Είναι φορές που στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας μας, σαν και αυτές που βιώνουμε σήμερα, κυκλωμένοι από πολέμους, αναρωτιόμαστε... Και τώρα τι κάνουμε;

Βλέπουμε τη μία εστία του πολέμου να ανάβει μετά την άλλη, βλέπουμε εκατόμβες νεκρών, καραβάνια ξεριζωμένων, βλέπουμε τη χώρα να συμμετέχει σε αυτές τις καταστροφές. Είναι, λέει, «συμμαχικές υποχρεώσεις». Εμείς όμως λέμε και από εδώ, από τον Πειραιά: Καμία «συμμαχική υποχρέωση» δεν είναι πιο δυνατή από τη θέληση του λαού μας.

Ο λαός μας ποτέ δεν θα βάφτιζε «στρατηγικό εταίρο» ένα κράτος - δολοφόνο όπως το Ισραήλ, που δεκαετίες τώρα στερεί από τον λαό της Παλαιστίνης την πατρίδα του.

Ποτέ ο λαός μας δεν θα δεχόταν συμμαχίες με δυνάμεις που συνειδητά και μεθοδευμένα στερούν το δικαίωμα σε δεκάδες χιλιάδες παιδιά της Παλαιστίνης να μεγαλώσουν και να χαρούν τη ζωή, δολοφονώντας τα.

Σήμερα η χώρα μας, από τη Σούδα έως την Αλεξανδρούπολη, έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό επιθετικό στρατόπεδο. Τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων βρίσκονται στη Σαουδική Αραβία, στη Βουλγαρία. Αεροπλάνα της Πολεμικής Αεροπορίας πετούν στους ουρανούς βαλκανικών χωρών, μπλέκουν τον λαό σε περιπέτειες και κινδύνους αντιποίνων.

Η φρεγάτα «Υδρα» βρίσκεται στην Ερυθρά Θάλασσα, στο «στόμα του λύκου», δήθεν για τα εθνικά μας συμφέροντα. Εφυγε απ' αυτό το λιμάνι όπου βρισκόμαστε σήμερα. Ενα λιμάνι όπου το εργατικό κίνημα των ναυτεργατών έχει γράψει χρυσή ιστορία, κόντρα στο αχόρταγο εφοπλιστικό κεφάλαιο, ακόμα και με αίμα.

Είναι ντροπή και προσβολή για τον λαό η κυβέρνησή του να βαφτίζει «εθνικά συμφέροντα» τα συμφέροντα των εφοπλιστών, αλλά και την προστασία των μετόπισθεν του Ισραήλ, ενώ υλοποιεί μια ανείπωτη γενοκτονία σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης.

Το όχι μακρινό 1999 «οι καλοί σύμμαχοί μας», η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, είχαν βάλει στόχο τον διαμελισμό των Βαλκανίων. Εβαλαν στον στόχο τη Γιουγκοσλαβία.

Ηταν τότε που σε πολεμικές συνθήκες δόθηκε εντολή να πλεύσει στην Αδριατική, στο πλευρό των «συμμάχων», το αντιτορπιλικό «Θεμιστοκλής».

Ηταν τότε που ο λαός και το πλήρωμα έγιναν μια φωνή και μια γροθιά, για να γίνει η πλώρη του πρύμη στη ρότα του θανάτου και να ακυρώσουν την αποστολή και την εμπλοκή τους στον πόλεμο.

Και τα κατάφεραν. Το «Θεμιστοκλής» έμεινε «καραβοφάναρο», όπως λένε οι ναυτικοί, στη μέση της Αδριατικής. Το μόνο πλοίο της ΝΑΤΟικής αρμάδας που δεν γέμισε το κανόνι του εναντίον του λαού της Γιουγκοσλαβίας.

Το πλήρωμα αντιστάθηκε, τιμώντας τις ρίζες του, τιμώντας την Ιστορία των αγώνων του λαού μας, παίρνοντας δύναμη από τις εκατοντάδες χιλιάδες λαού που είχαν βγει οργανωμένα στους δρόμους.

Ημασταν τότε περήφανοι και συγκινημένοι, είναι σήμερα το παράδειγμα για τη δύναμη της λαϊκής αντίστασης.

Οπως τότε, έτσι και σήμερα ας βροντοφωνάξουμε:

Να γυρίσει πίσω η φρεγάτα «Υδρα» από την Ερυθρά Θάλασσα.

Να ξεσηκωθούμε, αρνούμενοι να δεχτούμε την αντικατάσταση της φρεγάτας «Υδρα» από τη φρεγάτα «Ψαρά».

Καμία συμμετοχή στην επιχείρηση «Ασπίδες».

Καμία αποστολή στην Ουκρανία, σε έμψυχο αλλά και πολεμικό υλικό.

Να γυρίσουν οι εκτός συνόρων αποστολές όλων των Ελλήνων στρατιωτικών.

Οι Ελληνες στρατιωτικοί ορκίζονται να υπερασπίζονται την πατρίδα τους και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Δεν έχει καμία σχέση αυτό με τη συμμετοχή τους σε αποστολές πολυεθνικών στρατιωτικών οργανισμών, που εκπροσωπούν συμφέροντα μονοπωλίων, εναντίον άλλων λαών.

Θησαυρίζουν οι πλοιοκτήτες, ενώ ο λαός σφίγγει κι άλλο το ζωνάρι.

Φτάνει η παραπλάνηση με τη δήθεν ομπρέλα προστασίας που προσφέρουν στη χώρα το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Είναι αυτοί που σκορπίζουν τον θάνατο και την καταστροφή όπου οσμίζονται κέρδη και πλούτο.

Φτάνει η φρίκη και η σήψη του συστήματος, που γεννά τους πολέμους και ματώνει τους λαούς.

Αυτό πρέπει να κάνουμε: Να αντισταθούμε με κάθε τρόπο στις πολεμικές επεμβάσεις που σκορπούν τον θάνατο, την εξαθλίωση, την προσφυγιά, την υποτέλεια.

Ειδικά το λιμάνι του Πειραιά έχει γευτεί σε πολλές στιγμές της Ιστορίας του τα «καλά» τέτοιων επεμβάσεων. Οι Πειραιώτες ξέρουν καλά τη «συμμαχική αλληλεγγύη».

Ξέρουν τι θα πει αμερικανικός στόλος. Ξέρουν τι θα πει «συμμαχική» αμερικανοΝΑΤΟική ασυδοσία και ξεδιαντροπιά.

Από εδώ, λοιπόν, από το λιμάνι μας, με δύναμη κι αποφασιστικότητα τραβάμε μπροστά.

«Ετσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη» και όλοι εμείς θα έχουμε βάλει το λιθαράκι μας.