Με την υιοθέτηση των θέσεων της Εκτελεστικής Επιτροπής - μαζί με τις προσθήκες που αποφάσισε το συμβούλιο των προέδρων των κομμάτων - και την ψήφιση της «Διακήρυξης της Αθήνας», ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του συνεδρίου του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς το περασμένο Σαββατοκύριακο. Στη θέση του προέδρου του ΚΕΑ επανεκλέχτηκε ο Φάουστο Μπερτινότι.

Οι εργασίες του συνεδρίου κύλησαν σε ομαλό κλίμα, με τις όποιες διαφωνίες να λύνονται στη συνεδρίαση της επιτροπής θέσεων και να μη μεταφέρονται στην ολομέλεια. Επικράτησε το σύνθημα διαμόρφωσης της «μεγάλης αριστεράς» της ΕΕ, εμπνεόμενο από τα «όχι» σε Γαλλία και Ολλανδία, τα οποία - κατά τη γνώμη του ΚΕΑ - σηματοδοτούν την αποτυχία της νεοφιλελεύθερης συνταγματικής συνθήκης που βασίστηκε στη διακυβερνητική συνεργασία, και ανοίγουν το δρόμο για ένα «καλύτερο» Ευρωσύνταγμα. Το συνεκτικό στοιχείο των ομιλιών ήταν η αντίθεση σε μια σειρά πρακτικές της ΕΕ (οδηγία Μπολκεστάιν, δικαιώματα μεταναστών) καθώς και η αντίληψη ότι υπάρχουν δύο «αριστερές», η εναλλακτική αριστερά (που μετουσιώνεται στο ΚΕΑ) και η σοσιαλδημοκρατία, οι οποίες πρέπει να προωθήσουν κοινή δράση. Η πρωτοβουλία για την κοινή δράση θα πρέπει να παρθεί από το ΚΕΑ, καθώς η σοσιαλδημοκρατία έχει «χάσει τον προσανατολισμό της», συνεργάζεται με το νεοφιλελευθερισμό και πρέπει να επανέλθει στον αριστερό δρόμο, που άλλωστε την εκφράζει...

Πάντως, η ουσία της πολιτικής του ΚΕΑ παρουσιάστηκε από τον πρόεδρό του, Φ. Μπερτινότι, ο οποίος στην ομιλία του στο κλείσιμο του συνεδρίου, ξεκαθάρισε ότι υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες και διαφορές ανάμεσα στα κόμματα που συμμετέχουν, αλλά «στη βάση της συναίνεσης μπορούμε να έχουμε ενότητα στη δράση». Πέρα για πέρα καθαρό ότι η συμμετοχή στο ΚΕΑ έχει σαν βασική αρχή τη «συναίνεση» (την έκπτωση δηλαδή από τις θέσεις των κομμάτων), προκειμένου να προωθηθεί η κοινή δράση, η περιβόητη «ενότητα της μεγάλης αριστεράς».

Στην εναρκτήρια ομιλία του, ξεκαθάρισε ότι στόχος είναι η «επίτευξη του κοινωνικού και δημοκρατικού συμβιβασμού, μια βάση για την άλλη Ευρώπη...». Το όραμά τους είναι μια συμμετοχική δημοκρατία «που γεννιέται από την εποικοδομητική διαχείριση των συγκρούσεων, κοινωνικών καθώς και ιδεολογικών». Αναγνωρίζοντας - τουλάχιστον - ότι υπάρχουν κοινωνικές συγκρούσεις (έστω και αν δεν τις λέει με το όνομά τους, ταξικές) διακηρύττει με περισσή αγωνιστικότητα το στόχο του ΚΕΑ στην «εποικοδομητική διαχείρισή» τους.

Ο πρόεδρος του ΚΕΑ δεν παρέλειψε να επιβεβαιώσει τη θέση του Αλ. Αλαβάνου, ο οποίος έχει δηλώσει ότι το δίλημμα είναι «νεοφιλελευθερισμός ή καπιταλιστικός μετασχηματισμός», περιγράφοντας και αυτός έναν παρόμοιο «μετασχηματισμό» για την κοινωνία.

Οσο για τη «Διακήρυξη της Αθήνας», πρόκειται για ένα κείμενο - πλαίσιο παράθεσης αιτημάτων σε επιμέρους ζητήματα, σαφώς προσανατολισμένο σε προτάσεις διαχείρισης του καπιταλισμού. Ενα κείμενο που δεν ακουμπάει την ιμπεριαλιστική πολιτική και φύση της ΕΕ, δεν αντιτίθεται στις στρατηγικές της κατευθύνσεις. Επαναλαμβάνει φυσικά την αντίθεση του ΚΕΑ στο νεοφιλελευθερισμό, στην κατάργηση του κοινωνικού κράτους και από αυτή τη σκοπιά κριτικάρει επιμέρους αποφάσεις της ΕΕ.

Οπως αναφέρεται στις πρώτες προτάσεις είναι ένα κείμενο - πρόσκληση σε κοινή δράση των δυνάμεων που «αγωνίζονται να ανατρέψουν τις προτεραιότητες και να αλλάξουν τις πολιτικές που έχουν μέχρι σήμερα υιοθετηθεί»! Από τις πρώτες λέξεις γίνεται ξεκάθαρο ότι η διαφοροποίησή τους από τις δυνάμεις που σε εθνικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο ασκούν την εξουσία έχει να κάνει με ...προτεραιότητες.

Ενα κείμενο γεμάτο μεγαλόστομες δηλώσεις περί εξάλειψης της ανεργίας, της επισφαλούς εργασίας, του κοινωνικού αποκλεισμού, της περικοπής των θέσεων εργασίας, της μεταφοράς επιχειρήσεων σε τρίτες χώρες κλπ., χωρίς ωστόσο ούτε σε ένα σημείο να περιλαμβάνει κριτική απέναντι στον καπιταλισμό (ούτε καν ως όρο). Ετσι, επιμένει να εναποθέτει τις ελπίδες των εργαζομένων «σε έναν άμεσο επαναπροσανατολισμό του προϋπολογισμού και των οικονομικών πολιτικών της ΕΕ» και μια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δημοκρατικά ελεγχόμενη και «στην υπηρεσία της απασχόλησης και της ανάπτυξης».

Κάνουν - στο ΚΕΑ - ότι δε βλέπουν - ή δεν τους συμφέρει να δουν - ότι η απλή αντίθεση σε επιμέρους εκφράσεις του καπιταλιστικού συστήματος δεν πρόκειται να αλλάξει την ουσία, ότι η ιμπεριαλιστική πολιτική που καταργεί εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα δεν καταργείται με κάποιες «απαγορεύσεις» θεσμικές. Για άλλη μια φορά επαναλαμβάνουν ότι η λύση στην πολιτική που θίγει τα δικαιώματα των εργαζομένων βρίσκεται σε θεσμούς και στην ενίσχυση της μη-νεοφιλελεύθερης διαχείρισης του ίδιου συστήματος.

Αλλωστε, ο Φ. Μπερτινότι αναγνώρισε ότι υπάρχουν παραδοσιακές εργατικές τάξεις (πέραν της μίας) και νέοι εργαζόμενοι (που προφανώς δεν ανήκουν στην εργατική (ή τις εργατικές μήπως) τάξη. Μίλησε για «ιστορική αντίθεση» δεξιάς - αριστεράς, για «πολιτική αντίθεση» κυβέρνησης - αντιπολίτευσης και ανακάλυψε μια «νέα διαίρεση που αναπτύσσεται μεταξύ των ανώτερων και των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων»!!! Ο Μπερτινότι, έτσι και αλλιώς, στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση την αποδίδει και για τη λύση της προτείνει τον «εποικοδομητικό συμβιβασμό»! Συμβαδίζει όμως αυτή η άποψη με όλες όσες έχει εκφράσει το ΚΕΑ. Πώς να δει πραγματικές αντιθέσεις, αφού δε βλέπει καπιταλισμό (απλά νεοφιλελεύθερη διαχείριση), δε βλέπει τη διέξοδο στο σοσιαλισμό (αλλά στο μετασχηματισμό της κοινωνίας), δεν παραδέχεται την πάλη των τάξεων (προφανώς τη θεωρεί ξεπερασμένη) και δε δίνει ρόλο στο εργατικό και λαϊκό κίνημα;