Η κατάληξη της ιστορίας για το «βασικό μέτοχο» αποδίδει ακριβώς την πραγματικότητα, σε ό,τι αφορά τη σχέση μεταξύ πολιτικής και ΜΜΕ. Η πραγματικότητα αυτή, στο πλαίσιο της οποίας ασκείται τόσο η καθεστηκυία πολιτική όσο και η δράση των ΜΜΕ, πέρα και έξω από διακηρύξεις και δακρύβρεχτες υποσχέσεις περί «διαφάνειας», έχει ένα μόνιμο και κοινό παρονομαστή (είτε κυβερνά η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ): Τη λεγόμενη «ελεύθερη αγορά».

*

Η ΕΕ, ως εποπτεύουσα αρχή του συστήματος των «νταβατζήδων», με την τελευταία της απόφαση, μετέτρεψε και επισήμως σε κουρελόχαρτο το νόμο της ΝΔ - όπως και τον προηγούμενο του ΠΑΣΟΚ - σχετικά με το ποιος κατέχει ή δύναται να κατέχει ηλεκτρονικά μέσα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μετά από μια τουλάχιστον δεκαετία, κατά την οποία η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ υποκρίνονται ενώπιον του Ελληνα πολίτη ότι φτιάχνουν νόμους ώστε να αποτρέψουν, τάχα μου, τη δυνατότητα στους μεγαλοεπιχειρηματίες που συνεργάζονται με το Δημόσιο να κατέχουν ταυτόχρονα και ΜΜΕ.

Σε όλη αυτή την περίοδο τα «παράθυρα» των εν λόγω ρυθμίσεων ήταν τέτοια και τόσα, που οι πάντες γνώριζαν ότι πρόκειται για ένα θέατρο σκιών. Αλλά τώρα πια η ΕΕ στέρησε τη δυνατότητα στους δικομματικούς εταίρους να καταφεύγουν ακόμα και σε αυτή την πολύ προσφιλή τακτική τους: Αλλα να λένε, άλλα να εννοούν, άλλα να πρεσβεύουν και άλλα τελικά να κάνουν.

*

Η Κομισιόν, αυτό το «δημοκρατικό» όργανο της Ευρώπης τους - προς δόξαν όσων «αριστερών» διακινούν τη θεωρία της «καλής ΕΕ» που θα «αλλάξει» και θα «καλλωπιστεί» - είναι ξεκάθαρη:

Στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει απαγόρευση σε έναν εργολάβο, σε έναν βιομήχανο, σε έναν τραπεζίτη κλπ, να κατέχει ΜΜΕ και παράλληλα να κάνει και τις «μπίζνες» του με το δημόσιο τομέα.

Στον καπιταλισμό δεν υπάρχει κυβέρνηση που θα αποτρέψει έναν καπιταλιστή να ελέγχει ΜΜΕ.

Στον καπιταλισμό κουμάντο στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο δεν κάνει η τάδε ή η δείνα κυβέρνηση, αλλά ο υπέρτατος νόμος της «ελεύθερης οικονομίας» και της «ελεύθερης αγοράς», τουτέστιν οι καπιταλιστές.

*

Με δυο λόγια, στον καπιταλισμό, η διαπλοκή ανάμεσα στα κόμματα που διαχειρίζονται το καπιταλιστικό κράτος και τους καναλάρχες για τους οποίους «δουλεύει» το κράτος (προμηθευτές, εργολάβους, συνεργάτες του Δημοσίου) είναι νόμος!

Επομένως, οι περίτεχνοι τίτλοι με τους οποίους κατά καιρούς η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ντύνουν τα νομοθετήματά τους περί τα ΜΜΕ, είναι περιττοί. Θα μπορούσαν (τουλάχιστον από δω και πέρα, μια και το δούλεμα έφτασε στα όριά του), να επιλέξουν ένα και μόνο τίτλο, κοινό για κάθε σχετικό νομοθέτημα που έφεραν ή θα φέρουν στο μέλλον: «Ο νόμος των νταβατζήδων».