Η υπόθεση αγροτικής μεταρρύθμισης στη Ζιμπάμπουε δεν πρόκειται να λυθεί ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα. Τα περιθώρια ανοχής σε μία χώρα, που το 70% του καλλιεργήσιμου εδάφους της γίνεται αντικείμενο υπερεκμετάλλευσης από μία μικρή μειοψηφία η οποία αποτελεί μόνο το 0,7% του πληθυσμού, έχουν στενέψει. Πολύ περισσότερο, όταν το προαναφερόμενο δεν είναι το μόνο δεινό των περίπου 12.000.000 κατοίκων της συγκεκριμένης αφρικανικής χώρας, καθώς η ανεργία ξεπερνά σήμερα το 50% και ο πληθωρισμός τρέχει με ξέφρενους ρυθμούς, της τάξης του 70%...

Την ίδια στιγμή, οι οικονομικά ισχυρές χώρες, με τη Βρετανία να σέρνει πρώτη το χορό των «δημόσιων κατηγόρων», προτιμούν να επιρρίπτουν πάσα ευθύνη στον επί 20 χρόνια ηγέτη της Ζιμπάμπουε, Ρόμπερτ Μουγκάμπε. Σαν να ξεχνούν πως υπήρξαν αποικιοκρατικές δυνάμεις στην περιοχή... Σαν να «λησμονούν» τους επαχθείς όρους της μόνον κατ' επίφαση «βοήθειας» Οργανισμών, που οι ίδιες υπερδυνάμεις ελέγχουν (βλέπε τα περιβόητα «δάνεια» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Παγκόσμιας Τράπεζας κλπ.). Γι' αυτό και αρέσκονται στη δαιμονοποίηση ηγετών, στη δημιουργία «αποδιοπομπαίων τράγων», στη λασπολογία κατά πολιτικών παρατάξεων ή κινημάτων.

Με δεδομένα όλα αυτά, οι ταραχές στη Ζιμπάμπουε μπορεί και να αντιμετωπιστούν προσωρινά με «πυροσβεστικά μέτρα». Ωστόσο, εάν το «κακό» δε χτυπηθεί στη ρίζα του, η κρίση θα ξαναφουντώσει με την πρώτη ευκαιρία, προκαλώντας εξελίξεις τύπου «ντόμινο» και σε άλλες χώρες της λεγόμενης μαύρης ηπείρου, που αντιμετωπίζουν τέτοιες ή παρόμοιες «εκκρεμότητες»...