Πλήρεις απαντήσεις, για ενέργειες που συμβαίνουν στο "σκοτάδι", όπως αυτή της έκρηξης έξω από το γραφείο της υπουργού Ανάπτυξης, είναι μάλλον αδύνατο να δοθούν την ώρα μάλιστα που τα γεγονότα είναι ακόμα "ζεστά".

Αν η κυβέρνηση θέλει να πείσει ότι η βόμβα ήταν απειλή για το αυταπόδεικτο καλό έργο της και αυτήν την απειλή την αντιμετωπίζει αποφασιστικά με τη δήλωση ότι θα συνεχίσει αυτό το έργο, τότε πρέπει να περιμένουμε ως, επίσης, αυτοδίκαιη την επέκταση του καθεστώτος στρατιωτικού νόμου και σε άλλες περιοχές εκτός Χαλκιδικής; Αν η κυβέρνηση ταυτίζει τον εαυτό της με τον κυρίαρχο λαό, αυτό σημαίνει ότι τα όποια αίσχη της πολιτικής της θα τα συνεχίσει ισχυριζόμενη ότι αυτή είναι η λαϊκή εντολή;

Η κυβέρνηση έχει απαντήσει με την πράξη της καταφατικά και στα δύο, πολύ πριν σκάσει η βόμβα. Γνωρίζει, βέβαια, όπως πολύ πριν απ' αυτήν η ίδια η αστική τάξη όταν επιλέγει τους πολιτικούς που θα την εκπροσωπούν, ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Ξέρει πως το ίδιο το λαϊκό βίωμα, πολύ πριν συναντήσει μια επαναστατική θεωρία και αναχθεί σε ανάλογη συνείδηση και δράση, έχει απορρίψει ως γελοίους τέτοιους ισχυρισμούς. Γιατί τους χρησιμοποιεί; Πρώτον, γιατί γνωρίζει όπως και τα αφεντικά της ότι η αστική κυριαρχία δεν είναι αιώνια. Δεύτερον, γιατί σαν συνέπεια του πρώτου, γνωρίζει πως στη σημερινή φάση κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής που έχει εντολή να εφαρμόσει είναι το "ό,τι φάμε κι ό,τι αρπάξουμε". Τρίτον γιατί γνωρίζει, περισσότερο κι απ' ό,τι η ίδια η εργατική τάξη έχει συνείδηση γι' αυτό, πως απέναντί της έχει πράγματι μία "βόμβα". Γνωρίζει πως η "κοινωνική έκρηξη" που μια δεκαετία τώρα περιγράφουν στα κείμενά τους οι 45 πολυεθνικές της Ευρώπης, δεν είναι μία φανταστική απειλή. Είναι η αναγκαστική κατάληξη της πίεσης που ασκείται στα λαϊκά στρώματα, πριν απ' όλα στους εργαζόμενους.

Αυτήν τη "βόμβα" θέλει να αντιμετωπίσει όταν ταυτίζει τον εαυτό της με το λαό κι όταν στο όνομα του λαού παίρνει το ένα αυταρχικό μέτρο μετά το άλλο. Δυστυχώς γι' αυτήν και τους οικονομικούς εντολοδόχους της, στην ιστορία των ταξικών κοινωνιών υπάρχει πράγματι ένας μονόδρομος. Της ανάπτυξης - παρά τα ζικ ζακ - της λαϊκής πάλης και συνείδησης, του μαζικού, οργανωμένου και συντονισμένου παλλαϊκού αγώνα, με τη συγκρότηση του λαϊκού μετώπου, που τελικά οδηγεί στην αναπόφευκτη ανατροπή. Αυτή η πάλη εκδηλώνεται καθημερινά στο φως της μέρας και έχει ιστορικά αποδείξει πως έχει ισχύ απείρως μεγαλύτερη από ένα κιλό δυναμίτη.