Η απάντηση αυτή είναι η "εκσυγχρονισμένη" εκδοχή της θεωρίας της "ψωροκώσταινας", μιας θεωρίας που καλλιεργήθηκε συστηματικά από την άρχουσα τάξη της χώρας μας, από τότε που έκανε τα πρώτα του βήματα το ελληνικό κράτος. Λένε, λοιπόν, ότι μια μικρή και φτωχή χώρα, χωρίς δικούς της πόρους, όπως η Ελλάδα, για να επιβιώσει έχει ανάγκη την "προστασία" των εκάστοτε "μεγάλων δυνάμεων". Ηταν, και συνεχίζει να είναι, μια θεωρία που έδινε και δίνει κάλυψη στην πολιτική της πρόσδεσης στο ιμπεριαλιστικό άρμα και της εξάρτησης και διαπλοκής του κεφαλαίου στην Ελλάδα με το ξένο κεφάλαιο, με το φόβητρο ότι μακριά απ' αυτούς τους "προστάτες", μας περιμένουν τα χειρότερα. Θα πρέπει πάντως και για ιστορικούς λόγους να σημειωθεί ότι τη θεωρία της "ψωροκώσταινας" την αντιπάλεψε συστηματικά και με επιστημονικό τρόπο το ΚΚΕ από την ίδρυσή του, αποδεικνύοντας με πλήθος στοιχείων ότι η Ελλάδα μπορούσε να έχει μια διαφορετική πορεία απ' αυτήν που της επέβαλλαν οι επικυρίαρχοι ιμπεριαλιστές και η εθελόδουλη αστική τάξη της χώρας, αν αξιοποιούσε και ανέπτυσσε τις δικές της πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες. Αξίζει μάλιστα να υπενθυμίσουμε ότι ορισμένοι κορυφαίοι επιστήμονες, απ' το χώρο της Αριστεράς, πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή αυτές τις απόψεις τους. Θεωρήσαμε αναγκαία αυτή την ιστορική αναδρομή για να επισημάνουμε ότι αυτή η διαμάχη, για το αν μπορεί ή όχι η Ελλάδα να επιβιώσει χωρίς τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, έχει και παρελθόν αλλά και ταξικό χαρακτήρα. Για την άρχουσα τάξη δεν μπορεί, αλλά για το λαό μπορεί.

* * *

Μπορεί, όμως, η Ελλάδα να αναπτύξει ισότιμες σχέσεις με τις ισχυρότερες απ' αυτήν χώρες; Η απάντηση είναι "ναι", αν όμως αξιοποιήσει όλες τις παραγωγικές της δυνατότητες και αυτό μπορεί να γίνει μόνο έξω από την ΕΕ και με μια άλλη πολιτική. Πρέπει, εδώ, να υπενθυμίσουμε ότι πολλές από αυτές τις δυνατότητες θυσιάστηκαν ακριβώς στο βωμό της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι η αγροτική παραγωγή που συρρικνώθηκε δραματικά στα πλαίσια της προσαρμογής στην Κοινή Αγροτική Πολιτική, πολλές από τις παραδοσιακές καλλιέργειες εξαφανίστηκαν ή τείνουν να εξαφανιστούν. Είναι ακόμη σημαντικοί και παραδοσιακοί κλάδοι της βιομηχανίας που δέχτηκαν οδυνηρά πλήγματα από τις πολιτικές της ΕΕ, όπως η χαλυβουργία με το σχέδιο Νταβινιόν, η κλωστοϋφαντουργία, η τσιμεντοβιομηχανία, η ναυπηγική βιομηχανία... Ακόμη, η συμμετοχή στην ΕΕ οδήγησε στη μείωση, ή στη διακοπή των οικονομικών, εμπορικών σχέσεων με τρίτες χώρες και κυρίως με τις γειτονικές βαλκανικές και τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Να θυμηθούμε, μόνο, ότι η Ελλάδα, μια χώρα αυτάρκης όσον αφορά την αγροτική της παραγωγή, έφτασε σε σημείο να είναι ελλειμματική εξαιτίας των κοινοτικών δεσμεύσεων.

* * *

Σταθήκαμε σήμερα μόνο σε μια πλευρά αυτής της διαμάχης, υπάρχουν όμως και άλλες πλευρές οικονομικές και πολιτικές, για τις οποίες θα επανέλθουμε στα επόμενα σημειώματά μας.

Δ. Π.