"...Στην κατοχή υπήρξε ένα μεγάλο αγκάλιασμα όλων των πνευματικών ανθρώπων. Οι εικαστικοί δημιουργοί ήταν δεμένοι με τους λογοτέχνες, τους ανθρώπους του θεάτρου, αλλά και της μουσικής, σε μικρότερο βέβαια βαθμό. Οι δυσκολίες ήταν πολλές. Υπήρχαν έντονα προβλήματα επιβίωσης, που ανάγκασαν τον Τάσσο να ασχοληθεί και με άλλες δουλιές. Αργότερα στρέφεται στην εικονογράφηση βιβλίων. Εικονογραφεί και διακοσμεί πλήθος βιβλίων με ποικίλο χαρακτήρα. Ηταν πολύ παραγωγικός και δούλευε ασταμάτητα. Αυτό τον έσωσε εκείνες τις δύσκολες ώρες. Από το 1952 τα πράγματα κάπως ηρεμούν. Η ένταση των προηγούμενων χρόνων δίνει τη θέση της σε ένα γαλήνεμα".

Στα χρόνια της δικτατορίας, ο Τάσσος επανέρχεται στην ασπρόμαυρη ξυλογραφία. Χαράζει σε πίνακες που φτάνουν το μήκος ενός μέτρου.

"...Δουλεύοντας το τεράστιο σχήμα άρχισε να βλέπει τη μεγάλη σύνθεση. Αυτά τα χρόνια θα μπορούσαμε να πούμε ότι έκανε ένα εικαστικό ρεπορτάζ. Κάθε φορά που έβλεπε σε μια εφημερίδα ένα γεγονός, το μετέφερε αμέσως στο ξύλο. Τα γεγονότα βέβαια που συνέβαιναν γύρω μας, επηρέασαν τη δημιουργία του σε όλες τις εποχές. Και πάντα με σημείο αναφοράς τον άνθρωπο. Σαν δημιουργός, ο Τάσσος είχε πάντα αγωνία. Χάλαγε πολύ εύκολα τη δουλιά του, όταν κάτι δεν του έβγαινε καλά και το έδινε το ξύλο στο μαραγκό για πλάνισμα. Το μεσαίο τμήμα της σύνθεσης "17 Νοέμβρη 1973" το έκανε τρεις φορές και πήγε τρεις φορές στο μαραγκό για να το πλανίσει".

(Απόσπασμα από τη συνέντευξη της συντρόφου της ζωής του, ζωγράφου Λουκίας Μαγγιώρου, στο "Ριζοσπάστη" 8/10/98).