Και γεννιέται το ερώτημα: Δεν μπορούν να μπαίνουν τέτοια αιτήματα από το κίνημα; Είναι αποπροσανατολιστική τακτική; Εδώ δεν πρόκειται για τακτική αλλά για στρατηγική. "Δεν πρόκειται πια για φάρμακα απλώς οικονομικά ή τεχνικών διαχείρισης, αλλά για πολιτικές επιλογές", διατείνεται το άρθρο. Το κύριο λοιπόν δεν είναι οι άμεσοι στόχοι πάλης, αλλά η στρατηγική για την καπιταλιστική ενοποίηση, την ΕΕ που δεν αμφισβητείται. "Να σπάσουμε τον κλοιό των κριτηρίων σύγκλισης και του συμφώνου σταθερότητας... να ποιο είναι το στοίχημα" αναφωνεί ο αρθρογράφος. Μήπως μια μερίδα της ηγεσίας του ΣΥΝ, η ηγεσία του ΔΗΚΚΙ, το φόρουμ των "Αριστερών οικονομολόγων", διάφορες άλλες δυνάμεις δεν αντιπαρατάσσουν και στη χώρα μας μια τέτοια πορεία προς την ΟΝΕ; Κατ' επανάληψη έχει ακουστεί η φορολόγηση του "κερδοσκοπικού" κεφαλαίου, το 35ωρο χωρίς μείωση του μισθού, τα κοινωνικά επιδόματα κλπ. "ΟΝΕ με κοινωνικό πρόσωπο τη λένε"! Βεβαίως, για να χαράξει σωστή ταχτική το εργατικό κίνημα πρέπει να έχει και σωστή στρατηγική, αλλά να συνυπολογίζει και ορισμένους άλλους αντικειμενικούς παράγοντες. Οπως το αναπόφευκτο της όξυνσης των αντιθέσεων σε συνδυασμό με την όξυνση του ανταγωνισμού, το αναπόφευκτο των κρίσεων, το αναπόφευκτο της ταξικής πάλης και τη νομοτελειακή εξέλιξη των κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών, που σημαίνει ότι είναι αναπόφευκτο το πέρασμα στην ανώτερη κοινωνική βαθμίδα, το σοσιαλισμό. Την κοινωνία στην οποία θα εξαλειφθούν η εκμετάλλευση και τα δεινά της για την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές μάζες. Αλλά αυτό το πέρασμα μπορεί να γίνει μόνο με τη συνειδητή πολιτική δράση του εργατικού κινήματος, γι' αυτό και πρέπει να ωριμάζει μέσα από την πάλη, ώστε στη δοσμένη στιγμή που οι αντικειμενικές συνθήκες (κρίση την οποία το κεφάλαιο θα αδυνατεί να την αντιμετωπίσει γιατί θα αδυνατεί να αντιμετωπίσει και τη δράση των μαζών) εμφανιστούν, να είναι ικανό να ανατρέψει το σύστημα. Σε ό,τι αφορά το εργατικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα, μπορεί και πρέπει να διεκδικεί τέτοιους στόχους πάλης, που να οδηγούν σε ρήξεις με τα μονοπώλια για τη βελτίωση της ζωής των λαϊκών μαζών στον καπιταλισμό, αλλά όχι σαν τον τελικό του σκοπό και αυτό για δύο λόγους. Ο ένας λόγος είναι ότι το κεφάλαιο, ό,τι παραχωρήσεις και αν κάνει τις ξαναδιεκδικεί και τις ξανακερδίζει, αν όχι όλες, κάποιες απ' αυτές. Το ζούμε στις μέρες μας με την πολιτική ανατροπής κατακτήσεων και αφαίρεσης δικαιωμάτων. Μεταφέρει τις συνέπειες της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, ενώ στην πορεία προς την καπιταλιστική ενοποίηση, προκειμένου να ανταγωνίζεται με καλύτερους όρους τα άλλα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα, σ' αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να ακολουθεί άλλη μορφή διαχείρισης. Επομένως και η άρχουσα τάξη της Ελλάδας έχει επιλέξει την προσαρμογή στην ΕΕ και την ΟΝΕ, και επιβάλλει την ίδια αντιδραστική πολιτική, μέσω των πολιτικών της εκφραστών και των κυβερνήσεων. Γι' αυτό και μια διαφορετική πολιτική διαχείρισης στις σύγχρονες συνθήκες είναι ουτοπία. Και άλλος λόγος, ο κυριότερος, είναι ότι λύση των λαϊκών προβλημάτων, όπως της ανεργίας, της λιτότητας, της κοινωνικής προστασίας κλπ., και συνύπαρξη και δράση του κεφαλαίου, είναι πράγματα ασυμβίβαστα. Επομένως, δεν υπάρχει άλλη αντίθετη πολιτική στο νεοφιλελευθερισμό που να απαντά από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών πέρα από το μονόδρομο της ταξικής πάλης, που διεκδικώντας στόχους για βελτίωση της θέσης τους, θα διεκδικεί και θα επιδιώκει ρήξεις με τα μονοπώλια ως την ανατροπή κάθε πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού και της εξουσίας του κεφαλαίου.

Σ.