Την ίδια μέρα, 3 Νοέμβρη 1998, υπογράφηκε άλλη μια «πράξη» του Συμβουλίου, «για την έγκριση κανόνων που διέπουν την εκ μέρους της Europol λήψη πληροφοριών που προέρχονται από τρίτους», επίσης με έναρξη ισχύος την 1η Γενάρη 1999. Εκεί οριζόταν σαφώς ότι «η Europol μπορεί να συνάπτει συμφωνίες με τρίτα κράτη και τρίτους οργανισμούς ώστε να λαμβάνει πληροφορίες» (άρθρο 2, παρ. 1).

Ομως η λήψη πληροφοριών από μέρους της υπηρεσίας δεν ήταν αρκετή για Ευρωενωσίτες και Αμερικανούς. Ετσι τέσσερις μήνες αργότερα, στις 12 Μάρτη 1999, το Συμβούλιο της ΕΕ προχωρά σε νέα «πράξη», αυτή τη φορά «για την έγκριση κανόνων που αφορούν τη διαβίβαση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα από την Europol σε τρίτα κράτη και οργανισμούς».

Αρθρο 2, παρ. 1: «Η Europol μπορεί (...) να διαβιβάζει δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα σε τρίτο κράτος ή οργανισμό βάσει οποιουδήποτε από τα ακόλουθα:

α) συμφωνίας μεταξύ της Europol και τρίτου κράτους ή οργανισμού (...)

β) κατ' εξαίρεση, όταν ο διευθυντής θεωρεί ότι η διαβίβαση των δεδομένων είναι απολύτως αναγκαία

- για τη διασφάλιση των βασικών συμφέροντος των ενδιαφερομένων κρατών - μελών, στα πλαίσια των σκοπών της Europol,

- προκειμένου να προληφθεί ένας επικείμενος κίνδυνος εγκλήματος».

Δηλαδή, η ΕΕ άνοιγε από το 1998 το δρόμο για την παράδοση δεδομένων υπηκόων της ΕΕ σε τρίτους, ακόμα και χωρίς την τυπική συμφωνία, μόνο με τη γενικόλογη επίκληση κάποιου «κινδύνου».

Επιπρόσθετα το άρθρο 6 της «πράξης» αυτής ξεκαθαρίζει ότι θα ανταλλάσσονται με αυτούς τους «τρίτους», στοιχεία και για τα πολιτικά «πιστεύω» των υπηκόων της ΕΕ: «Η διαβίβαση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που αποκαλύπτουν φυλετική προέλευση, πολιτικά φρονήματα ή θρησκευτικές ή άλλες πεποιθήσεις, ή που αφορούν την υγεία και τη σεξουαλική ζωή, όπως αναφέρονται στο άρθρο 6 της σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης, της 28ης Γενάρη 1981, για την προστασία των προσώπων από την ηλεκτρονική επεξεργασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, θα περιορίζεται στις απολύτως αναγκαίες περιπτώσεις (...)» Πιστευτόν, ε;

Ηταν δε τόση η πρεμούρα τους να ξεκινήσει άμεσα η νομότυπη αποστολή ευρωενωσιακών φακέλων στις ΗΠΑ, ώστε αυτή τη φορά, ως ημερομηνία έναρξης ισχύος των «κανόνων» της «πράξης» έδωσαν «την επομένη της θέσπισής τους» και όχι μερικούς μήνες αργότερα, όπως είχε συμβεί με προηγούμενες «πράξεις» του Συμβουλίου.