Μπόλικη είναι τις μέρες αυτές η συζήτηση για τη λεγόμενη διαπλοκή και την έκφρασή της στο χώρο των ηλεκτρονικών κυρίως ΜΜΕ, τις δήθεν τολμηρές και ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες, που ετοιμάζει η κυβέρνηση, τη μη έκδοση ενός πιστοποιητικού διαφάνειας από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, κλπ., κλπ. Κι ενώ οι πάντες, με πρώτους και καλύτερους τους κυβερνητικούς παράγοντες, ορκίζονται στη διαφάνεια, στην τήρηση του Συντάγματος και των νόμων, το τηλεοπτικό τοπίο της χώρας χρωματίζεται όλο και περισσότερο με τις αποχρώσεις του σκούρου γκρι. Στην πρωτοπορία της επιχείρησης βρίσκονται οι μεγάλοι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί και στην αιχμή του δόρατός τους οι κάθε λογής εκπομπές-σκουπίδια, τα λεγόμενα ριάλιτι. Ακολουθούν τα τηλεοπτικά «δελτία ειδήσεων», οι εκπομπές «συζητήσεων», τα εγχωρίως παραγόμενα σίριαλ καλλιέργειας της βλακείας και της απαξίωσης, η αναμετάδοση της χολιγουντιανής παραγωγής - και συνήθως «αντιτρομοκρατικής» κατεύθυνσης - βίας και αίματος και πάει λέγοντας.

Αλήθεια, πόσο απέχει από την πραγματικότητα η εκτίμηση πως η ιδιωτική - κυρίως - τηλεόραση διαμορφώνεται με γρήγορους ρυθμούς σε δημόσιο κίνδυνο; Κι αν η εκτίμηση αυτή είναι σωστή, τι λένε για όλ' αυτά οι κυβερνώντες και οι κάθε λογής αρμόδιοι; Απλώς βολεύονται..;