Η Τουρκία στις αρχές της δεκαετίας του '50, όταν το Κυπριακό άρχισε να φουντώνει και να παίρνει διαστάσεις, ακολούθησε παρελκυστική πολιτική τακτική, κυρίως, απέναντι στην Ελλάδα. Υψηλόβαθμοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι της διαβεβαίωναν κατηγορηματικά Ελληνες συναδέλφους τους πως δεν υπήρχε τουρκικό ενδιαφέρον για την Κύπρο - και τη λύση που θα δινόταν - κι ότι το ζήτημα αυτό ήταν ελληνοβρετανική υπόθεση. Για παράδειγμα, αυτό ήταν το περιεχόμενο των θέσεων για το Κυπριακό που ανέλυσε ο Τούρκος πρωθυπουργός Μεντερές στον Ελληνα μονάρχη Παύλο και στη σύζυγό του Φρειδερίκη, όταν οι τελευταίοι επισκέφθηκαν την Τουρκία τον Ιούνη του '52 (Βασίλισσα Φρειδερίκη: "Μέτρον Κατανοήσεως", εκδόσεις "Βιβλιομεταφραστική", 1971, σελ. 198).

Από την άλλη όμως, δεν έλειπαν και οι δηλώσεις με αντίθετο περιεχόμενο. Λόγου χάρη, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Κιοπρουλού, σε δήλωσή του στην εφημερίδα "Χουριέτ" τον Απρίλη του 1951, δεν άφησε αμφιβολίες για τις προθέσεις της χώρας του: "Η γεωγραφική θέση της Κύπρου σχετικώς προς την Τουρκία - είπε - η παρουσία εκεί μάζης ομογενών μας και οι ιστορικοί μας δεσμοί, καθιστούν, φυσικά ζωηρόν το ενδιαφέρον μας διά την Κύπρον. Δε βλέπομεν τον λόγον αλλαγής της σημερινής νομικής θέσεως της νήσου, αλλά εάν τεθή σοβαρόν ζήτημα αλλαγής της καταστάσεως αυτής δεν είναι δυνατόν να επιτρέψωμεν, όπως γίνη αυτή κατ' αντίθετον προς τα δίκαιά μας τρόπον" ("Βήμα" 22/4/1951 και Σπ. Λιναρδάτου: "Από τον εμφύλιο στη χούντα", τόμος Α' σελ. 349).

Η τακτική αυτή της Τουρκίας είχε αποτελέσματα, δεδομένου ότι η ελληνική πλευρά συνειδητοποίησε πολύ αργά - και προπαντός εμπράκτως - τις προθέσεις της γειτονικής χώρας. Είναι όμως γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση πως η όποια εμπλοκή της Τουρκίας στο Κυπριακό δε θα ήταν αυτή που γνωρίζουμε, τόσο στο ξεκίνημά της όσο και στην εξέλιξή της, αν δεν υπήρχε από πίσω η ενθάρρυνση, η ενίσχυση και η καθοδήγηση των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης, δηλαδή της Αγγλίας και των ΗΠΑ.