«Διαβάζοντας την εισήγηση του Μπερτινότι, επικεφαλής ενός κόμματος που παίζει καθοριστικό ρόλο στο "Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς", είναι και πρόεδρος του ΚΕΑ, είδα να λέει ότι η "Ευρώπη πέθανε"! Μας θεωρούν εμάς ουτοπικούς επειδή λέμε ότι πρέπει να παλέψουμε για το σοσιαλισμό και ότι ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση. Και δεν είναι ουτοπία αυτό που λένε ότι τα δύο δημοψηφίσματα και οι γερμανικές εκλογές οδηγούν στο θάνατο της Ευρώπης, τώρα μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή! Βέβαια, αυτή η εφικτή Ευρώπη που προβάλλουν δεν έχει ουσιαστικές διαφορές από τη σημερινή Ευρώπη της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης. Τέτοιες αντιλήψεις όμως μπορεί να νοθεύσουν το ριζοσπαστισμό της νεολαίας. Αλλωστε, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς συνειδητά και με επιλογή παίζει αυτό το ρόλο της υπονόμευσης ενός ριζοσπαστισμού που υπάρχει, ενισχύεται και μπορεί να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο αύριο.

Για παράδειγμα, ο Μπερτινότι κάνει λόγο για την ύπαρξη δύο Αριστερών στην Ευρώπη! Υπάρχει, λέει, η "εναλλακτική Αριστερά" του ΚΕΑ κι από κει και πέρα περιγράφει μιαν άλλη Αριστερά που είναι η σοσιαλδημοκρατία, η οποία πρόδωσε τα αριστερά της συνθήματα και υιοθέτησε νεοφιλελεύθερες επιλογές! Μεγαλύτερη κριτική γίνεται στο ότι απέτυχε το "μεγαλύτερο" πείραμα που θα μπορούσε να γίνει στη Γερμανία, ο Σρέντερ να συνεργαστεί με το ΚΕΑ. Ποια είναι δηλαδή η στρατηγική αυτών των κομμάτων στις σημερινές συνθήκες; Είναι η προσωρινά αυτόνομη παρουσία. Εγκαταλείπουν προσωρινά τα σχήματα συνεργασίας με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (στην Ιταλία δεν εγκαταλείπεται), αλλά εν πάση περιπτώσει μιλάνε για μια αυτονομία αυτών των αριστερών σχημάτων έναντι της σοσιαλδημοκρατίας, με κύριο στόχο να ασκήσουν πίεση είτε στη διόρθωση της σοσιαλδημοκρατίας είτε στη διαμόρφωση ενός νέου σχήματος με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας. Για ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα χωρίς την παραδοσιακή ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας. Το πείραμα Γκίζι - Λαφοντέν αυτό υποδηλώνει.

Αν στεκόμαστε σ' αυτά είναι γιατί δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το ζήτημα του ποια απάντηση πρέπει να δώσουμε σήμερα στην πολιτική του ιμπεριαλισμού. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι "ολίγον" πιο προοδευτικό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα ή σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα με κάποιες αριστερές αποχρώσεις, αλλά η σταθερή πάλη σε αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση που η έκβασή της πρέπει να είναι η ανατροπή της πολιτικής εξουσίας της πλουτοκρατίας.

Δε χωράει διαφορετική πολιτική στα πλαίσια του καπιταλισμού. Είναι άλλο πράγμα η απόσπαση ορισμένων κατακτήσεων στα πλαίσια του καπιταλισμού, που είναι δυνατή κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Αυτοί όμως αυτό το θεωρούν εναλλακτική στρατηγική. Και αν θέλετε, οι διαφορές μας μ' αυτές τις δυνάμεις δεν είναι μόνο το ότι εμείς έχουμε πιο ριζοσπαστικά συνθήματα. Θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε το ρεφορμισμό εργατικών και λαϊκών μαζών που αποσπώνται από τη σοσιαλδημοκρατία ή από τα νεοφιλελεύθερα κόμματα.

Εδώ, όμως, στο ΚΕΑ, ποιος είναι ο κορμός και η βάση του; Είναι ο οπορτουνισμός. Δεν είναι σοσιαλδημοκρατικός ρεφορμισμός. Είναι οι δυνάμεις που βγήκαν από τις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος κι απαρνήθηκαν την επιστημονική θεωρία του σοσιαλισμού.

Επομένως, δεν μπορείς να τους κρίνεις με τον ίδιο τρόπο όπως δυνάμεις που θα αποσπαστούν από το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ, λαϊκές, εργατικές, και θα κουβαλάνε μαζί τους μικροαστικές απόψεις. Είναι διαφορετικής ποιότητας προβλήματα. Γι' αυτό και το ιδεολογικό μέτωπο κατά του οπορτουνισμού και των μασκαρεμένων "επαναστατικών" συνθημάτων πρέπει να ενταθεί. Αλλιώς το μέτωπο προς την αστική ιδεολογία, που είναι ο κύριος αντίπαλος, θα είναι αδύναμο».