Μια «δεύτερη» (τρίτη, τέταρτη, πέμπτη - έχουμε χάσει το μέτρημα...) ευκαιρία ζητάνε μπροστά στις ευρωεκλογές τα πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και νυν της Νέας Αριστεράς, στην πλειοψηφία τους υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς και ...φαρισαίοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το μνημονιακό έργο της οποίας υπερασπίζονται με σθένος και σήμερα.

Η ...ραχοκοκαλιά της Νέας Αριστεράς έχει ψηφίσει το 3ο μνημόνιο και έχει εφαρμόσει όλους τους αντιλαϊκούς νόμους των δύο προηγούμενων, όπως ο νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου (που ο Γεωργιάδης δεν έβλεπε την ώρα να πάει στη Βουλή να τον ψηφίσει). Αλλά και ως αντιπολίτευση την περίοδο 2019 - 2023 ήταν οι ίδιοι που στον «όλον ΣΥΡΙΖΑ» ψήφιζαν το 50% των νομοσχεδίων της κυβέρνησης ΝΔ, ενώ τα ίδια ψήφιζε το κόμμα τους και στην Ευρωβουλή.

Ο λαός, επομένως, και ιδιαίτερα ο κόσμος που αισθάνεται αριστερός, όσοι ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα τον εγκαταλείπουν, βλέποντας πιο καθαρά τον εκφυλιστικό του κατήφορο, δεν έχουν περιθώρια για νέες απογοητεύσεις. Γιατί μόνο εκεί οδηγεί η ψήφος σε δυνάμεις όπως η Νέα Αριστερά, η οποία εμφανίζεται ως ο «καλός ΣΥΡΙΖΑ», ξαναζεσταίνοντας την κρύα σούπα μιας δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης, όπου τα κέρδη του κεφαλαίου θα μπορούν τάχα να συνυπάρχουν με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, ξεπλένοντας ταυτόχρονα την ΕΕ της εκμετάλλευσης, του πολέμου, της φτώχειας.

Η Νέα Αριστερά, που ως πρώην «κορμός» του ΣΥΡΙΖΑ κομπάζει ότι «έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια», με 37 δισ. ευρώ προίκα για το κεφάλαιο και ένα τσουβάλι αντιλαϊκές δεσμεύσεις για τα επόμενα χρόνια, αποθεώνει το Ταμείο Ανάκαμψης, το μνημόνιο των μνημονίων στο σβέρκο του λαού. Σπρώχνει κάτω από το χαλί τα εκατοντάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, 200 από τα οποία πρόλαβαν να ψηφίσουν την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο ως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Κρύβει μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ ότι τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης είναι λεφτά που πληρώνουν οι λαοί από την τσέπη τους, για να «λαδώνουν» η ΕΕ και οι κυβερνήσεις το γρανάζι της κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Αλλωστε, το ευρωομόλογο που προπαγάνδιζαν ως «εναλλακτική» για τους λαούς της ΕΕ, απέναντι στη λιτότητα των μνημονίων, βρήκε την ...εκπλήρωσή του στο περίφημο Ταμείο Ανάκαμψης. Αποδείχθηκε όμως ότι είναι κι αυτό ένα σκληρό μνημόνιο, με κερδισμένες τις μεγάλες επιχειρήσεις και μόνιμα χαμένους τους λαούς, που συνθλίβονται και από τις πολιτικές λιτότητας του νέου «Συμφώνου Σταθερότητας».

Η Νέα Αριστερά στηρίζει τη στρατηγική της «πράσινης μετάβασης», που κινεί τα νήματα των μεγάλων επενδύσεων, με τεράστια κρατική στήριξη των ομίλων και με βασικό εργαλείο χρηματοδότησης το Ταμείο Ανάκαμψης. Τα στελέχη της σπέρνουν αυταπάτες για δήθεν «προοδευτικά» και «πράσινα» ομόλογα, που θα χρηματοδοτούν μια «δίκαιη οικονομική μετάβαση». Αυτά τα παραμύθια όμως τα δοκίμασε ο λαός, όταν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ τον «πυροβολούσαν» με ψευτοδιλήμματα για «δίκαιη ανάπτυξη» και «ανάπτυξη για όλους», για να εισπράξει τελικά μόνο απογοήτευση, ματαίωση και διάψευση των προσδοκιών με πάταγο.

Αποκαλυπτικός είναι ο ρόλος της Νέας Αριστεράς και σε ό,τι αφορά την πολεμοκάπηλη ΕΕ, την οποία αθωώνει ως παρακολουθητή των επικίνδυνων εξελίξεων και όχι ως ενεργό πυροκροτητή, που είτε μέσα από τις γραμμές του ΝΑΤΟ είτε με την πιο στρατηγική της «αυτονομία» βάζει φωτιά στην αντιπαράθεση με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Μόνο ...Πόντιος Πιλάτος δεν είναι η ΕΕ στις συγκρούσεις που μαίνονται τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Μέση Ανατολή, όπως την παρουσιάζει η Νέα Αριστερά.

Ειδικά στον πόλεμο της Ουκρανίας η ΕΕ είχε καθοριστική συμβολή στο να οδηγηθούν τα πράγματα στη σημερινή κατάσταση, κάνοντας ανοιχτή επέμβαση στη χώρα μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ το 2014 για να διασφαλίσουν τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της, απέναντι στη Ρωσία.

Σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, πάει πολύ να εμφανίζονται αυτές οι δυνάμεις ως «αλληλέγγυες» στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, όταν συμμετείχαν ενεργά από υπουργικές θέσεις στην εγκαθίδρυση και αναβάθμιση της «στρατηγικής σχέσης» με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ και δεν αναγνώρισαν παλαιστινιακό κράτος στην κυβερνητική θητεία τους, ενώ υπήρχε ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής ήδη από το 2015.

Το ίδιο και με το ΝΑΤΟ: Παρά τις αντιΝΑΤΟικές κορόνες, που συμπληρώνονται πάντα από το αφήγημα «να παίξει ενεργότερο και αυτοτελέστερο ρόλο η ΕΕ» (πώς αλλιώς, αν όχι με την παραπέρα στρατιωτικοποίησή της και την ανάπτυξη της πολεμικής οικονομίας;), υπερασπίζεται βασικές επιλογές της ευρωατλαντικής συμμαχίας στην αντιπαράθεση με τα άλλα στρατόπεδα, όπως η ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών.

Αντίστροφα, στηρίζει τον στρατηγικό στόχο της αστικής τάξης για αναβάθμιση της χώρας σε διακομιστικό και ενεργειακό κόμβο, στόχο ο οποίος είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον ΝΑΤΟικό σχεδιασμό, βάζοντας σε κίνδυνο και τα κυριαρχικά δικαιώματα, με τις διευθετήσεις που παζαρεύει η κυβέρνηση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μετά την τελευταία συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν η Νέα Αριστερά πέταξε την μπάλα στην εξέδρα, ζητώντας πρώτα να ενημερωθεί από την κυβέρνηση και μετά να τοποθετηθεί! Από τότε, βέβαια, ακόμα περιμένουμε...

Ολα αυτά η Νέα Αριστερά τα σερβίρει ως «μια πρόταση σαφή και πειστική, όχι θολή και αναξιόπιστη όπως αυτές των ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ», που μόνο ...θολούρα δεν έχουν βέβαια ως προς το αντιλαϊκό τους περιεχόμενο, το οποίο συγκλίνει στρατηγικά με της ΝΔ. Γι' αυτό άλλωστε η Νέα Αριστερά αναζητεί καταλυτικό ρόλο σε «προοδευτικά μέτωπα», απαντώντας και μ' αυτόν τον τρόπο στις ανησυχίες της αστικής τάξης για τη διαμόρφωση μιας σοσιαλδημοκρατικής εναλλακτικής για τη διακυβέρνηση, που θα απορροφά τη λαϊκή δυσαρέσκεια και θα εξασφαλίζει τη σταθερότητα στο αστικό πολιτικό σύστημα.