«... Ομολογουμένως δυσάρεστη ή και απεχθής αυτή η εξέλιξη», έγραφε τις προάλλες η «Καθημερινή», σε πρωτοσέλιδο σχόλιό της, σχετικά με τη συμμετοχή ακροδεξιών στην κυβέρνηση της Αυστρίας και συνέχιζε: «Η επέμβαση, όμως, των "14" στις εσωτερικές υποθέσεις της Αυστρίας εγείρει τεράστιο πολιτικό θέμα. Ουδεμία διάταξη των συνθηκών της ΕΟΚ ή της ΕΕ δε διακηρύσσει κάποιο δόγμα "περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας", βάσει του οποίου να απαγορεύεται στη δημοκρατικά εκπεφρασμένη πλειοψηφία ενός λαού -και δη απόλυτη- να σχηματίσει κυβέρνηση της αρεσκείας του, αν αυτή απαρέσκει στην πλειοψηφία των εταίρων...

Με αφορμή ή πρόσχημα την υπόθεση Χάντερ, καθίσταται σαφές ότι καταφέρεται νέο πλήγμα, σοβαρότατο, εναντίον της εθνικής κυριαρχίας όχι πλέον ενός "κράτους - παρία" για τη Δύση, όπως η Γιουγκοσλαβία, αλλά εναντίον ενός κράτους - μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης...»

Με το ίδιο ζήτημα ασχολείτο και η στήλη «Γνώμη» του προχτεσινού «Αδέσμευτου Τύπου» (του Δ. Ρίζου), η οποία με τίτλο «Στόχος όχι οι Νεοναζί, αλλά τα λαϊκά κινήματα» σημείωνε, ανάμεσα σε άλλα: «...Τώρα χτυπά (σ.σ. η Νέα Τάξη) και στην καρδιά της Ευρώπης. Στην Αυστρία, με αφορμή τους κρυφοναζιστές... Αύριο θα χτυπήσει στην Ελλάδα, με αφορμή τους κομμουνιστές, μεθαύριο στην Πορτογαλία, με αφορμή το λαϊκό μέτωπο και παραμεθαύριο, όπου αλλού "απειλούνται" τα συμφέροντά της...».