«Δε θα ήθελα να έχω καμιά σχέση με όλους αυτούς που ηθικολογούν υποκριτικά για το επίπεδο της τηλεόρασης, και δη της ιδιωτικής. Η τηλεόραση είναι τέτοια διότι τέτοια είναι η ιδεολογία της, η αισθητική της και τέτοιο το επίπεδο και το γούστο των ανθρώπων που την υπηρετούν και ψωμίζονται από αυτήν. Γι' αυτό και τα αποκαλούμενα στις ημέρες μας "τηλεοπτικά σκουπίδια" αντιπροσωπεύουν πρωτίστως αυτούς που τα χρηματοδοτούν, τα παράγουν και τα αναπαράγουν.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το τηλεοπτικό θέαμα "Φέιμ Στόρι" που δηλώνει και "Μουσική Ακαδημία" "χρέος" έχει, πιστεύω, να υπηρετεί την ευτέλεια που το τροφοδοτεί και να ικανοποιεί τις "καλλιτεχνικές" ανησυχίες και τον "επαγγελματισμό" των παραγόντων του, αναζητώντας το στίγμα του μέσα στη χωματερή των αξιών του.

Και το ερώτημα είναι: Ποια σχέση θα μπορούσε να έχει με τη χωματερή αυτή ένα δίστιχο του Γιάννη Ρίτσου από το "Καπνισμένο Τσουκάλι", γραμμένο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στο Κοντοπούλι της Λήμνου από τον Δεκέμβριο του 1948 ως τον Φεβρουάριο του 1949, και μελοποιημένο στα χρόνια της δικτατορίας από τον Χρήστο Λεοντή; Δίστιχο που παραπέμπει σε ιδέες και σε αγώνες που όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με τις γκλαμουροκατινιές του εν λόγω θεάματος, αλλά και που αποτελεί ανορθογραφία, πιστεύω, στο προφίλ της λάιφ στάιλ ατμόσφαιράς του.

Και μ' αυτό θέλω να πω ότι όσο ένα θέαμα μένει πιστό στη φύση του αφορά αποκλειστικά τους κατασκευαστές και τους αποδέκτες του. Επικίνδυνο αρχίζει να γίνεται όταν επιχειρεί να περιβληθεί με το κύρος ενός, ας πούμε, πολιτιστικού θεσμού παραβιάζοντας τα εσκαμμένα. Και δω οφείλουμε να εναντιωθούμε όλοι. Οχι για να υπερασπίσουμε την ποίηση του Ρίτσου, μια ποίηση που δεν έχει να φοβηθεί κανένα εκπεσμό, αλλά για να διαφυλάξουμε, ο καθένας για λογαριασμό του και όλοι μαζί για λογαριασμό της Ιστορίας, αλώβητη την ανάγκη της αντίστασης ενάντια στην ισοπέδωση που αποτελεί τον κοινό παρονομαστή των βασικών συντεταγμένων της σύγχρονης πολιτισμικής βιομηχανίας, πολτοποιώντας και ευτελίζοντας αρχές, ιδέες και αξίες στο όνομα του κέρδους».