Για τη «γειτονιά των αγγέλων» ταξιδεύει από χτες ο μεγάλος κομμουνιστής σκηνοθέτης, επίτιμος πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, Στέλιος Τατασόπουλος, η κηδεία του οποίου θα γίνει σήμερα στις 11 το πρωί από το Γ` Νεκροταφείο.

Με το έργο του ο Στ. Τατασόπουλος έδινε «χαστούκι» σε μια κοινωνία που πλήγωνε, στηλίτευε την κοινωνική αδικία, εμπνεόταν από την ταξική πάλη. Τα ιδανικά του κομμουνισμού διαπερνούσαν κάθε δραστηριότητά του, καθοδηγούσαν κάθε βήμα του προσωπικό ή επαγγελματικό.

Ο Στέλιος Τατασόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1908. Οι γονείς ώθησαν από μικρά τα τρία τους αγόρια στον αθλητισμό. Αλλά και οι τρεις οφείλουν επίσης στον πατέρα τους τον ανθρωπισμό που ανέπτυξαν από νωρίς και τη διαμόρφωση ενός ηθικού χαρακτήρα, με αρχές και υψηλά ιδεώδη, με πίστη στις μεγάλες αξίες του ανθρώπου.

Η πατρική διδασκαλία εμφύσησε στα αγόρια τη βαθιά ανάγκη να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και να θέτουν το κοινό συμφέρον υπεράνω του προσωπικού. Ο πατέρας τους καθοδήγησε τα παιδιά και τον Στέλιο στους ανηφορικούς δρόμους των σοσιαλιστικών ιδεών, ιδέες που υπηρέτησε η οικογένεια με συνέπεια και θάρρος σε όλη της τη ζωή.

Ο Στ. Τατασόπουλος, παράλληλα με τις σπουδές του και τις αθλητικές του επιδόσεις, είχε κλίση στη λογοτεχνία και στη ζωγραφική. Εκείνο όμως που κυριολεκτικά τον αιχμαλώτισε ήταν η Δραματική Τέχνη και ιδιαίτερα ο κινηματογράφος.

Σπούδασε υποκριτική κινηματογράφου κοντά στον Δημήτρη Ροντήρη, τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Δημήτρη Γιαννίδη, στη σχολή «DAG FILM» των αδελφών Γιαζιάδη. Το 1929 έφυγε για το Παρίσι, όπου σπούδασε κινηματογράφο. Το 1931 επέστρεψε στην Ελλάδα και γύρισε την κοινωνικοπολιτική ταινία «Κοινωνική Σαπίλα». Η ιστορικός του ελληνικού κινηματογράφου Αγλαΐα Μητροπούλου θεώρησε την ταινία αυτή σαν το πρώτο δείγμα κοινωνικής κριτικής στον ελληνικό κινηματογράφο.

Το 1933 ξαναγύρισε στο Παρίσι για σπουδές κινηματογραφικής σκηνοθεσίας, πήρε το δίπλωμά του το 1937 και συνέχισε να εργάζεται σαν τεχνικός και βοηθός σκηνοθέτη. Στο Παρίσι έμεινε ως το 1939.

Ο πόλεμος τον αναγκάζει να γυρίσει στην Αθήνα, στη διάρκεια της κατοχής ιδρύει το Σωματείο Καλλιτεχνών Κινηματογράφου. Το 1952, μετά από χρόνια σιωπής, σκηνοθέτησε την ταινία «Μαύρη Γη» που πήρε το πρώτο βραβείο καλύτερης ταινίας εκείνης της χρονιάς. Το Δεκέμβρη του 1973 μέσα σε ατμόσφαιρα φόβου και τρομοκρατίας καμιά εικοσαριά σκηνοθέτες είχαν ραντεβού σε ένα γραφείο στην Παναγή Κυριακού. Εκεί παρά το στρατιωτικό νόμο μαζεύτηκαν και υπέγραψαν το καταστατικό της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, της οποίας πρώτος πρόεδρος ορίστηκε ο Ορέστης Λάσκος.

Το ΔΣ της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών είχε ανακηρύξει τον μεγάλο Ελληνα δημιουργό ομόφωνα επίτιμο πρόεδρό της. Αναφορικά με το έργο του τόνιζε σε ανακοίνωσή της: «Ο Στέλιος Τατασόπουλος είναι η μεγαλύτερη υποθήκη της υπόστασης του Ελληνικού Κινηματογράφου. Στην περίπτωση αυτού του ανθρώπου συμβαίνει κάτι συγκλονιστικό. Ολο το κίνημα του παγκόσμιου νεορεαλισμού, πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να τον είχε ανακηρύξει σαν έναν από τους μεγάλους δασκάλους του. Είναι τόσα πολλά που αφήνει πίσω της η διαδρομή του Στέλιου Τατασόπουλου που οι άνθρωποι του κινηματογράφου πρέπει να κοπιάσουν πολύ για να αποτιμήσουν το έργο του».