, να προειδοποιούν, να παρεμβαίνουν, να γκρεμίζουν προληπτικά, να τους στέλνουν στον εισαγγελέα, ζητώντας την τιμωρία των ενόχων. Δεν το κάνουν, είτε γιατί κινούνται στη λογική του "οχαδερφισμού", είτε γιατί "κάνουν τα στραβά μάτια" για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους, είτε γιατί παίρνουν τη "μίζα" τους, είτε γιατί εντέλλονται από τους "από πάνω".

Και στην "κορυφή" της πυραμίδας των ευθυνών, οι κυβερνήσεις, που προγραμμάτισαν το πολεοδομικό "τέρας" της πρωτεύουσας, κλείνοντας σ' αυτή την "ετοιμόρροπη φυλακή", ως "μελλοθάνατους", κοντά στα πέντε εκατομμύρια κατοίκους, το μισό, σχεδόν, πληθυσμό της Ελλάδας.

***

Μπορεί να έχουν κι αυτοί τις ευθύνες τους, αλλά το "σύνδρομο" "να έχω ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου" το καλλιέργησαν οι κυβερνήσεις με την ανυπαρξία πολιτικής για τη λαϊκή στέγη. Την ανάγκη "να φύγω από το χωριό γιατί μόνο στην Αθήνα θα βρω δουλιά, θα σπουδάσω τα παιδιά, θα γιατρευτώ αν αρρωστήσω, θα μπορέσω να δω μια θεατρική παράσταση, ένα καλό κινηματογραφικό έργο, μια συναυλία", την προκαλεί η πολιτική αστυφιλίας του καπιταλιστικού κράτους, το οποίο, προς δόξαν της περίφημης "αποκέντρωσης", είχε πάντα και εξακολουθεί να έχει την "άλλη Ελλάδα", όχι μόνο "στην απ' έξω", αλλά και στην εγκατάλειψη.

***

Δεκάδες εργοστάσια - αυτά που έπεσαν κι άλλα που στέκουν τρεμάμενα περιμένοντας τη σειρά τους στο επόμενο βαρύ ή και απλώς ελαφρύ κούνημα για να σωριαστούν - είχαν χτιστεί και λειτουργούσαν παράνομα. Για πολλά απ' αυτά είχαν εντοπιστεί αρμοδίως οι παρανομίες και υπήρξαν από διάφορους φορείς σαφείς προειδοποιήσεις για την επικινδυνότητά τους, αλλά "ω, του θαύματος", συνέχιζαν να λειτουργούν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα (ή μήπως κάπου έδιναν και έπαιρναν το "ΟΚ";). Και, όπως ήταν αναμενόμενο, στο σεισμό μετατράπηκαν σε "ομαδικούς τάφους" εργαζομένων κι άλλων αθώων θυμάτων.

Τι αποδεικνύουν αυτές οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις; Οτι από τους αρμοδίους πολλοί εγνώριζαν, κάποιοι ανησύχησαν και προειδοποίησαν, άλλοι αδιαφόρησαν και αρκετοί παρανόμησαν. Και τι συμπεραίνεται; Οτι οι ευθύνες συγκλίνουν προς "τα πάνω", αναδεικνύοντας ως μέγα ένοχο την κυβέρνηση, η οποία και εγνώριζε και αδιαφόρησε και παρανόμησε και εγκλημάτησε.

***

***

Θα δικαστούν; Θα τιμωρηθούν; Ποιος θα τους δικάσει; Η Δικαιοσύνη μάλλον δύσκολο, αν όχι ανέφικτο και, πάντως, για κάποιους... περίεργο. Και τι θα γίνει, θα τη "σκαπουλάρουν" πάλι; Οχι, αν οι ίδιοι οι Αθηναίοι - παθόντες κι αναμένοντες το επόμενο "κακό" - στήσουν "λαϊκά δικαστήρια" στα ερείπια των κτιρίων, στις ρούγες των σκηνών τους, στους δρόμους του αγώνα, απαγγέλλοντας καθημερινά κατηγορίες προς τους παρανομούντες και τους "πάτρωνές" τους. Και, προπάντων, αν ο ελληνικός λαός μετατρέψει την κάλπη σε "εδώλιο" για να "δικάσει" και να τιμωρήσει σκληρά τους κυβερνώντες - σημερινούς, αλλά και προηγούμενους που θέλουν να ξανακοπιάσουν - και που έχουν και τις πρωταρχικές ευθύνες.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ

Ηρθε, λοιπόν, ο σεισμός για να σκάψει τα σαθρά θεμέλια της Αθήνας, να γκρεμίσει τα άχρηστα δομικά υλικά της και ν' αναδείξει, μέσα από τη σκόνη των ερειπίων της, το αποκρουστικό πρόσωπο των "νεκροθαφτών" της. Κι έρχονται τώρα στο φως της δημοσιότητας "σκάνδαλα" πολλά και τρομερά