ΠΟΙΟΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ; «Η εικόνα... παλιώνει αμέσως. Μια νέα εικόνα τραβάει την προσοχή. Μα επειδή ακριβώς τη βλέπεις χωρίς κόπο, μοιάζει με παιχνίδι. Τη βαριέσαι γρήγορα (...) ακόμη και το χειρότερο έγκλημα, ακόμη και το μεγαλύτερο σκάνδαλο, γρήγορα το συνηθίζει κανείς κι ακόμη πιο γρήγορα το βαριέται. Μια εικόνα μπορεί να είναι χίλιες λέξεις, αλλά όλες αυτές οι λέξεις μαζί σπάνια βγάζουν νόημα (...) μπορεί η εικόνα να φτιάξει υπεύθυνους πολίτες; Ούτε καν πολιτικούς. Η φιλόλογος Κάρολ Ράτερ είχε προτείνει κάτι προ καιρού: να στέλνουμε τους πολιτικούς μας και τα παιδιά μας στο θέατρο. Μονάχα εκεί μπορούν να μάθουν τι πάει να πει υπεύθυνος πολίτης. Ο σαιξπηρικός βασιλιάς Λήρ, μονάχα αφού φεύγει από τον πολιτισμό, βρίσκει μέσα του τον πολίτη. Στους αγρούς, στις θύελλες, βλέπει την άθλια μοίρα των φτωχών που τους σφίγγει σαν βρόχος τον λαιμό κι αναρωτιέται πώς μένουν ζωντανοί. Στις "μαύρες" κωμωδίες του Σαίξπηρ, ένας δούκας, μασκαρεύεται σε καλόγερο, μια επίδοξη καλόγρια, εξαναγκάζεται να θυσιάσει την αγνότητά της και ένας νεόκοπος πολιτικός που διαλαλεί παντού πόσο είναι αδιάφθορος κρύβει μια ανήθικη ιδιωτική ζωή. Οι κυβερνήσεις καταρρέουν από τα σκάνδαλα, οι δικαστές σέρνονται από τη μύτη, η διαφθορά κοχλάζει σαν τους υπονόμους, οι υποκριτές παριστάνουν τους τιμητές και οι αμαρτωλοί στολίζονται σαν άγιοι. Το θέατρο είναι το μόνο μέρος όπου ένα έθνος σκέφτεται φωναχτά μπροστά στον εαυτό του» (ο Ρ. Βρανάς στα «ΝΕΑ»).

ΔΕΚΑΟΚΤΩ ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ: «Ολα προμήνυαν ότι θα ήταν εύκολη αποστολή. Αποδείχτηκε η δυσκολότερη και η τελευταία τους. Ο λόγος για τον βετεράνο ορειβάτη Ντάνιελ Στόλζενμπεργκ και τη γυναίκα του, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους σε ορειβατική αποστολή στα Ιμαλάια, όταν ένα τείχος πάγου τους καταπλάκωσε και το βουνό τους "κατάπιε"» (το ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ»).