Το πρόβλημα αρχίζει όταν ο υπουργός Γ. Παπανδρέου, καλυπτόμενος πίσω από τον ιδιότητα του πολίτη, επιχειρεί να επιβάλει την παραπάνω πολιτική, διαμορφώνοντας συγκεκριμένα κοινωνικά πρότυπα. Κοινωνικά πρότυπα που αντιμετωπίζουν τη μαστούρα, τη ναρκοεξάρτηση, τον εθισμό και τη ναρκοαποβλάκωση σαν "δικαίωμα", "ελεύθερη επιλογή" και "προσωπική υπόθεση" του καθενός... Το πρόβλημα αρχίζει όταν ο υπουργός Γ. Παπανδρέου πατάει επάνω στην καρέκλα του και τη χρησιμοποιεί ως "τηλεβόα", για να διαφημίσει την αντίληψη περί νομιμοποιημένης αποχαύνωσης. Γι' αυτό, το δεύτερο λόγο, ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να είναι υπουργός.

Ας γίνουμε συγκεκριμένοι: Αν πραγματικά ενδιαφέρονται οι κρατούντες για την αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών, ας δώσουν χρήματα για να φτιαχτούν παντού κέντρα απεξάρτησης, που σήμερα κλείνουν λόγω της οικονομικής τους πολιτικής. Ας φτιάξουν υγειονομικά κέντρα εισαγωγής και φροντίδας των ατόμων που έχουν "πέσει στο λούκι". Ας φτιάξουν κέντρα επανένταξης και επαγγελματικής αποκατάστασης αυτών των ανθρώπων. Ας φτιάξουν ένα νομικό οικοδόμημα όπου ο ναρκομανής δε θα αντιμετωπίζεται ως εγκληματίας, αλλά ως ασθενής. Ας φτιάξουν ένα νομικό οπλοστάσιο που θα τιμωρεί αμείλικτα τους εμπόρους του θανάτου και δε θα τους αθωώνει. Και πάνω απ' όλα, ας αντιμετωπίσουν τις κοινωνικές αιτίες της σύγχρονης αυτής μάστιγας.

Ε, όχι λοιπόν. Αυτή αθλιότητα δε θα περάσει. Δε θα περάσει η "με το νόμο" αποχαύνωση και ναρκουποταγή. Ο ελληνικός λαός δε θα το επιτρέψει. Το λαϊκό κίνημα πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, διεκδικώντας την εφαρμογή μιας πολιτικής, που πραγματικά θα στρέφεται εναντίον της ναρκοεξάρτησης και αποκαλύπτοντας το λαθεμένο και υποκριτικό δρόμο των θεωριών περί "νόμιμης" ναρκουποτέλειας.