Με τη μορφή χιονοστιβάδας εξελίσσονται τα γεγονότα στη Γαλλία το Μάη του 1968. Στις 3 Μάη αρχίζουν οι φοιτητικές διαδηλώσεις απ' τη Σορβόνη και ταυτόχρονα οι συγκρούσεις με την Αστυνομία. Η κυβέρνηση αποφασίζει να ακολουθήσει πολιτική πυγμής, εκατοντάδες διαδηλωτές συλλαμβάνονται, η Αστυνομία χτυπάει με ασυνήθιστη βιαιότητα, αρχίζουν οι οδομαχίες στο Παρίσι. Μόνο το βράδυ της 6ης Μάη μετρήθηκαν 481 τραυματίες, εκ των οποίων 279 φοιτητές. Το 61% των Παριζιάνων τάσσονται υπέρ των φοιτητών, μόνο το 16% εναντίον τους.

Στις 10 Μάη έρχεται η «Νύχτα των οδοφραγμάτων». Το απόγευμα εκείνης της μέρας δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές έχουν καταλάβει το κέντρο του Παρισιού. Τώρα, πλέον, στις διαδηλώσεις συμμετέχουν οι μαθητές των λυκείων και οι φοιτητές των επαρχιακών πανεπιστημίων, δε λειτουργεί κανένα εκπαιδευτικό ίδρυμα. Οι διαδηλωτές στήνουν οδοφράγματα για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις της Αστυνομίας. Ακολουθούν άγριες συμπλοκές μέχρι τις 6 τα ξημερώματα. Ο Πρόεδρος Ντε Γκολ ετοιμάζεται να κατεβάσει τα τανκς. Το σχέδιο ματαιώνεται, αφού οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Στις 11 Μάη, όταν στο Προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων γινόταν η συζήτηση για τη χρήση του στρατού, η πανίσχυρη συνδικαλιστική συνομοσπονδία της CGT (όπου δραστηριοποιούνται τα στελέχη του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος), μαζί με την εργατική σοσιαλιστική συνομοσπονδία κηρύσσουν γενική απεργία για τις 13 Μαΐου. Η διαδήλωση εκείνη τη μέρα ήταν, κατά γενική ομολογία, συγκλονιστική, αφού υπολογίζεται ότι πήρε μέρος σ' αυτήν περίπου ένα εκατομμύριο κόσμος.

Από εκείνη τη μέρα η εξέγερση ξεφεύγει από τα όρια των φοιτητών και των πανεπιστημίων, στην πρώτη γραμμή πλέον βρίσκονται οι βιομηχανικοί εργάτες. Το μεσημέρι της 16ης Μάη ο γενικός γραμματέας της CGT Ζορζ Σεγκί ρίχνει το σύνθημα της απεργίας, σχεδόν την ίδια στιγμή οι εργάτες της «Ρενό» καταλαμβάνουν το εργοστάσιο της εταιρίας στο Μπιγιανκούρ του Παρισιού. Στις 5 το απόγευμα οι απεργοί φθάνουν τις 300.000, στις δέκα το βράδυ ξεπερνούν τις 600 χιλιάδες, σε τρία 24ωρα έχουν υπερβεί τα 6 εκατομμύρια, σε πέντε μέρες οι απεργοί υπολογίζονται σε 10 εκατομμύρια. Ο πρωθυπουργός Ζ. Πομπιντού, ανήσυχος, υπογράφει το βράδυ της 16ης Μάη διάταγμα κλήσης των εφέδρων της χωροφυλακής υπό τα όπλα!