«Εντελώς γενικά διαπιστώνεται μια ισχυρότερη αύξηση του κομμουνιστικού κινήματος και μια ισχυρότερη τρομοκράτηση του ελληνικού πληθυσμού από τους κομμουνιστές (...). Πρόσφατα τις βραδινές ώρες πάνω στο βράχο της Ακρόπολης φώτισαν, ορατά από μακριά, τα γράμματα ΕΑΜ (κομμουνιστική οργάνωση) (...). Συχνάζουν και οι ειδήσεις για ρύπανση των τοίχων των σπιτιών για την απαγόρευση των απεργιών... που απειλούσαν να διαταράξουν την ομαλή λειτουργία της οικονομίας...».

Θα μπορούσαν να είναι και δηλώσεις του διευθυντή του Μουσείου της Ακρόπολης ή διαπιστώσεις του κ. Πρετεντέρη στο ΒΗΜΑ, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, όμως, δεν είναι.

Είναι αποσπάσματα από έκθεση του Γερμανού στρατηγού Σπάιντελ για το 3ο τρίμηνο του 1943. Ο στρατηγός συνέταξε την έκθεσή του για την κατάσταση στην Ελλάδα, όντας ο ίδιος στρατιωτικός διοικητής της κατεχόμενης από τους Γερμανούς Ελλάδας (Μ. Ζέκεντορφ «Η Ελλάδα κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 197).

Οι Γερμανοί κατακτητές εμφανίζονταν ως υπερασπιστές της καθαρότητας των τοίχων των σπιτιών, των μνημείων, της ασφάλειας των Ελλήνων και της ομαλής οικονομικής λειτουργίας και όλα αυτά, την ώρα που ύψωναν το κατοχικό σύμβολο (τη γερμανική σημαία) στην Ακρόπολη, την ώρα που έσβηναν από το χάρτη ολόκληρα χωριά και έβαφαν κόκκινες τις μάντρες της Αθήνας με το αίμα των Ελλήνων, την ώρα που λεηλατούσαν τον παραγωγικό πλούτο της χώρας.

Η Ιστορία έδειξε ότι αυτό που ενδιέφερε τους κατακτητές ήταν η δική τους ασφαλής δυνατότητα να λεηλατούν την ελληνική οικονομία και να εκμεταλλεύονται τον ελληνικό λαό.

Ευτυχώς οι κάτοικοι αυτής της χώρας δεν τους άκουσαν. «Ρύπαναν» τους καθαρούς τοίχους και την εικόνα της Ακρόπολης, αδιαφόρησαν για την «ασφάλειά» τους και την «ομαλή λειτουργία της οικονομίας». Και όλα αυτά τα έκαναν γιατί έπρεπε να υπερασπίσουν ιδανικά και αξίες, χωρίς την ύπαρξη των οποίων ούτε ασφάλεια του ελληνικού λαού θα υπήρχε, ούτε λειτουργία οικονομίας σε όφελός του.

Ετσι και τώρα, οι υπερασπιστές της (καπιταλιστικής) τάξης των πραγμάτων, της (ψεύτικης) αισθητικής, του (εμπορευματοποιημένου) πολιτισμού και της ομαλής λειτουργίας της (καπιταλιστικής) οικονομίας κατηγορούν τους κομμουνιστές.

Ο λόγος γίνεται για την επίθεση που δέχτηκε το ΚΚΕ από μερίδα αστικού Τύπου, κάποιους πανεπιστημιακούς καθηγητές και διοικητικούς παράγοντες, επειδή τόλμησε να αναρτήσει ένα τεράστιο αντικατοχικό πανό (για την κατοχή του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα και των ΗΠΑ στο Ιράκ), με αφορμή την αναμενόμενη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, κ. Πάουελ.

Η επίθεση αυτή συνοδεύτηκε από την ανάπτυξη επιχειρημάτων που δε διαφέρουν και πολύ με αυτά των Γερμανών στρατηγών. Αν μη τι άλλο, η άρχουσα τάξη και οι παρατρεχάμενοι της, μαζί με τους ξένους συμμάχους, δείχνουν ότι δεν έχουν αλλάξει και πολύ, αν εξαιρέσει κανείς το προσωπείο τους, τον κοινοβουλευτικό μανδύα, δηλαδή, με τον οποίο κρύβουν την καπιταλιστική τους γύμνια.

Κήρυκες της υποταγής και λάτρεις του αστικού καθωσπρεπισμού οι ξεναγοί του Κλίντον εκτέθηκαν. Γιατί Ελληνες, όπως και το 1943, χρησιμοποίησαν την εικόνα του Παρθενώνα, για να στείλουν το μήνυμά τους. Είναι αυτοί οι ίδιοι που σιωπούσαν, όσο διαδήλωνε ο ελληνικός λαός κατά του πολέμου ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, όταν δεν έκαναν κάτι χειρότερο: Να χλευάζουν τους διαδηλωτές.

Είναι αυτοί που σιώπησαν, όταν δεν υπέθαλψαν την εμπορευματοποίηση του Παρθενώνα. Είναι οι ίδιοι που δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα την παρουσία του κ. Κλίντον στον Ιερό Βράχο, του μακελάρη των λαών της Γιουγκοσλαβίας. Είναι οι πνευματικοί κληρονόμοι αυτών που μετέτρεψαν τον αρχαίο ναό σε στρατόπεδο και επιθετικό οχυρό του βρετανικού ιμπεριαλισμού, δίνοντάς του το δικαίωμα να πολυβολάει τους Αθηναίους.

Αλήθεια, πού ήταν ορισμένοι από αυτούς, όταν στρατεύματα των ΗΠΑ, παραβιάζοντας το Σύνταγμα, προσέβαλλαν ένα άλλο παγκόσμιο σύμβολο-μνημείο της φύσης, τον Ολυμπο, αποβιβαζόμενα στις ακτές του Λιτόχωρου, κάνοντας ασκήσεις και στρατοπεδεύοντας πίσω ακριβώς από το ίδρυμα Μ. Αλεξάνδρου, του οποίου ήταν συνιδρυτές και προϊστάμενοι;

Αντιδρούν, όχι γιατί ενοχλήθηκαν από τη δήθεν προσβολή του μνημείου και των όποιων αξιών αντιπροσωπεύει αυτό. Αυτό που τους πείραξε ήταν ότι η ανάρτηση του πανό και κυρίως το περιεχόμενό του καταστρέφει την εικόνα που θέλει να πλασάρει η άρχουσα τάξη στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας.

Δεν αντιμετωπίζει το μνημείο ως φορέα «πανανθρώπινων» αξιών, αλλά ως εμπορεύσιμο είδος, πολιορκητικό κριό για την επιτυχή προώθηση των ιδιοτελών της συμφερόντων. Το ίδιο έκαναν και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η καταγγελία από το ΚΚΕ των πρωθιερέων της εμπορευματοποίησης των πάντων, δηλαδή του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, πλήττει την ιδεολογική ταύτιση και αλληλεγγύη του ιμπεριαλισμού με τους ντόπιους συνεργάτες του.

Την έλλειψη ουσιαστικών επιχειρημάτων από τη μεριά της άρχουσας τάξης, έτσι όπως εκφράζεται αυτή μέσα από τον αστικό Τύπο και τους ιδεολογικούς της εκπροσώπους, έρχεται να καλύψει η ανάπτυξη ενός άλλου επιχειρήματος, που λειτουργεί ως τελευταία γραμμή άμυνας. «Κύριοι», λένε, «είστε παράνομοι, ενώ εμείς είμαστε υπερασπιστές της νομιμότητας η οποία πηγάζει από τη νομοθετική εξουσιοδότηση που μας δίνει ο λαός μέσω των εκλογών».

Αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη κάθε φορά που στριμώχνεται στη γωνία. Τότε αναζητά στη θεσμική δικαιολόγηση των επιλογών και ενεργειών της την ηθική της δικαίωση.

Οταν δεν μπορεί να διατυπώσει πειστικά επιχειρήματα σε συγκεκριμένα ζητήματα, καταφεύγει στη γενική και αφηρημένη, και για το λόγο αυτό νόθα, εξουσιοδότηση του λαού. Ομως, και αυτή η γενική εξουσιοδότηση είναι επίσης νόθα. Είναι μία λευκή επιταγή, αφού το εκλογικό αποτέλεσμα «μαγειρεύεται» από αυτούς που κατέχουν την οικονομική εξουσία και τους πολιτικούς τους υπηρέτες με τον ιδεολογικό, κατασταλτικό και πελατειακό έλεγχο των ψηφοφόρων, την επιλεκτική εφαρμογή των νόμων και τον έλεγχο της Δικαιοσύνης.

Το ΚΚΕ, φορέας εκ διαμέτρου αντίπαλων ιδεών και αξιών από αυτές της άρχουσας τάξης, ενήργησε στη συγκεκριμένη περίπτωση με υπευθυνότητα και συνέπεια στην ιστορική του αποστολή και στην ιδεολογική του ταυτότητα.

Σεβάστηκε την υλική υπόσταση του μνημείου, αφού η παρέμβαση που έκανε δεν επέφερε καμιά ζημία σ' αυτό. «Δανείστηκε» την εικόνα του, για να κάνει το μήνυμα που ήθελε να στείλει σ' όλο τον κόσμο πιο δυνατό, αναγνωρίσιμο και συμβολικό (και τα κατάφερε, αφού η φωτογραφική αποτύπωση του γεγονότος έγινε πρωτοσέλιδο στον διεθνή Τύπο). Εκανε γνωστό σ' όλο τον κόσμο ότι στην Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων δεν υπάρχουν μόνο οι κερδοσκοπικές χορηγίες της Adidas, της Nike και της Coca-cola, τα τραπεζώματα της κ. Αγγελοπούλου και η ντόπα των πρωταθλητών. Υπάρχουν και άνθρωποι που αγωνίζονται για ιδανικά και αξίες, που υπερασπίζονται το δίκιο, τους αδύνατους, την ειρήνη των λαών.

Οι κομμουνιστές σέβονται τους θεσμούς, τους νόμους, τα μνημεία, στο βαθμό που η ύπαρξη και η λειτουργία τους αντιπροσωπεύει, υπερασπίζεται ή, εν πάση περιπτώσει, δε συγκρούεται με τα συμφέροντα και τις προοπτικές της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, και όχι αυτά της άρχουσας τάξης.

Δεν μπορεί να είναι (και δεν είναι) ουδέτερη η λειτουργία τους, την ώρα που στην Παλαιστίνη, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και αλλού σκοτώνονται παιδιά, σφάζονται άμαχοι, καταστρέφονται οι υποδομές ανεξάρτητων χωρών, παραβιάζεται ωμά το διεθνές δίκαιο, για να ωφεληθούν οι πολυεθνικές εταιρίες.

Με την έννοια αυτή το ΚΚΕ όχι μόνο σεβάστηκε, αλλά και υπερασπίστηκε ό,τι συμβολίζει ο Παρθενώνας στις σύγχρονες συνθήκες. Γιατί, πώς να το κάνουμε, στην εποχή των άκρων, όπως είναι η εποχή μας, γίνεται μια μάχη και στον τομέα της ιδεολογίας και του πολιτισμού. Η επίκληση της «ουδετερότητας» από τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης θέλει να κρύψει την οικειοποίηση των πάντων από τη μεριά της και τη θυσία τους στο βωμό της εμπορευματοποίησης. Θέλει να κρύψει τη δική της συμβολή και ευθύνη στους πολέμους που εξαπέλυσε ο ιμπεριαλισμός τα τελευταία χρόνια.

Οπως τότε (1943), έτσι και τώρα επαναλαμβάνεται, στο βαθμό που οι συνθήκες παραμένουν ίδιες. Οπως τότε, έτσι και τώρα οι λαοί δεν έχουν άλλη επιλογή από την αντίσταση.