Η τρομοκρατία σε βάρος των κομμουνιστών, αριστερών και προοδευτικών πολιτών, που δεν ενέπνεαν καμιά εμπιστοσύνη στο αμερικανόδουλο καθεστώς, εντάθηκε ακόμη περισσότερο μετά το κλείσιμο των εφημερίδων του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Οι διώξεις μάλιστα, όπως φαίνεται από τον Τύπο της εποχής, επεκτάθηκαν και σε πολίτες - ψηφοφόρους του Κέντρου. Το φαινόμενο δεν ήταν παράλογο, παρά το γεγονός ότι το Κέντρο είχε ενώσει τις δυνάμεις του με τη Δεξιά ενάντια στο προοδευτικό, αριστερό, κομμουνιστικό κίνημα της χώρας. Τις διώξεις τις ασκούσε ο κρατικός μηχανισμός στον οποίο κυριαρχούσαν δεξιά, ακροδεξιά, φασιστικά στοιχεία που εκδήλωναν υπερβάλλοντα ζήλο εκτελώντας το... θεάρεστο έργο τους. Το Νοέμβρη και Δεκέμβρη του '47 στις σελίδες του "ΒΗΜΑΤΟΣ" φιλοξενούνται συχνά - πυκνά καταγγελίες με στοιχεία, ότι φιλελεύθεροι αξιωματικοί και οπλίτες στέλνονται στη Μακρόνησο. Η εφημερίδα καλεί συνεχώς το κόμμα των φιλελευθέρων - στις τάξεις του οποίου ανήκε άλλωστε ο πρωθυπουργός Θ. Σοφούλης - να πάρει θέση και να βάλει τέρμα στην κατάσταση. Η θέση της εφημερίδας βεβαίως δεν ήταν να τεθεί τέρμα στην κατάσταση των στρατοπέδων συγκέντρωσης - και της Μακρονήσου ειδικότερα. Είχε συντελεστεί αλλαγή σε σχέση με όσα έγραφε στο παρελθόν όπου, αν και δε ζητούσε ευθέως την κατάργηση του κάτεργου, εντούτοις επέκρινε τη λειτουργία του και στιγμάτιζε όσους το εμπνεύστηκαν. Τώρα για το "ΒΗΜΑ" η Μακρόνησος ήταν καλή για τη... φιλοξενία κομμουνιστών, αλλά κόλαση για τους φιλελεύθερους. Να τι έγραφε στις σελίδες του στις 6/12/1947. "Ημείς ουδέποτε είπαμε ότι οι αποδεδειγμένως κομμουνισταί δεν πρέπει να στέλλωνται εις τη Μακρόνησο. Είπαμε απλώς ότι δεν πρέπει να στερούνται του δικαιώματος να πολεμήσουν διά την πατρίδα των και δεν πρέπει να στιγματίζονται αξιωματικοί μη κομμουνισταί, τους οποίους κομματικαί και αστυνομικαί σκευωρίαι θέλουν καλά και σώνει να χαρακτηρίζουν ως κομμουνιστάς ή κρυπτοκομμουνιστάς". Το ταξικό ένστικτο της εφημερίδας δεν της άφηνε περιθώρια για ταλαντεύσεις.

Η τραγικότερη ίσως στιγμή στην ιστορία της Μακρονήσου, είναι, το μακελειό που οργάνωσαν το αμερικανόδουλο καθεστώς των Αθηνών και οι βασανιστές των κρατουμένων στις 29 Φλεβάρη - 1 Μάρτη του 1948. Ο αστικός Τύπος της εποχής σύσσωμος - χωρίς το ενδιαφέρον για έρευνα και στοιχειώδη αντικειμενική προσέγγιση των γεγονότων - παρουσιάζει το θέμα στις σελίδες του σύμφωνα με την επίσημη προπαγανδιστική πληροφόρηση της κυβέρνησης και του υπουργείου των Στρατιωτικών. "Οι κομμουνισταί επροκάλεσαν ταραχάς εις τη Μακρόνησον", έγραφαν "ΤΑ ΝΕΑ", την 1/3/1948. Στους κομμουνιστές απέδιδαν την ευθύνη των γεγονότων και οι υπόλοιπες εφημερίδες της ίδια μέρας, πληροφορώντας τους αναγνώστες τους ότι αποκαταστάθηκε η τάξη διά των όπλων. Η ίδια γραμμή αντιμετώπισης του θέματος χαρακτηρίζει τα ρεπορτάζ και των επομένων ημερών. Σταχυολογούμε ορισμένα από αυτά: "Ο κομμουνισμός - έγραφε η Ακρόπολις στις 2/3/1948 - έχει βάλει τα δυνατά του να προξενήσει όποιαν αναστάτωσιν και ζημίαν μπορεί. Αυτό αποδεικνύουν τα γεγονότα της Μακρονήσου όπου οι μη "αποτοξινωθέντες" ακόμη κομμουνισταί στρατιώται έκαμαν στάσιν". Στο ίδιο πνεύμα η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", στις 4/3/1948 έγραφε: "Κάθε πραγματικός έλλην λυπείται βαθύτατα δι' όσα συνέβησαν εις την Μακρόνησον. Μερικά μολυσμένα από το κομμουνιστικόν μικρόβιον και αθεραπεύτως νοσούντα άτομα εστασίασαν πριν επενεργηθή η θεραπεία, η οποία συντελείται εκεί, με μεγάλην υπομονήν και πάσαν φροντίδαν. Εστασιάσαν και επατάχθησαν... Η ελληνική Πατρίς μαχομένη έναν υπέρτατον αγώνα υπάρξεως ηναγκάσθη να λάβη μέτρα σκληρά. Οφειλε να τα λάβη... Οι μεν αδιόρθωτοι θα γνωρίζουν του λοιπού ότι θα είναι αδύνατον ν' αποφύγουν τας κυρώσεις, όπως γνωρίζουν και οι καλοί ότι τους περιμένει με τεταμένη τη φιλικήν χείρα ολόκληρος ο ελληνικός λαός". Μόνη εξαίρεση στην ομοφωνία του Τύπου της εποχής υπήρξε η εφημερίδα "ΜΑΧΗ" η οποία, στις συνθήκες που επικρατούσαν και που στερούσαν τη δυνατότητα πληροφόρησης, αφήνει στο ρεπορτάζ της, στις 8/3/1948 να διαφανεί με σαφήνεια πως η αλήθεια δε βρίσκεται στους ισχυρισμούς της κυβέρνησης των Αθηνών. "Η Κοινή γνώμη - έγραφε η ΜΑΧΗ - έχει την αξίωση να δώσει η κυβέρνηση μια αναλυτικότερη έκθεση των γεγονότων, ώστε να ικανοποιηθούν ορισμένες απορίες και ερωτήματα που αυτόματα δημιουργούνται στον καθένα. Κι ακόμα η κοινή γνώμη έχει την αξίωση να γίνει μια εξονυχιστική ανάκριση, ώστε να γνωσθή ολόκληρη η αλήθεια σχετικά με τις αιτίες και τις αφορμές και με τους υπεύθυνους και υπαίτιους για τα γεγονότα που συνέβησαν στη Μακρόνησο".