Το χαρακτικό έργο του Τάσσου δεν αναλύεται έτσι, με τη συμμετοχή σε ένα αφιέρωμα. Χρειάζεται χώρο και χρόνο μια τέτοια ανάλυση. Χρειάζεται έρευνα και γνώση βαθιά της ζωής του μεγάλου δημιουργού. Χρειάζεται γνώση βαθιά της Τεχνικής του, που ανάγκαζε το ουδέτερο υλικό, ξύλο ή μέταλλο, να μετατραπεί σε ποίημα, καταγγελία ή θρήνο, ύμνο θριαμβικό ή μανιφέστο ιδεολογικής ανάτασης. Να μετατραπεί σε ψίθυρο ερωτικό ή σε λαγνεία αγγελική. Μα, πάνω απ' όλα, θέλω να μιλήσω για τη μετατροπή του ουδέτερου υλικού, ξύλου ή μέταλλου, σε άσμα πολιτικό, αποκαλυπτικό οραμάτων για μια ζωή, που Δε θα ήτανε φτηνό κατάστιχο κερδοφόρων λογαριασμών και αδιέξοδου πάρε - δώσε.

Τέτοια γνώση δεν την έχω, όμως. Το μόνο που έχω είναι η πίκρα της απώλειας και μιας σπαρακτικής συγκίνησης που σταλάζει ως δάκρυ πυρφόρο μέσα από τα γεωμετρικά πρόσωπα των χαραγμένων πολεμιστών της τέχνης του, τις ζωοφόρες καμπύλες των γυναικών του, τις αναπεπταμένες ως κύμα πελάγους γενειάδες των χωρίς ηλικία φυσική ανδρών. Ως δάκρυ πυρφόρο που σταλάει μέσα από τα άγρια μάτια των οπλισμένων αγγέλων του. Και για το λόγο αυτό πιστεύω πως Δε μου χρειάζονται οι τομές των αισθητικών αναλύσεων. Μου φτάνει μόνο να συνδέσω τις βαθιές χαραγμένες ρυτίδες των μορφών του με τη ζωή και μέσα από αυτή τη σύνδεση είμαι σίγουρος πως θα αναπηδήσει το βαθύ τους νόημα, δηλαδή το πολιτικό τους νόημα. Γιατί μπορεί ο Τάσος να ήτανε ένας ανυπέρβλητος μάστορας της χαρακτικής. Μπορεί να δούλευε ως εργάτης ακάματος τα καλέμια και τα σφυριά του, τις μπογιές και τα τυπωτήριά του, μα, πάνω απ' όλα, ήτανε ένας καλλιτέχνης πολιτικός.Οι μορφές των χαρακτικών του έβγαιναν μέσα από τις συγκρούσεις της Ιστορίας, το δικό της δάκρυ στραφτάλιζε μέσα στα μάτια τους. Γεννούσαν την αμφισβήτηση της εξουσίας, ενέπνεαν την αντίσταση. Ακόμα και οι απλές ανθρώπινες μορφές, οι γυναίκες που χαιρετούν, τα παιδιά που κοιτάζουν κατάματα τον καλλιτέχνη, οι θάλασσες που ρυτιδιάζουν, οι μαυροφόρες που βρίσκονται στο κατώφλι του θρήνου, κουβαλούν κατάσαρκα τη μυρωδιά της ζωής κι αυτό είναι η ουσία του πολιτικού: Η βαθιά σχέση με τη ζωή. Και μέσα από αυτή ακριβώς τη σχέση εκφράζεται το έργο του Τάσσου. Οι συγκεκριμένοι ανθρώπινοι τύποι, οι χειρονομίες τους, η θρηνωδία ή ο θρίαμβος των προσώπων τους δεν παραπέμπουν σε έναν κόσμο φανταστικό ούτε προσπαθούν να ταιριάσουν με τη μυθολογία μιας ουτοπίας που ούτε με λέξεις ούτε με χρώματα μπορείς να την περιγράψεις.

Και αυτό το πολιτικό ήθος δεν αναδεικνύει μόνο την καλλιτεχνική ουσία του έργου του Τάσσου. Αναδεικνύει το κοινωνικό ήθος του ίδιου του καλλιτέχνη. Αναδεικνύει με βαθιές χαραγματιές πάνω στο σκληρό μέταλλο της νεοελληνικής ζωής το πρόσωπό του, αειφόρο και αείζωο, αθάνατο!